நினைவிருக்கும் வரை 100

நிருதி அழ தொடங்கினாள். “என்னாம்மா.. ஏன் அழற..”
“எல்லாம் என்னால்தானே மாமா.. நான் ஒழுங்கா இருந்திருக்கனும். இப்ப என் கணவோரட அப்பா கூடவே..”.
“ஷாரிமா.. ஏதோ.. வேகம்”
“நான் உங்க பொண்ணு மாதிரி மாமா”
“ஆமாம்மா. ஆனா என் பொண்ணே அவ கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி என் சுண்ணியை ஊம்பியிருக்கா.. அதனால எனக்கு இது பெரிய தப்பா தெரியலை.”
“என்ன மாமா சொல்லறிங்க. உங்க சொந்த பொண்ணோடவா”
“ஆமாம்மா.. அது ஒரு கதை.”
“மாமா இந்த உறவெல்லாம் அத்தைக்கு தெரிஞ்சா.”
“அதெல்லாம் நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன் நிருதி நீ பயப்படாதம்மா”
“அவங்க ஊரிலிருந்து வந்த பிறகு நீங்களும் நானும் எப்படி மாமா….”
“உனக்கு இந்த மாதிரி இருக்கிறது பிடிச்சிருக்கா…” என்றார் முருகன். அதுவரை தள்ளியிருந்த நிறுதி புரண்டு அவரை அவரை அணைத்தாள்.
“இனிமே நான் உங்க கூடத்தான் படுக்கனும். துணைக்கு நீங்க போதும்” என்றாள்.
“நிருதி இதை நான் கொஞ்சம் கூட எதிர்பார்க்கல..” என கட்டியணைத்துக்கொண்டார். உனக்காக சொந்த மகனையே தீர்த்து கட்டியிருக்கேன் பொண்டாட்டியை போட்டு தள்ள மாட்டேனா.. என முருகன் மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டார்.