சசி போடா வேலைய பாத்துட்டு 8 119

பத்து நாட்கள் கழித்து சாந்தி தன் குடும்பத்தோடு ஊருக்கு கிளம்பினாள். எல்லா துணிகளையும் எடுத்து வைத்தபடி, ‘அக்கா நீ, அம்மா, ஹரிஷ் எல்லாம் அங்க வந்து இருந்துடுங்களேன். எல்லாரும் இதே மாறி சந்தோசமா இருக்கலாம்’ என்று சொல்ல,

‘வேணாண்டி, எதுவுமே அளவுக்கு மீறி போனா போர் அடிச்சிடும். இப்போ இருக்குற அந்த ஆர்வம் இல்லாம போய்டும். நீங்க எப்பவும் போல போயிட்டு, லீவ் கிடக்கும்போதெல்லாம் இங்க வந்திடுங்க, அப்போ தான் அந்த நாளை நினச்சி ஆர்வமா இருக்கும். சந்தோஷம் எப்பவுமே குறையாது…’ என்றாள் திவ்யா.

‘ம்ம்ம்ம் அதுவும் சரிதாங்கா… நாங்க போயிட்டு அடுத்த லீவ்ல வரோம்’ என்று சொல்லியபடி கிளம்பினாள்.

போகும்போது விஷ்வா திவ்யாவை இழுத்து அணைத்து இதழில் ஒரு நீண்ட முத்தம் கொடுத்தான், சாந்தி ஹரிஷை அணைத்து அவன் காது மடல்களை கடித்தபடி, ‘இந்த மாசம் பீரியட்ஸ் எனக்கு இன்னும் வரல, அநேகமா குழந்தை உண்டாயிடிச்சின்னு நினைக்குறேன். ரொம்ப தேங்க்ஸ் டா’ என்று சொல்லி அவன் கையை எடுத்து அவள் வயிறில் வைத்து லேசாக தடவ விட, ஹரிஷ் லேசாக அதிர்ந்த படி அவள் வயிறை தடவி பார்த்தான். எதோ அவள் வயிறு இறுக்கமாக இருப்பது போல தெரிந்தது. ‘ம்ம்ம்ம்… எல்லாம் ப்ரம்மையா இருக்கும்’ என்று தனக்கு தானே ஆறுதல் சொல்லிக்கொண்டு சித்திக்கு முத்தம் கொடுத்து வழி அனுப்பினான்.

சாந்தி போனதும் காயத்ரி வந்து ஹரிஷ் கழுத்தில் கையை போட்டு தொங்க. அவளை அப்படியே அவள் குண்டியை பிடித்து தூக்கி அவள் இதழில் முத்தமிட்டான் ஹரிஷ். கொஞ்ச நேரம் அவன் முத்தத்தில் சுகம் அனுபவித்தவள், அவன் கன்னத்தை முத்தமிட்டபடி, ‘அண்ணா உனக்கு ஒன்னு தெரியுமா. எனக்கு பீரியட்ஸ் முடிஞ்சி பத்து நாளுக்கு மேல ஆச்சு, நீயும் எதுவும் போடாம என்னை ஓத்திருக்க, நானும் கருத்தடை மாத்திரைன்னு எதுவும் சாப்பிடல’ என்று சொல்லி அவன் கன்னத்தை ஆசையாக கடித்து விட்டு கீழே இறங்க, ஹரிஷ் இப்போது உண்மையிலேயே இடி இறங்கியது போல அதிர்ந்து நின்றான்.

அவர்கள் ஊருக்கு சென்ற பின் செண்பகமும், திவ்யாவும் ஹரிஷை மாறி மாறி கவனித்தார்கள். ஒருவர் மாற்றி ஒருவர் அவன் பூலுக்கு சேவை செய்தார்கள். ஹரிஷும் சளைக்காமல் இருவரையும் ஓத்து திருப்தி படுத்தினான். ஒருமுறை ஹரிஷ் வெளியே சென்று வரும்போது திவ்யாவும் செண்பகமும் பின்னி அனைத்து ஒருவர் மாற்றி இன்னொருவர் நக்கிக்கொண்டிருக்க, அதை பார்த்த ஹரிஷ் அங்கேயே இருவரையும் நான்கு காலில் நிற்க வைத்து, குண்டியை தூக்கி பிடித்து மாறி மாறி ஒத்தான்.

இப்படியே ஆறு வாரங்கள் கழிந்தன. ஒரு நாள் சாந்தியிடம் இருந்து போன் வந்தது. திவ்யா போன் எடுக்க சாந்தி தான் பேசினாள்.

‘அக்கா, நான் சாந்தி பேசுறேன்’

‘சொல்லுடி, என்ன விஷயம் ஏன்டி போனதில இருந்து போன் பண்ணல, நாங்களா பண்ணலும் வீட்டுல போன் எடுக்க யாரும் இல்ல, எங்க போய்டீங்க’

‘அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லக்கா, என் மாமனாருக்கு திடீர்னு நெஞ்சு வலி, வயசான காலத்துல வர வலிதான். அதான் ஆஸ்பத்திரிக்கும் வீட்டுக்குமா அலைஞ்சிட்டு இருந்தேன். இப்போதான் இரண்டு நாளைக்கு முன்னாடி டிஸ்சார்ஜ் பண்ணி கூட்டிட்டு வந்தோம். அதான் போன் பண்ண முடியல’