“ம்ம்ம்…சொல்லு.”
“நான் நம்ப மாட்டேன்.சத்தியம் பண்ணுங்க.”
“சரி…சத்தியம்.”
நான் வீட்டுலே இல்லாத சமயத்துலே, உங்க தங்கச்சி குளிக்கிறப்போ,அவளை பாத் ரூம் கதவு ஓட்டை வழியா பாக்கரீன்கலாம். அப்புறம், அவ படுத்து தன்னை மறந்து தூங்கறப்போ, காத்துலே முந்தானை விலகி தெரியிற, அவ முலைங்களை பாக்கரீங்கலாம்.தூக்க கலக்கத்துலே அவ அப்படியும், இப்படியும் புரண்டு படுத்ததிலே, முட்டிக்கு மேலே அவ பாவாடையும், தாவணியும் சுருண்டு, தெரியிற, அவ வாழைத் தண்டு கால்களையும், பெருத்து ‘வின்’ணுன்னு இருக்கிற அவளோட பள பளத்த தொடைகளையும் பாக்கறீன்கலாம். உங்களுக்கு அவ மேலே வெரி ஏற்பட்டு, அவளை மெதுவா நெருங்கி, உங்க சுன்னியை உருவிக்கிட்டே, அவ அழகை பாத்துக்கிட்டே, அவ உதட்டுலே முத்தமிட நீங்க குனியரப்போ….திடுக்கிட்டு கண் விழிச்ச அவ, veeeeeeeeeeeel’ன்னு காத்த … நான் ‘பக்’ன்னு முழிச்சுக்கிட்டேன்.”
“அபத்தமான கனவு. இதை கேக்கிறப்போ, எனக்கே வாந்தி வர்ற மாதிரி இருக்கு. இந்த மாதிரி கனவெல்லாம் உனக்குதாண்டி வரும்.யாராவது, கூடப் பொறந்த தங்கச்சியைப் போய் அப்படி நினைப்பாங்களா?”
“எனக்கு அது தாங்க பயமே. விடிய காலையிலே கண்ட கனவுங்கிரதினாலே, அது பளிச்சுடுமோன்னு பயமா இருக்கு.”
“அசடாட்டம் உளறாதே. வேறே ஏதாவது வேலை இருந்தா போய் பார்.”
“அதுக்கு இல்லீங்க. அவ வேறே, கல்யாணம் ஆன அன்னைக்கே கணவனை இழந்து, அந்த சுகத்துக்கு ஏங்கிட்டு இருக்கா. ஆள் வேறே, நல்லா அழகா வளர்ந்து நிக்கிறா. முகத்துலே தான் கணவனை பறிகொடுத்த சோகம் இருக்கே தவிர,…உடம்பு அழகு, கண் படும் போலத்தான் இருக்கு.”
“அவ என்ன உன்னை விட அழகா. அப்படியே இருந்தாலும் அந்த மாதிரி எண்ணமெல்லாம் அவ மேலே எனக்கு வராது.”
“என்னமோ…நான் இல்லாத நேரத்துலே அவ வேறே தனியா இருக்காளா. நீங்க வேறே அவளை அப்படி இப்படி பாத்து,ஆசை ஏற்ப்பட்டு, ஏடாகூடமா ஏதாவது நடந்துடுச்சுன்னா?…அவமானம் நமக்கு மட்டுமில்லீங்க, அவளுக்கும் தான். அப்புறம் எல்லோருமே தற்கொலை பண்ணிக்க வேண்டியதுதான். ஒரு எச்சரிக்கைக்காக சொல்றேன். அவ்வளவுதான்.”
“என்னை என்ன, அவ்வளவு மோசமானவன்னு நினைசுக்கிட்டியா?”
“அதுக்கு இல்லீங்க. ஒரு எச்சரிக்கைக்காக சொன்னேன்.”
“சரி…போதும். நீ காலை அமுக்கி விட்டது” என்று அவர் எழ, நான் கிட்செனுக்கு சென்று, மாவு ஆட்டுவதற்கு அரிசி ஊரப் போட்டேன்.
அடுத்த நாளில் இருந்து, அவர் லலிதாவை, அவளுக்கு தெரியாமல் ஒரு மாதிரியாக பார்க்க ஆரம்பித்தார். அவர் வீட்டில் சேரில் உட்கார்ந்து எதையாவது படித்துக்கொண்டிருக்கும் போது வேண்டும் என்றே அவளை வீடு கூடச் சொல்வேன்.
“ஏன்டி…லலிதா, உங்க அண்ணன் உக்காந்துட்டு இருக்கிற சேருக்கு அடியிலே பார், எவ்வளோ குப்பை கிடக்கு. குனிஞ்சு நல்லா கூட்டுடி” என்று கிட்செனில் இருந்தே குரல் கொடுத்து, என் கணவரை கவனித்தேன்.
மனுஷன் படித்துக்கொண்டிருந்த புத்தகத்திலிருந்து லேசாக பார்வையை விளக்கி, தன் முன்னே குனிந்து கூட்டிக்கொண்டிருந்த தங்கையின் நைட்டி கழுத்து வழியே, அவள் முலைகள் தெரிகிறதா என்று நைசாக பார்த்துக்கொண்டிருக்க, அவர் தங்கை மட்டும் லேசுப் பட்டவளா என்ன? அவள் அண்ணன் முன் குனிந்து கூட்டும் போது, திறந்திருந்த நைட்டியின் கழுத்துப் பகுதியை சேர்த்து இறுக்கிப் பிடித்துக்கொண்டு கூட்டினாள்.பார்த்து ரசிக்க முடியாத ஏமாற்றம் அவர் முகத்தில் தெரிந்தது.
இப்படி அரசல் புரசலாக, அவளை என் கணவர் லலிதாவை நோட்டம் விட்டுக்கொண்டிருக்க, பழம் நழுவி, பாலில் விழும் நாள் வெகு தூரத்தில் இல்லை என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.
இன்னொரு நாள், லலிதா குளிக்க பாத் ரூமுக்குள் நுழைந்ததை நான் கவனித்து, அவரிடம் காய் வாங்க கடைக்கு போய் வருவதாக சொல்லி, வெளியில் கிழம்பினேன். எப்படியும், லலிதா குளிப்பதை அவர் பாத் ரூம் கதவின் ஓட்டை வழியாக பாப்பார் என்று எனக்கு தெரியும்.
ஒரு சமயம்,… கிணற்றடியில் லலிதா, பாவாடையை ஒரு பக்கம் எடுத்து இடுப்பில் செருகிக் கொண்டு, குந்துகாளிட்டு உட்கார்ந்து, துணிக்கு சோப்பு போட்டுக்கொண்டிருந்தாள். என் கணவர் அவள் முன்னே நின்று, சுவற்றில் சாய்ந்தபடி பேசிக்கொண்டிருந்தார். லலிதா பாவாடையை ஏற்றி, குந்துக் காலிட்டு உட்கார்ந்திருந்ததாள், அவளின் கெண்டைக் காலும், முட்டியில் இருந்து கீழே தெரிந்த அவள் தொடை ஆரம்பமும், பளீர் என்று, புது மஞ்சள் நிறத்தில் தெரிய, அதை பார்த்துக்கொண்டே ஜொள் விட்டுக்கொண்டு பேசிக்கொண்டிருந்தார்.