திருத்த முடியாத தவறாகி விட்டதே என்று நினைத்தான். கல்லூரிக்கு போக வேண்டும் என்பதையும் மறந்து அவமானத்தில் குறுகி கிடந்தான்.
கதவை தட்டும் சப்தம் கேட்டது.
இரண்டு வினாடிகளில் அம்மா ‘பிரபு… பிரபு…’ என்று அன்புடன் அழைக்கும் சப்தம் கதவுக்கு வெளியே கேட்டது. படுக்கையை விட்டு எழுந்து வெளியே வந்தான்
???. அங்கே உமா நின்று கொண்டு,
“இன்னிக்கு காலேஜ் போகலயா??
…. பிரபு… என்னாச்சு…”?
♨️
என்று அவன் நெற்றியில் கை வைத்து பார்த்தாள்.?♨️
நடந்தது எல்லாவற்றையும் அம்மா சுத்தமாக மறந்து விட்டது போல பேசியது
அவன் நிலைமையை கொஞ்சம் எளிதாக்கியது.
“ஒன்னுமில்லம்மா…
கொஞ்சம் தலைவலி…?
” என்று தன் அம்மா முகத்தை பார்க்காமலேயே பாத்ரூம் பக்கம் சென்றான். ??
உமாவுக்கு அவன் தர்மசங்கடம் புரிந்தது.
அவள் உதடுகளில் கொஞ்சமாக புன்முறுவல் பூத்தாள். பிரபுவுக்கு
அம்மா சிரிப்பதை பார்த்ததும் வெட்கம் பிடுங்கி தின்றது. சட்டென்று பாத்ரூமுக்கு போய் விட்டான்.?
பிரபு உள்ளே போனதும் உமா இன்னும் சிரித்துக் கொண்டாள்.
அம்மா கொடுத்த டி·பனை ஒன்றும் சொல்லாமல் சாப்பிட்டு விட்டு பிரபு வெளியே போனான்
. நல்ல வேளை அம்மா தன்னை அழைத்து ‘இது தப்பு… அப்படியெல்லாம் செய்யக் கூடாது’ என்றெல்லாம் புத்திமதி சொல்லாதது
அவனுக்கு கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது. தாமதமாக கல்லூரிக்கு வந்து பாடங்களில் கவனம் செலுத்த முயன்றான். அவனால் முடியவில்லை. சே… இப்படி ஆகி விட்டதே என்று திரும்ப
திரும்ப மனம் கூனி குறுகியது. மதிய நேரம் அம்மாவுக்கு போன் செய்து தான் சாப்பாட்டுக்கு
வரவில்லை என்பதை சுருக்கமாக சொன்னான். உமாவும் ஒன்றும் பெரிதாக அலட்டிக் கொள்ளவில்லை.
ஆனால் சட்டென்று ஒரு முடிவுக்கு வந்தவளாக பிரபு அறைக்கு போய் அந்த போட்டோக்களையும், கதை புத்தகத்தையும் எடுத்து தன் படுக்கை தலையணைக்கு கீழே வைத்தாள்.
அன்று இரவு தான் எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதை அவள் மனதில் ஒத்திகை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். மணி ஐந்தாகி இருந்தது. வாசலில் காலிங் பெல் அடித்தது.
பிரபுதான் வந்து விட்டானோ என்று ஆவலுடன் ஓடிப் போய் கதவை திறந்தாள். சே…. பிரபு இல்லை. வெள்ளிக் கிழமைகளில் வரும் பூக்காரி. சே… இவளுக்காகவா இப்படி ஓடி வந்தோம் என்று அலுப்பாக இருந்தது. தன் மகனுடன் தான் மிகுந்த காதல் கொண்டு விட்டதை உணர்ந்த போது உமாவுக்கு முகமெல்லாம் சிவந்தது
. பூக்காரியிடம் வழக்கமாக வாங்கும் பூவை விட நிறைய வாங்கிக் கொண்டாள்.
அன்று இரவு
தன் மகனுடன் உறவாட தன்னை முழுவதும் தயார் படுத்திக் கொள்ள ஆரம்பித்தாள். அதை நினைக்கும் போதே மனம் கிளு கிளுத்தது. பதினெட்டே வயதாகும் தன் மகனுடன் முப்பத்தெட்டு வயதாகும் தான் ஈடு கொடுக்க முடியுமா என்று யோசனை செய்தாள். நிச்சயம் பிரபுவுக்கு வெளிப்பழக்கம் ஏதும் இருக்காது.
தான்தான் அவனுக்கு எல்லாவற்றையும் சொல்லி கொடுக்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்ட பின்னர் அலமாரி கண்ணாடி முன் நின்று தன்னையே ரசித்துப் பார்த்தாள். சட்டென்று பார்த்தால் முப்பத்தெட்டு வயது என்று யாரும் சொல்ல மாட்டார்கள்.
இப்போதும் வெளியே போகும் போது தன்னை சைட் அடிக்காத இளைஞர்களை அவள் பார்த்ததில்லை. தன் முக அழகும் சரி, உடல் கட்டு சரி இன்னும் அப்படியே இருக்கின்றது என்பதில் அவளுக்கு பெருமையாக இருந்தது.
என்ன இத்தனை வருஷத்தில் வயிறு கொஞ்சமாக முன் தள்ளியிருக்கின்றது. மற்றபடி என் அழகுக்கு குறைவில்லை, வயதும் பெரிதாக தெரியவில்லை என்று நினைத்தாள். இதையெல்லாம் விட என் மகனுக்கு அவன் அம்மாதான் வேண்டுமே தவிர வயதோ இல்லை அழகோ ஒரு பொருட்டல்ல என்றும் நினைத்தாள்.
கண்ணாடியில் இன்னும் கொஞ்சம் நெருக்கமாக நின்று பார்த்தபோது கண்ணுக்கு கீழே தெரிந்த கரு வளையங்கள் கூட அவளுக்கு அழகூட்டுவதாக இருந்ததை பார்த்தாள். பின்னர் பின் வாங்கி தன் புடவை முந்தாணையை கீழே தள்ளி தன்னை பார்த்தாள்
. ம்ம்ம்ம்…. இந்த மார்புகள்தானே என் பிள்ளையை மோகம் கொள்ள வைத்தது! மார்புகளின் கீழே கை கொடுத்து தூக்கி பார்த்தாள். நிச்சயம் பிரபுவால் ஒரு கை கொண்டு இதை பிடிக்க முடியாது. தன் இரண்டு மார்புகளுக்கு மத்தியில் அவன் முகத்தை