எனக்கு புரிந்தது… பத்மினி சொல்கிற ஆள்…அவள் அம்மாதான்… எனக்கு உள்ளம் குதூகலித்தது..ஆனால் வெளிக்காட்டவில்லை… “வயசு ஆனா என்னடி… படுக்கையிலே நல்லா இருப்பாங்களா?…”
“அதுஎல்லாம் எனக்குத்தெரியாது… நீ அவங்களை கவுத்துட்டுத்தான் சொல்லனும்… ஆனா… பார்க்கிற வரைக்கும் வச்சு சொல்லறேன்… படுக்கைக்கு சூப்பரா இருப்பாங்கன்னு நினைக்கிறேன்…”
“எப்படிடி சொல்லறே?…”
“முன்னாடியும் , பின்னாடியும் சும்மா கொழு கொழுன்னு இருக்கும்… அப்பப்பா… எனக்கே அதுகளை கண்ணால் கண்ணை கட்டும்… உனக்கு அது கிடைச்சா… பிச்சு எடுத்துடுவே… “
“அது யாருடி… அவ்வளவு பெரிய முலையும், குண்டியும் வச்சுட்டு திரியறவ?…என் கண்ணுலே படாம?… அப்படிபட்ட ஒரு..ஆள்………. ஏய்….. நீ மஞ்சுளா ஆன்ட்டியை சொல்லலியே?”.. மனதுக்குள் இருந்த உற்சாகத்தை வெளியில் காட்டாமல் இயல்பாய் கேட்டேன்..
“ஏன் உனக்கு எங்க அம்மாவை பிடிக்காதா?…” பத்மினி வருத்தமாய் கேட்டாள்..
“ஏய்… என்னடி சொல்லறே?.. நீ உங்க அம்மாவையா சொன்ன?… “நான் ஆச்சர்யமாய் கேட்டேன்..
“எஸ்… அவங்களைத்தான்… நீ எங்க அம்மாவை எப்பாடு பட்டாவது மடக்கிட்டா… நம்ம எல்லாருக்குமே வசதி.. நீ நினைச்ச நேரத்துக்கு எல்லாம் ப்ரீயா வந்து என்னையோ இல்லை எங்க அம்மாவையோ, இஷ்டம் போல் படுக்கையில் போட்டு விளையாடலாம்… யாரும் சந்தேகப்படமாட்டாங்க… “
“ஏய் லூசு… ஆன்ட்டியை எப்படிடி மடக்கறது…அவங்க என்னை மகன் மாதிரி நினைச்சுட்டு இருக்கப்போறாங்க…”
“அவங்க ஒன்னும் உன்னை மகன்னு நினைக்கலே.. அதுமட்டும் உறுதியா என்னாலே சொல்ல முடியும்…”
“அது எப்படிடி அவ்வளவு உறுதியா சொல்லறே?…”
“எப்படின்னு கேட்காதே…. ஒரு பொண்ணோட மனசு இன்னொரு பொண்ணுக்குத்தான் தெரியும்.. அவங்க உன்னை பார்க்கிற பார்வையை வச்சு சொல்லறேன்… உன்னை மகன் மாதிரி பாக்கலையின்னு மட்டும் உறுதியா சொல்ல முடியும்…”
“உங்க அப்பாவை விட்டுடுட்டு எப்படிடி எனக்கு காலை விரிப்பாங்க…”
“அதெல்லாம் விரிப்பாங்க… நீ மட்டும் ஒரு தடவை உன்னுடையதை அவங்க காலுக்கு இடையே இருக்கிறதுலே விட்டு ஆட்டிட்டேன்னு வச்சுக்கோ… அப்புறம் அவங்க உன்னை விடவே மாட்டாங்க… இன்னும் இன்னும்னு உன்னை சுத்தி சுத்தி வருவாங்க…”
“அது எப்படிடி அவ்வளவு உறுதியா சொல்லறே…எப்படிடி ஒரு தடவை ஓல் போடறது… அப்படியே எப்படியாவது முதல் தடவை போட்டுட்டேன்னு வச்சுக்க… அவங்க ஒருவேளை போலீசுக்குப் போயிட்டா?”
“உன்னோட உலக்கையோட மகிமை உனக்குத் தெரியலே… நான் உனக்கு ஒரே நாள்தான் இடம் கொடுத்தேன்… அதுலே இருந்து உன் ஞாபகமாகவே இருக்கலையா?… அப்புறம்…ச்சீ…”
“என்னடி.. வெட்கப்படறே?… “
“ச்சீ அதை சொன்ன வெட்கக்கேடு….. எனக்கு சொல்லவே வெட்கமா இருக்கு… முகத்தை கவிழ்த்துக்கொண்டாள்..”
“சொல்லுடி என் செல்லம்…” நான் கொஞ்சினேன்…
“வந்து…ச்சீ… எனக்கு சொல்லவே நாக்கு வர மாட்டேங்குது…”சிணுங்கினாள்..
“என் பத்து செல்லமில்லே… சொல்லுடி என் செல்லம்…”நான் அவளின் முகவாயை பிடித்து கொஞ்சினேன்..
“எனக்கு இன்னிக்கு காலையிலே இருந்து உன் ஞாபகமாவே இருந்துச்சா…. அதனாலே கீழே பயங்கரமா ஒழுக ஆரம்பிச்சுடுச்சு… பேடு வச்சுத்தான் சமாளிச்சேன்….
ஏய்ய்ய்ய்… இதைத்தான் நான் முன்னாடியே சொன்னேனில்லே… அப்புறம் எதுக்கு மறுபடியும் என்னைச் சொல்லச் சொல்லி கேட்கறே?..”பத்மினிக்கு வெட்கம் வந்து விட்டது…
“ரொம்பவும் ஒழுகுதா பத்மினி….” நான் ஆசையாய் கேட்டேன்..
“ஆமாம் ரவி… ஒன்னுமே செய்ய முடியலே… நின்னா உன் ஞாபகம்.. நடந்த உன் ஞாபகம்.. சரின்னு படுத்தாலும் உன் ஞாபகம்தான்… நான் என்னதான் செய்ய முடியும்….. சரிடின்னு பேடு வச்சுட்டேன்…அதே நனைஞ்சு போச்சு…. இங்கே பாரு…” பத்மினியின் ஜட்டிக்குள் இருந்ததை எடுத்து காண்பித்தாள்..
நான் அதை பிடுங்கிக்கொண்டேன்….
“ஏய்.. ரவி அதை என்ன பண்ணப்போற?… அதைக் கொடு என்கிட்டே…ச்சீ.. படவா… ச்ச்சீஈஈ..”