ஒரு முறை….
இரவு மணி பதினொன்று எனக்காட்டியது. வேலை செய்த அலுப்பில் கண்ணை மூடப்போகும் போது செல்போன் அலறியது.
அம்மாதான் அழைத்திருந்தாள்.
“என்னம்மா சொல்லுற”
“இப்பதாண்டா, ஆறுமுகம் வந்து சொல்லிட்டு போறான், எனக்கு என்ன பண்றதுண்ணே தெரியல. நீ சீக்கிரம் வந்துடு டா”
“டேய் வரும்போது செலவுக்கு பணம் எடுத்துட்டு வாடா. இப்ப அவகிட்ட பணம் இருக்குற மாதிரி தெரியலைடா”
“சரிம்மா. நான் உடனே வரேன்” என்று சொல்லிவிட்டு போனைக் கட் செய்தேன். அவசர அவசரமாக கையிலிருந்த பணம் மீதி ஏடிஎம் என்று 50000 பணம் எடுத்துக் கொண்டு என் ஊரை நோக்கி காரில் விரைந்து சென்றேன்.
விஷயம் இதுதான். என் பெரியப்பா தவறி விட்டார். அப்பாவும் பெரியப்பாவும் உடன் பிறந்தவர்கள். அதேபோல் அம்மாவும் பெரியம்மாவும் உடன் பிறந்தவர்கள். இருவரும் ஒரே குடும்பத்தில் வாழ்க்கைப் பட்டிருந்தனர். பெரியப்பாவிற்கு பிள்ளைகள் இல்லை. இரண்டு குடும்பத்திற்கும் நான் ஒருவன் தான் வாரிசு. அதற்காக நான் பெரிய வசதியான வீட்டு பிள்ளை என்று எடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம். சாதாரண விவசாயி வீட்டு பிள்ளை. இருக்கிறது பூர்வீக பழைய வீடு. 4 ஏக்கர் விளை நிலம். அவ்வளவுதான். என் பெயர் சிவா. அம்மா மரகதம், வயசு 40. அப்பா சிவதானு. பெரியம்மா சிவகாமி, வயசு 45. பெரியப்பா கணேசு.
பெரியப்பா மிகப்பெரிய குடிகாரர். பங்கு பிரித்த சொத்தை வைத்து குடித்தே கடன்காரர் ஆனார். கடனை அடைக்க முடியாமல் கஷ்டப்பட்டபோது ஊர் பெரியவர்களின் ஆலோசனையின் பேரில் அந்த நிலத்தையும், வீட்டையும் அப்பா பணம் கொடுத்து தன் பேருக்கு எழுதிக் கொண்டார். அவர்கள் கடனையும் அடைத்து விட்டார். இருவரும் சாப்பாட்டிற்கே சிரமப்பட்டனர். அவ்வப்போது அப்பா கொடுக்கும் சிறு தொகையை வைத்து வாழக்கையை ஓட்டி வந்தனர்.
ஏழ்மையில் இருந்தாலும் பெரியப்பாவும், பெரியம்மாவும் என் மீது அளவுகடந்த பாசம் வைத்திருந்தனர். பெரியம்மா கூலி வேலை செய்து வந்தார். என் அம்மாவும் அவ்வப்போது தனது அக்காளுக்கு அப்பாவுக்கு தெரியாமல் உதவி செய்து வந்தார். பெரியப்பா எங்காவது வேலைக்கு சென்று கையில் நிறைய பணமோடு வந்தால் எனக்கு நிறைய திண்பண்டங்களை வாங்கி வருவார். அந்த போதையிலும் சாப்பிடு டா…. என்று அன்போடு சொல்லுவார்.
என் நினைவுகளை பெரியம்மாவின் வீட்டில் கேட்ட அழுகுரல்கள் கலைத்தன. ஒன்றிரண்டு சொந்தங்கள் நின்று அழுது கொண்டிருந்தனர். பெரியப்பாவின் உடல் கூடத்தில் கிடந்தது. இன்னும் கூட்டம் கூடவில்லை. ஒரு மூலையில் பெரியம்மா அழுது கொண்டிருந்தவள் என்னைப்பார்த்ததும் ஓ வென பெருங்குரலெடுத்து கதறியவண்ணம் ஓடி வந்து என்னைக் கட்டிக் கொண்டு அழுதாள். என்னாலும் அழாமல் இருக்க முடியவில்லை. அம்மாவும் ஓடிவந்து என்னைக் கட்டிக் கொண்டு அழுதபடி நின்றாள். நான் சிறிது சமாளித்து அருகிலிருந்த ஆறுமுகத்தை அழைத்து அவரிடம் பணம் கொடுத்து பெரியப்பாவின் இறுதி சடங்கிற்குத் தேவையானவற்றை செய்ய கேட்டுக் கொண்டேன்.
பெரியம்மா சற்று தேம்பித் தேம்பி அழுது என் சட்டையை தன் கண்ணீரால் நனைத்தாள். அந்த நிலையிலும் அவள் என்னை அணைத்தவாறே நின்றிருந்தாள். பெரியம்மாவின் அந்த அணைப்பு எனக்குள் பல மாற்றத்தை தந்தது. நான் மெல்ல அவளின் இடுப்பில் கைவைத்தவாறே அணைத்துக் கொண்டேன். பெரியம்மாவின் கைக்கு அடங்காத முலை என் நெஞ்சில் அழுந்தி இதமான அனுபவத்தைக் கொடுத்தது. இந்தப் பக்கம் அம்மா தன் பங்குக்கு தன் முலையால் ஒத்தடம் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.
நான் பெரியம்மாவின் அகண்ட இடுப்பை தடவியவாறு மெல்ல அவளின் நெற்றியில் விழுந்த முடிகளைச் சரிசெய்தவாறு அவளை நன்கு அணைத்துக் கொண்டேன். எனது பூல் விரைத்து பெரியம்மாவின் அடி வயிற்றில் முட்டிக் கொண்டு நின்றது. இந்த நிலையில் அம்மா என்னை விட்டு பிரிந்து போய் வருபவர்களுக்கு காபி போடச் சொன்னாள்.
நான் இன்னும் இறுக்கமாக பெரியம்மாவை இருக்கிக் கொண்டேன். அவளும் என்னுடன் ஒத்துழைத்தபடி தன் முழு உடலை என் மீது படும்படி சாய்ந்து கொண்டாள்.
“எனக்குன்னு இனி யாரு இருக்கா” என்றபடி விசும்பினாள்
“எதுக்கு இப்படி சொல்லுற.. அதான் நான் இருக்கேன்ல…… “ என்று அவளை சமாதானம் செய்தேன். அவளின் இந்த புலம்பல் எனக்கு புதிதல்ல. பெரியப்பா குடித்து குடித்து அவரின் உடல் நிலை சற்று மோசமாக ஆரம்பித்ததிலிருந்து புலம்ப ஆரம்பித்தவள். நானும் அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்லி வந்தேன். நான் அவளிடம் நான் படிச்சு முடிச்சு பெரிய வேலைக்கு போனதும் பெரியப்பாவையும், பெரியம்மாவையும் கவனித்துக் கொள்வதாக உறுதி அளித்திருக்கிறேன்.
பெரியம்மா எனக்கு ஒரு கேர்ள் பிரண்ட் மாதிரி. நானும் அவளும் சில பல விஷயங்களுக்காக சின்ன பிள்ளை மாதிரி சண்டையெல்லாம் போட்டிருக்கிறோம்.
“ இருந்த ஒரே ஆதரவும் போயி இப்ப ஒத்தையில நிக்கிறண்டா” என்று விசும்பினாள்.
“என்ன பெரியம்மா இப்படி பேசுறே….. நான் இருக்கேன்ல…… “ என்றபடி பெரியம்மாவை என் நெஞ்சில் சாய்த்துக் கொண்டேன். மெல்ல அவளை என்னுடன் அணைத்துக் கொண்டேன். அவளும் என்னுடலுடன் மொத்தமாக ஐக்கியமானாள். சிறிது சிறிதாக கூட்டம் கூட ஆரம்பித்தது.
“சரி பெரியம்மா…. நான் உன்ன அப்புறமா பாக்குறேன். மனச தளரவிடாதே…. நான் இருக்கேன்” என்றபடி மெல்ல பெரியம்மாவின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு அங்கிருந்து அவளை விட்டு பிரிந்து வந்து மற்ற காரியங்களை கவனித்தேன்.
ரொம்ப நாளாக படுக்கையில் கிடந்த உடம்பானதால் சீக்கிரம் பிரேதத்தை எடுக்க சொல்லி ஊர் பெரியவர்கள் அறிவுறுத்தினர். அனைத்து காரியங்களும் முடிந்து கூட்டம் மெல்ல கலையும் போது மணி மாலை ஆறு. நான், அம்மா, பெரியம்மா அப்புறம் பாட்டி (அம்மாவோட அம்மா) இன்னும் சிலரைத் தவிர யாரும் இல்லை.
“ஏண்டி இன்னும் இப்படியே உக்கார்ந்திருக்க. சின்னவளே அவள பொழுது போறதுக்குள்ளே குளிக்கச் சொல்லு. வீட்டுல விளக்கேத்தனும்”. என்று பாட்டி அங்கலாய்த்தாள். அம்மா பெரியம்மாவை சம்மாதானப் படுத்தி குளிக்கச் சொன்னாள். அம்மாவும் போய் குளித்து விட்டு வருவதாகச் சொல்லி எங்கள் வீட்டுக்குச் சென்றாள். பாட்டியும் உடன் சென்றாள். அந்த அறையில் பெரியம்மாவையும் என்னையும் தவிர யாருமில்லை.
பெரியம்மா மெல்ல குளிக்க ஆயத்தமானாள். இப்போது பெரியம்மா சற்று நிதானமாக ஆரம்பித்திருந்தாள். பெரியப்பாவின் இழப்பு அவளை அவ்வளவாக பாதிக்கவில்லை என்பது போல இருந்தாள். ஏனெனில் பெரியப்பா இருந்தவரை அவளுக்கு தினமும் கிடைத்தது அடியும் அவமானமும் தான். இனி அவள் நிம்மதியாக இருக்கலாம். அவளை நிம்மதியாக வைத்துக் கொள்வது எனது கடமை.
என் நினைவுகள் பின்னோக்கி ஓடியது.
பெரியப்பா குடித்துவிட்டு வந்தால் சில நாள் பாசமாகவும் சில நாள் சோகமாவும் இருக்கும். வாரத்தில் இரண்டு மூன்று நாட்கள் அடி… தடி சண்டை, இப்படியே அவள் வாழ்க்கை ஓடியது.
Super super super cute