அந்த மனநிலையில் வியப்பதைப்போலான உணர்வோடு அவளுக்குப்பின் லிப்டிலேறி அவளுக்கு வலப்புறம் நின்றுகொண்டு பேச்சினைத் தொடர்ந்தேன்.
என்னாச்சுக்கா இப்டி நடுங்குறீங்க, பேசாம வண்டி புக் பன்னி வந்துருக்கலாம்ல, ஏன் இப்டி தொப்பலா நெனஞ்சுட்டு வந்தீங்க
எனக்கேட்டவாறே அவள் முன்னழகை நோட்டமிட்டேன்,
படபடக்கும் அவள் தடித்த இதழும் தாடையிலிருந்து நீரிறங்கும் அந்தக் கழுத்தும் செயினுமென ஒவ்வொன்றாயிறங்க துப்பட்டா அவளோடு முழுவதுமாய் பின்னிக்கிடந்த போதும் அவள் மார் காம்பு நுனியின் திண்மம் கண்ணில் பட்டது,
அளவாக எட்டிப்பார்த்திருந்தது அது இன்னுமென் ஆண்மையைத்தூண்ட தடுமாற்றத்தோடு குரல் விழுங்கிக்கொண்டேன்.
அவள் கவனிக்க நேருமென்பதுணர்ந்து
மீண்டும் “என்னக்கா பேசவே மாட்றீங்கன்னு கேட்க, அந்நேரம்
லிப்ட் திறந்தது, அவள் வேகமாய் ஏதும் பேசாமல் வீட்டினுள் சென்றாள்.
கடைசியாய் ஒரு பார்வை கூட என்மேல் விழவில்லை.
எனக்கது பெரும் அதிர்ச்சியும் கூட.
அப்படியே நின்றிருந்தேன், லாபியின் ஜன்னல் வழியே பார்த்தபடி மனதை சாந்தம் செய்ய முற்பட்டிருந்தேன்.
இதுவரை எத்தனையோ முறை எவ்வளவோ கேள்விகள் கேட்டாலும் சட்டென்று பதில் வரும் அவளிடமிருந்து.
இப்போது ஏன் அவள் பேசவில்லை என்பது ஒரு கலக்கத்தை தந்தது. ஒருவேளை நான் அவள் அங்கங்களை பார்ப்பதை கவனித்திருப்பாளோ என்ற அச்சம் ஒருபுறம் தொற்றிக்கொண்டது, அதே சமயம் ரசித்திருந்த அவளது வனப்பும் கண்ட காட்சிகளும் பாடாய் படுத்தியது.
எத்தனையோ முறை நிப்பில் இம்ப்ரசன்களை ஆஃபீசில் பலரிடம் டீசர்ட்டிலும், சுடியிலும், தியேட்ட்ரகளில், பாரக்குகளிலென சிலரிடம் கண்டதுண்டு.
பெரும்பாலான நாட்கள் ஒன்றாகவே வேலை செய்திருந்தாலும்
ஆட்கள் குறைவான ஏசி மீட்டிங் ரூமிலும், ஏன் நைட் சிப்ட்டிலும் கூட லக்ஷ்மியின் மார்க்காம்புகள் விறைத்திருந்ததாக நினைவில்லை.
அரிதாக அவளை வீட்டில் பார்க்க நேர்ந்த டீசர்டகளிலும் முலையை ஷால் கொண்டு நேர்த்தியாய் மறைத்திருப்பாள்.
அப்படியிருக்கையில் முதல் முறையாக சற்றுநேரம் முன்பு நான் பார்த்த காட்சி உண்மைதான் என்பதை மீண்டும் மீண்டும் மனம் அசைபோட்டிருந்தது. அந்த அழகிய காம்பின் சிறிய விறைப்பு தோற்றம் ஆடை தாண்டியும் என்னை மிகவும் ஈர்த்தது.
அதன் நினைப்புடனேயே
வீட்டினுள் நுழைந்ததும் தலை துவட்டி ஆடை மாற்றிவிட்டு சோபாவில் சாய்ந்தேன்.
அப்போதுதான் நியாபகம் வந்தது.
அவளை முதன் முதலாய் பார்த்த அன்று அவள் அணிந்திருந்த அதே ஆடைதான் இன்றும் அவள் அணிந்திருந்தது. காரணமேயில்லாத ஒரு புன்னகை தோன்றியது, மீண்டும் அவள் நினைவுகள் தலைகொட்டின.
பொதுவாக எதையுமே கற்பனை செய்து பார்க்கும் வழக்கத்தை நான்
தவிர்த்திருந்தேன், அப்படித்தான் லக்ஷ்மியைப் பற்றிய நினைவுகளும் என்னில்.
அவளை அளவுக்கதிகமாய் ரசித்திருந்தாலும் அவள் ஆடைகள், அசைவுகள், பேச்சு தாண்டிய எண்ணத்தை நான் பெரிதாய் வளர்த்துக்கொள்ள வில்லை.
எத்தனையோ முறை தவிர்க்க முயன்றும் தோற்றிருக்கிறேன் அவளை ரசிப்பதையும் அவள் அங்கங்களை ரகசியமாய் பார்ப்பதையும். அந்நேரங்களில் ஒரு வகையான பிரியமென்றும் மனதை தேற்றிக்கொண்டு கடந்திருக்கிறேன்
மாறாக அந்த இரவில் அந்த மழைக்குளிரின் தாண்டவம், என்னை திக்குமுக்காடச் செய்தது.
முதல் முறையாக எனையும் மீறி என் மனது ஓயாது மீண்டும் அவள் வனப்பையே மேய்ந்தது. இம்முறை அவள் குரலோ அவளோடு பேசிய சொற்களோ ஏதும் நினைவை தீண்டவில்லை.