அன்று நாங்கள் மிக மிக அருகில் நெருங்கி அமர்ந்து சாப்பிட்டோம். நான் அவள் தட்டிலிருப்பதையும் அவள் என் தட்டிலிருந்தும் மாறி மாறி எடுத்துச் சாப்பிட்டோம். ஸ்வேதா ஏதோ கணவுலகில் மிதந்துக் கொண்டிருப்பதுப் போல இருந்தாள். நான் ஸ்வேதாவிடம் ” என்னை எதை வைத்து நம்பினாய். எல்லா ஹையர் ஆபீஸர்ஸ் செக்ரட்டரிஸை ஏமாத்துவதுப் போல நானும் உன்னை ஏமாத்திட்டா என்னப் பண்ணுவ” என்றேன். அதற்கு அவள் “ரொம்ப சிம்பிள்.. நீங்க என்னை ஏமாத்த நினைச்சா நான் தற்கொலை பண்ணிக்குவேன் தவறியும் ரீஸன் என்னான்னு யாரிடமும் சொல்ல மாட்டேன்” என்றாள். நான் அவள் கையைப் பற்றிக் கொண்டேன். “சாரிடா இனி உன்னிடம் விளையாட மாட்டேன். ஒரு 3.00 மணிப்போல உன்னைக் கூட்டிக்கிட்டு காஸ்மோ க்ளப் போகலாம் என நினைச்சேன். சரி போற வரை சஸ்பன்ஸில் விடலாம் என்றுதான் அவாய்ட் பன்ற மாதிரி நடிச்சேன். இது தான் லாஸ்ட் டைம் இனி நான் உன்னை விளையாட்டுக்குக் கூட தவிக்க விட மாட்டேன்” என தொண்டை கர கரக்க சொன்னேன். என் கையை எடுத்து முத்தம் தந்தாள்.
அந்த ஆஸ்திரேலியா பயனம் என்னால் மறக்க முடியாது. எனது 32 வருட வாழ்வில் முதன் முதல் வசந்தம் வந்தது அப்போதுதான். நான் ஒரு பெண்ணை முதலில் முழ்துமாக அனுபவித்தது அப்போதுதான். சிட்னி பயனத்தின் போது முதலில் கோலாலம்பூர் சென்று அங்கிருந்து 12 மணிநேரம் கழித்துதான் சிட்னி லிங்க் ·பிளைட் கோலாலம்பூரில் எங்களுக்காக ஒரு லாட்ஜில் ரூம் தந்தார்கள். அதுவரையில் எங்களிடையே எந்தவித மாற்றமும் இல்லை எப்போதும் போல பேசிக்கொண்டிருந்தோம். நான் பின்னர் சிறிது நேரம் என் லேப்டாப்பில் ஒரு மணி நேரம் வேலை செய்தேன். ஸ்வேதா ஏதோ புக் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். ஆனால் மலேக்ஷ¢யாவில் லாட்ஜிக்குள் போனதும் நான் ஸ்வேதாவை எழுத்து அனத்துக் கொண்டேன். இதை முற்றிலும் எதிர்பார்க்காததால் இன்ப அதிர்ச்சியில் பேச்சற்று என்னுள் கட்டுண்டு நின்றாள். மெல்ல ஒரு கையால் அவள் தலையின் பின் பக்கம் முடிகளுக்கு நடுவே விரலை விட்டுப் பிடித்தேன்.பின் அவள் தலையை லேசாகத் தூக்கி உதடுகளில் அழுத்தி முத்தமிட்டேன்.என் தடி பேண்ட்ஸை மீறி தடித்து விரைத்து எழுந்து நின்றது. அதன் தடிமனை உணர்ந்த ஸ்வேதா என்னோடு இன்னும் ஒட்டி தலைந்து நின்றாள். அவள் கண்கள் இருக்க மூடியிருந்தன. என் தோள்களைப் பற்றிய அவள் கைகளில் நடுக்கம் நன்றாகத் தெரிந்தது.
“என்ன ஸ்வேதா கையெல்லாம் நடுங்குது பயமாயிருக்கா” என்று அவள் கண்களை உற்றுப் பார்த்துக் கேட்டேன். என் பார்வையின் உக்கிரம் தாங்காமல் தலையை சாய்த்துக் கொண்டு அவள் “பயம் என்பதைவிட என்னால விவரிக்க முடியாத உணர்ச்சி… அதைத் தாங்கக் கூடிய மனப்பக்குவம் இன்னும் வரலைன்னு நினைக்கிறேன். நான் என்னதான் மாடர்னா வளர்ந்தாலும் நம்ம கல்ச்சர்னு ஒன்னு இருக்கே அதை மீற பயமா இருக்கு” என்றாள்.