என்னுடைய ஆபீஸ் காதலும் காமமும் 17

நான் சொன்னதும் மீனு கண்களை துடைத்துக் கொண்டாள். கர்ச்சீப்பை எடுத்து மூக்கை உறிஞ்சிக் கொண்டாள். நிமிர்ந்து என்னை பார்த்தாள்.

“ம்ம்… சொல்லு…”

நான் கொஞ்ச நேரம் அமைதியாக இருந்தேன். பின்பு மெல்ல பேச ஆரம்பித்தேன்.

“நீ… நீ… என்னை லவ் பண்றது எனக்கு தெரியும் மீனு… கண்டுபுடிச்சுட்டேன்..”

“ஆமாம்.. பெரிய உலக அதிசயத்தை கண்டு பிடிச்சுட்டாரு..? அதான் எல்லாருக்கும்
தெரியுமே..? நான் உன்கிட்ட வாய் விட்டு சொன்னது இல்ல.. அவ்வளவுதான..?
அதுக்கென்ன இப்போ..?”

“இது… இந்த லவ்… இது.. வேணாம் மீனு…?”

சொல்லிவிட்டு நான் மீனுவின் முகத்தை பார்த்தேன். அவள் முகத்தில் எந்த சலனமும் இல்லை. மிக அமைதியாக இருந்தது.

“ஏன்…? என்னைய புடிக்கலையா..? என்னை விட நல்ல பொண்ணா எதிர்பாக்குறியோ..?”

“ச்சே.. ச்சே.. அதெல்லாம் இல்லை மீனு… உனக்கென்ன குறைச்சல்…?”

“அப்புறம் என்ன…?”

“நான்தான் உனக்கு பொருத்தமா இருக்க மாட்டேன் மீனு.. நீ வேற யாராவது உனக்கு பொருத்தமா ஒருத்தனை ..”

“நீ எனக்கு பொருத்தமா இல்லைன்னு யார் சொன்னா..?”

“ஏன்..? நான்தான் சொல்லுறேன்..”

“ஏன் அப்படி சொல்லுற..?”

நான் ஒரு க்ரோசினை வாயில் போட்டு தண்ணீர் ஊற்றிக் கொண்டேன். காய்ச்சல்
நேற்றை விட குறைந்திருந்தாலும், இன்னும் விட்டபாடில்லை. மெத்தையில் படுத்து
போர்வையை இழுத்து மூடிக்கொண்டேன்.

“என்னடா ஃபீவர் இன்னும் விடலயா..?” ரவி அறைக்குள் நுழைந்தபடியே கேட்டான்.

“இல்லைடா.. இன்னும் விடலை.. நைட்டுக்கு இப்போ கொஞ்சம் தேவலாம்..”

“டாக்டருட்ட வேணா போகலாமாடா..?” பின்னால் வந்த மகேஷ் கேட்டான்.

“இல்லைடா.. வேணாம்.. கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்தா சரியாப் போயிரும்..”

“சரிடா மச்சான்.. பாத்துக்க.. நாங்க ஆபீஸ் கெளம்புறோம்.. ரொம்ப முடியலைன்னா
கால் பண்ணு.. பிரெட் வாங்கி வச்சிருக்கேன்.. பட்டினியா இருக்காத..
அதையாவது சாப்பிடு…”

சொல்லிவிட்டு அவர்கள் கிளம்பினார்கள். நான் ரூம் சீலிங்கை பார்த்தபடி
படுத்துக் கிடந்தேன். எனக்கு பீவர் என்பது மீனுவுக்கு தெரியாது. தெரிந்தால்
துடித்துப் போய் விடுவாள். இந்த இரண்டு மாதத்தில் நானும், மீனுவும் மிக
நெருங்கிப் போனோம். அவள் என்மேல் வைத்திருந்த காதலை உணர்ந்து நான்
பெருமிதம் கொள்ளாத நாளே இல்லை. இவளைப் போல பெண் கிடைத்ததற்கு கொடுத்து
வைத்திருக்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொள்வேன்.

மீனுவைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டே இருக்க, எனக்கு வெகுநேரம் தூக்கமே
வரவில்லை. பின்பு கண்கள் மெல்ல செருக ஆரம்பித்தபோது, யாரோ கதவை
தள்ளிக்கொண்டு உள்ளே வருவது போல உணர்ந்தேன். போர்வையை விலக்கி நிமிர்ந்து
பார்த்தேன். மீனுதான் வந்து கொண்டிருந்தாள். ஜீன்ஸ், டி-ஷர்ட்டில் மாடர்ன்
தேவதையாக காட்சியளித்தாள். அவள் முகத்தில் வழிந்த கவலையை பார்த்ததுமே
புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

“என்ன மீனு…? இப்போ வந்திருக்க..? ஆபீஸ் போகலை..?”

“ஏண்டா.. ஃபீவர்‘னா சொல்ல மாட்டியா..?” அவள் குரலில் உண்மையான கோபம் தெரிந்தது.

“லைட்டாதான் மீனு.. இப்போ சரியாயிடுச்சு… பசங்க சொன்னாங்களா..?”

“ம்ம்ம்.. மகேஷை பார்த்தேன்.. அவன்தான் சொன்னான்.. உடனே ஓடி வர்றேன்..”

சொன்ன மீனு கட்டிலுக்கு அருகே ஒரு சேரை இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டு
அமர்ந்தாள். தன் வலது கையை என் நெற்றியில் வைத்து தொட்டுப் பார்த்தாள்.

“சரியாயிடுச்சுன்ன..? கொதிக்குது…?”

“நேத்து ரொம்ப அதிகமா இருந்தது மீனு.. இப்போ பரவாயில்லை…”

“எங்கே..?”

“டாக்டருட்ட போகலாம்…”

“டேப்லட் போட்டுருக்கேன் மீனு.. கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்தா சரியாயிடும்..”

“அது சரியாகுறது இருக்கட்டும்.. வா.. எதுக்கும் நாம போய் டாக்டரை பாத்துடலாம்…”

“சொன்னா கேளு மீனு.. டாக்டர்லாம் வேணாம்…”

“ஏன் டாக்டர்னா மெறள்ற..? ஊசி போட்டுருவாருன்னு பயமா…?”

“ஊசி போட்டா பரவாயில்லை.. இது பண்ணாத.. அது பண்ணாதன்னு ஒரே அட்வைசா இருக்கும்…..”

“ம்ம்ம்ம்… நல்லது சொன்னா உனக்கு புடிக்காதே..? அப்படியே ரெண்டு போடணும்… சாப்பிட்டாச்சா..?”

“ம்ம்ம்.. சாப்ப்பிட்டேன்..”

“பொய் சொல்லாத..?”

“எனக்கு ஒன்னும் இல்லை மீனு.. கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்தா சரியாப் போயிரும்.. நீ வேண்ணா ஆபீசுக்கு கெளம்பு.. நான் பாத்துக்குறேன்…”

“பரவால்லை.. அங்க ஒரு மசுரு புடுங்குற வேலையும் கிடையாது.. நான் கொஞ்ச நேரம் இருந்துட்டுப் போறேன்..”

சொல்லிவிட்டு மீனு என் முகத்தையே காதலுடன் பார்க்க, நானும் அவளது முகத்தை
பார்க்க ஆரம்பித்தேன். மீனு என் நெற்றியில் கைவைத்து, என் தலைமயிரை அலைந்து
கொண்டிருந்தாள். நான் மாசு மருவில்லாத அவளது குழந்தை முகத்தை ஏக்கத்துடன்
பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். திடீரென ஜன்னல் வழியே ஜில்லென்று காற்று வீச,
எனக்கு குளிர்ந்தது.

“அந்த ஜன்னலை கொஞ்சம் மூடிர்றியா மீனு..? எனக்கு குளுருது..”

மீனு ஒரு வினாடி என் முகத்தையே பார்த்தாள். பின்பு எழுந்து சென்று ஜன்னல்
கதவை இழுத்து மூடினாள். திரும்பவும் சேரில் வந்து உட்கார்ந்து கொண்டாள்.

“ரொம்ப குளுருதா..?” என்றாள்.

“ம்ம்..”

நான் சொன்னதும் மீனு பட்டென்று சேரில் இருந்து எழுந்துகொண்டாள். என்னைப் பார்த்து சொன்னாள்.

“கொஞ்சம் தள்ளிப் படு…”

“எதுக்கு…?”

“ஏன்..?”

“எனக்கு ஒரு மாதிரியா இருக்கு..”

“ஒரு மாதிரியா இருக்கா..? என்ன மாதிரியா இருக்கு…?”

“சொன்னா கேளு மீனு… வேணாம்… எழுந்துக்கோ…”

மீனு தலையை நிமிர்த்தி என்னை பார்த்தாள். குறும்பாக சிரித்தாள். என் உடலை
இறுக்கி பிடித்திருந்த பிடியை விடவில்லை. இன்னொரு கையால் நெற்றியில்
படர்ந்திருந்த என் தலைமுடியை விலக்கிவிட்டு, முத்தமிட்டாள்.

“வேணாம் மீனு…. ப்ளீஸ்….”

“என்ன ‘வேணாம் வேணாம்’னு சொல்ற..? டெயிலி ‘முத்தம் வேணும்.. முத்தம்
வேணும்..’னு கேட்டு அடம் புடிப்ப..? இன்னைக்கு நானே தர்றேன்… வேணாம்னு
சொல்ற..?”

“ஆமாம்… வேணான்னு சொல்றேன்ல…? எழுந்திரு…”

“அதான் ஏன் வேணாம்னு கேக்குறேன்..?”

“எனக்கு வேறமாதிரிலாம் நெனப்பு போகுது..”

“வேற மாதிரின்னா…?”