இன்னும் தன் ஓரகத்தி மகனை நேருக்கு நேர் கண்ணுக்குக் கண் சந்திக்கும் துணிவு ஷோபாவிற்கு வரவில்லை. ஆனால் ஒரு மாறுபாட்டை உணர்ந்தாள். எப்போதும், கலகலவென்று, சிரித்துக் கொண்டும், பேசிக் கொண்டும் திரியும் அந்த வாலிபன், இன்று மிக அமைதியாக, தன் சித்தியின் பார்வையைத் தவிர்த்துக் கொண்டே செல்வதை ஷோபா கவனித்தாள். அந்த மூவர் அமரும் சோஃபாவில் நிதானமாக தீபா அமர்ந்து, தன் கொழுத்த பருத்த குண்டிகளைத் தேய்த்து, மறு புறம் திரும்பி, முதுகை கைப்பிடியில் சாய்த்து, கால்கள் இரண்டையும் தூக்கி, லேசாக மடித்து சாய்ந்து அமர்ந்தாள். தீபாவின் காலடியில் தன் எழில் உருவத்தை அமர்த்திய ஷோபா, லேசாக முன்னால் சாய்ந்து முழங்கைகளை தொடைகள் மீது வைத்து இரு உள்ளங்கைகளையும் தன் வழுவழுப்பான மென்மையான கன்னங்களைத் தாங்கி வைத்துக் கொண்டாள். ஒயிலாகத் திரும்பி.
“ம்ம். என்னக்கா. கேட்டதுக்கு நீங்க ஒண்ணுமே பதில் சொல்லல்லை?” என்று மீண்டும் தன் பெரிய ஓரகத்தியைச் சீண்டினாள்.
“என்ன சொல்லல்ல ஷோபா?”
“ம்ம். அதான். நீங்களும் அத்தானும். எப்பிடி? இன்னும் அப்பிடியே” என்று இழுத்தாள். தன் அழகிய மெல்லிய உதடுகளை அழகாகச் சுழித்தாள். லேசாக லிப்ஸ்டிக் பூசியிருப்பாள் போல. இப்பொது தான் தீபா கவனித்தாள். அவர்கள் வீட்டுப் பெண்கள் லிப்ஸ்டிக் பூசுவது மிக அபூர்வம்.
“ம்ம். அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல” என்றாள் தீபா எரிச்சலுடன். பின்னர் சில நொடிகள் கழித்து “தேவையும் இல்ல” என்றாள். இப்போது குரலில் எரிச்சல் இல்லை. சற்று தாழ்ந்திருந்தது
“ஏன்கா?” என்று தன் அழகிய வில் போன்ற புருவத்தை உயர்த்திக் கேட்டாள் ஷோபா. அந்த கண்கள் விரிந்ததைப் பார்த்து. தீபாவிற்கு என்னவோ போல் இருந்தது. உடனடியாக விடையளிக்க இயலவில்லை. தன் முந்தானையின் நுனியைச் சுருட்டியபடி தரையைப் பார்த்தாள் தீபா.
“ஏன்கா? தேவையில்லைன்னா? அத்தான் தேவையில்லைன்னா? வேற எங்கேயாவது…?” என்று இழுத்தாள் ஷோபா. சட்டென்று புன்னகைத்தாள். இந்தச் சொல்லை எதிர்பார்க்காத தீபா, அதிர்ச்சியுற்று தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தாள். ஷோபாவின் மிருதுவான இடது கன்னத்தில் குழி விழ அவள் புன்னகைக்க, அவள் கண்கள் மினுமினுத்தன. உதடுகள் செக்ஸியாக சுழிந்தன. சட்டென்று இறுக்கம் தளர்ந்ததாக உணர்ந்தாள் தீபா. தன் ஓரகத்தியிடம் ஏன் மறைக்கவேண்டும்?? அது மட்டுமல்ல. இன்னும் ஷோபா செல்வா மீது மையல் கொண்டிருந்தால் அதை உடனடியாக தடுக்க வேண்டும். அதற்கு ஒரே வழி தான் உண்டு என்று தீர்மானித்தாள் தீபா. எல்லாவற்றையும் சொல்லிவிடவேண்டியது தான் எப்படிச் சொல்ல
“ஏன்கா? தேவையில்லைன்னா? அத்தான் தேவையில்லைன்னா? வேற எங்கேயாவது…?” என்று இழுத்தாள் ஷோபா. சட்டென்று புன்னகைத்தாள். இந்தச் சொல்லை எதிர்பார்க்காத தீபா, அதிர்ச்சியுற்று தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தாள். ஷோபாவின் மிருதுவான இடது கன்னத்தில் குழி விழ அவள் புன்னகைக்க, அவள் கண்கள் மினுமினுத்தன. உதடுகள் செக்ஸியாக சுழிந்தன. சட்டென்று இறுக்கம் தளர்ந்ததாக உணர்ந்தாள் தீபா. தன் ஓரகத்தியிடம் ஏன் மறைக்கவேண்டும்?? அது மட்டுமல்ல. இன்னும் ஷோபா செல்வா மீது மையல் கொண்டிருந்தால் அதை உடனடியாக தடுக்க வேண்டும். அதற்கு ஒரே வழி தான் உண்டு என்று தீர்மானித்தாள் தீபா. எல்லாவற்றையும் சொல்லிவிடவேண்டியது தான் தீபா பெருமூச்சு விட்டாள். மார்பகங்கள் ஏறித் தாழ்ந்ததை ஷோபா கவனித்தாள். சாதாரணமாக தீபா நேர்த்தியாக புடவை அணிந்திருக்கும் போது, அவளுடைய மார்பகங்கள் சிறியவை என்று தான் பார்ப்பவர்கள் நினைப்பார்க்கள். ஆனால் இப்போது இருப்பது போல் லேசாக விலகியிருந்தால், அக்காவின் முலைகள் ஓரளவுக்கு பெரியவை தான் என்பது புலப்படும். மார்பகங்களைத் தொட வேண்டும் போல் இருந்தது ஷோபாவிற்கு.
“ம்ம். போடி போக்கத்தவளே?? வேற எங்காயாவதா? “ என்று கூறிவிட்டு செல்லமாக முன்னால் சாய்ந்து ஷோபாவின் தோளைப் பிடித்து லேசாகத் தள்ளினாள். இருவரும் களுக் என்று சிரித்தனர்.
“ம்ம். நம்ம குடும்பத்துல அப்பிடி எல்லாம் வெளில மேய முடியுமா? வெளியாட்களோட அப்பிடி இப்பிடி எல்லாம் இருக்க முடியுமா?” என்று கேட்டாள் தீபா. களுக் என்று வெட்கத்துடன் தன் செவ்விதழ்களை மூடிக் கொண்டே சிரித்தாள் ஷோபா.