இப்படி பெண் சவகாசமே வேண்டாம் என்று சென்றுகொண்டிருந்த எனக்கு வரம்போல கிடைத்தவள்தான், என் தோழி “ரம்யா”. ரம்யா எங்கள் கல்லூரியில் டாப்-டென் அழகிகளில் ஒருத்தி. மாடர்ன் மற்றும் மண்வாசனை இரண்டும் கலந்த பெண் அவள்.
அவள் நான் படிக்கும் அதே கல்லூரியில் சிவில் இஞ்சினியரிங் படிக்கிறாள். என்னைப் போன்று டாப்பராக இல்லாவிட்டாலும், கொஞ்சம் சுமாராக படிப்பவள்தான்.
கல்லூரியில் இரண்டாம் ஆண்டுவரை நான் யாரோ அவள் யாரோ என்றுதான் இருந்தோம். ஆனால் ஒருநாள் ஒரு சாலைவிபத்திலிருந்து அவளை நான் காப்பாற்ற, அந்த நொடியிலிருந்து ஆரம்பமானது எங்கள் நட்பு.
நாங்கள் கல்லூரியில் நட்புடன் சந்தித்து பேசிக்கொள்வதைப் பார்த்து, ஆண்கள் முதல் பெண்கள் வரை பொறாமையில் பொசுங்குவதை நானே பலமுறை கவனித்திருக்கிறேன்.
காரணம், ரம்யாவும் என்னைப் போன்றவள்தான். ஆண்களிடம் நட்புடன்கூட பழக மாட்டாள். இப்படிப்பட்ட நாங்கள் இருவரும் ஒன்றாக சிரித்து பேசும்போது, பலர் இப்படி வயிரெரிவதை தடுக்க முடியுமா என்ன..?
இப்படி ரம்யாவும் நானும் நல்ல நண்பர்களாக இருந்தாலும், அவள் அழகைப் பார்த்து சில சமயங்களில் நானும் சஞ்சலப்பட்டிருக்கிறேன். நான் முன்பே சொன்னது போல, என் மனமும் ஒரு குரங்காக அலைபாய்ந்து தாவித் திரியும் சமயங்களில் அவளை நினைத்து, என் விந்துவை தரைக்கு தாரைவார்த்திருக்கிறேன் என்பது சொல்ல வேண்டிய உண்மை.
நான் என் காதலியிடம் எதிர்பார்க்கும் அத்தனையும், ரம்யாவிடம் இருந்தாலும், சில சமயங்களில் அவளைப் பார்த்து என் மனம் சஞ்சலப்பட்டாலும், எங்களுக்கு இடையே இருக்கும் நட்பின் காரணமாக நான் அவளிடம் தப்பாக ஏதும் நடந்துகொள்ளவில்லை..!! இன்று வரையில் என் விரல்கூட அவள் மீது பட்டதில்லை.
நான் கம்ப்யூட்டர் படிக்கும் மாணவன் என்பதால், எனக்கு கம்ப்யூட்டரைப் பற்றி எல்லாம் தெரியும். அதனால் ரம்யாவின் கம்ப்யூட்டரில் எந்த பிரச்சனையாக இருந்தாலும் என்னைத்தான் அழைப்பாள். அப்படி அவள் வீட்டுக்கு செல்லும்போதுதான், அவள் அம்மாவும், அப்பாவும் எனக்கு அறிமுகமானார்கள். அவர்களுக்கும் என்னை நன்றாக பிடித்துப்போக, அவர்கள் வீட்டில் ஒருவனாகவே ஆகிப்போனேன்.
அன்றும் அப்படித்தான் ரம்யா என்னை அழைத்தாள். அவள் அழைத்ததுமே, வேகமாக அவள் வீட்டிற்கு கிளம்பிச் சென்றேன்.
டிராபிக், சிக்னல் என்று எல்லா தடைகளையும் தாண்டி ஒருவழியாக அவள் வீட்டுக்கு போய்ச்சேர்ந்தேன்.
அவள் வீட்டு காம்ப்பவுண்டுக்குள் என் பைக்கை நிறுத்திவிட்டு, “ரம்யா.. ரம்யா..” என்று கூப்பிட்டவாறே வீட்டுக்குள் சென்றேன். உள்ளே அவள் அம்மாவும், அப்பாவும் எங்கோ அவசரமாக கிளம்பிக்கொண்டிருந்தனர்.
என்னைப் பார்த்ததும், “வா சந்தோஷ்.. என்ன ரொம்ப நாளா இந்தப் பக்கம் ஆளயே காணோம்..?” என்றார் அவள் அப்பா.
“இல்ல அங்கிள். ப்ராஜெக்ட் விஷயமா கொஞ்சம் பிஸியா இருந்தேன்..” என்றேன்.