அரசு விரைவு பேருந்தில் நான் கணவர் துணையில்லாமல் புறப்பட்டேன் 203

இப்போது அவன் கால்களின் அழுத்தம் கூடியிருந்தது. எனது பின்புறம் முழுவதும் அவ்ன் கால்கள் அளக்க ஆரம்பித்து இருந்தன. சிறிய இடைவெளியே இருந்ததால் அவன் உரசல்கள் எல்லைமீற வாய்ப்பில்லை என்பது ஒரு தைரியத்தை கொடுத்தது. அதே நேரம் அவனால் இதற்க்கடுத்து என்ன செய்ய முடியும் என்ற எதிர்பார்ப்பு என்னிடம் எழ ஆரம்பித்திருந்தது. ஒரு அன்னிய ஆடவன் என்னிடம் இவ்வளவு உரிமை எடுத்துக்கொள்ள அனுமதி தருவது தவறு என்ற எண்ணம் எழுந்த வேகத்திலேயே அடங்கியும் போனது. இப்போது அவன் கால் என்பிருஷ்டத்தின் இடைவெளியை நோட்டம் பார்க்க ஆரம்பித்து இருந்தது. மெள்ள காலின் அழுத்தம் கூடியிருந்தது. என் பின்புறத்தை காலாலேயெ நெம்பி என் சொர்க்கவாசலை தொட்டுப்பார்க்கவேண்டும் என்ற அவனது ஆசை எனக்கு புரிந்தது. நான் பின்புறத்தை சற்றே தூக்கினாலும் அவனுக்கு புரிந்திருக்கும் நான் அவனுக்கு ஒத்துழைக்க ரெடி என்பது. அவனை காத்திருக்க வைக்க நினைத்து நான் அசைவு எதுவும் காட்டாமல் உட்கார்ந்திருந்தேன்.

மெள்ள என் உணர்ச்சிகள் என்னை அடிமை கொள்ள ஆரம்பித்ததால் என் வலது கையால் என்சேலைத்தலைப்பை விலக்கி என் இடது கலசத்தை ஜாக்கெட்டுடன் தடவ ஆரம்பித்தேன். எனது காம்பு விறைக்கத் தொடங்கியது. எனது கலசம் விம்மத்துவங்குவதை ரசித்துக்கொண்டே எனது காம்புகளை விரல் நகத்தால் மெள்ள சீண்டிவிளையாடத்துவங்கினேன். எனது கணவர் அருகில் இல்லையெ எனும் ஏக்கம் எழ ஆரம்பித்தது. ஜாக்கெட்டின் ஹூக்குகளை அவிழ்த்து திமிறும் கலசங்களை நமக்கு நாமே திட்டம் போல் அழுந்தப் பிசையலாமா எனும் எண்ணம் தோன்றியது. இவ்வாறான எண்ணங்களில் கண்களை மூடி ரசித்துக்கொண்டிருந்த வேளையில் திடீரென்று பேருந்து நின்றது.

விளக்கைப் போட்டார் ஓட்டுநர். அது செங்கல்பட் புறவழிச்சாலை
பிரியும் இடம். அனிச்சையாக என் கைகள் சேலைத்தலைப்பை மூடியது. பின்புறம் இருந்த வாலிபனும் தன் கால்களை அவசரமாக அகற்றிக் கொண்டான். ஒரு வயதான பயணி ஏறினார். முன்புறம் ஏதோ ஒரு சீட்டில் அமர்ந்து கொண்டார். நடத்துநர் பயணச்சீட்டு தந்ததும்
விளக்கு மீண்டும் அணைக்கப்பட்டது. பின்சீட்டு ரோமியோ தனது கால் வேலையைத் தொடருவான் என எதிர்பார்த்து அமர்ந்திருந்தேன். ஆனால் அவ்வாறு எதுவும் நிகழவில்லை. பேருந்து நன்கு வேகம்
பிடித்தது. என் உணர்ச்சிகளும் ஒரு கட்டுக்குள் வரத் துவங்கியிருந்தது.

பின்புறம் அவன் இருக்கையை ஏதோ அட்ஜஸ்ட் செய்வதை அங்கிருந்து வந்த ஒலியின் முலம் உணரமுடிந்தது. பின் நிசப்தம். அசைவு எதுவும் இல்லை. கால்களால் அந்த சிறிய இடைவெளியில் எதுவும் செய்ய இயலாது என்பதை உணர்ந்து ஏமாற்றத்துடன் அவன் தூங்க ஆரம்பித்திருக்கவேண்டும் என நினைத்துக்கொண்டேன். என் நினைப்பு சற்று நேரத்தில் பொய்யாகும் என்பதை நான் அப்போது
உணரவில்லை. அவன் என்னை, எனது எதிர்ப்பின்மையை அசை போட்டு மேலும் முன்னேற முடிவு செய்யவே அந்த கால அவகாசம் என்பதும் அவன் சீட்டை சாய்வின்றி நேராக சரி செய்துகொண்டு என்
பின்புறம் உள்ள இடைவெளியை குறைத்துக் கொண்டுள்ளான் என்பதும் எனக்கு அவன் அடுத்த செயலில் இறங்கியபோதுதான் புரிந்தது. …..

மெள்ள என் சீட்டின் பின்புறம் அசைந்தது. என் வலதுபுறம் சிறு அசைவு. ஜன்னலுக்கும் என் சீட்டுக்கும் இருந்த இடைவெளி வழியே அவன் கைவிரல்கள் நுழைவதைக் கண்டேன். அவன் நுனி விரல்கள் என் சீட்டின் பின்பக்கத்தில் எனக்கு மிக அருகில் தெரிந்தன. கால் வேலையில் பயனில்லை என்று பையன் கைவேலையில் இறங்க முயற்சி செய்வது எனக்கு புரிந்தது. மனதுக்குள் ஒரு படபடப்பு. அவன் விரல்கள் மேலும் சிறிது முன்னேறியது. இரண்டு மூன்று அங்குல இடைவெளியே இருக்கும். அந்த படபடப்பான எதிர்பார்ப்புடன் கூடிய நேரத்திலும் எனக்குள் ஒரு எண்ண ஓட்டம்.

“. . . . இதுவரை என் அனுமதியின்றியும் நான் உணராமலே நான் உறங்கும்போது என்னைத் தொடுவதாகவும் அவன் எண்ணியிருக்கவேண்டும். அதனால்தான் பேருந்து செங்கல்பட்டில் நின்று விளக்கு போடப்பட்டபோது நான் விளக்கொளியில் விழித்துக்கொண்டு விடுவேனோ என்று தன் கால்களை அவன் அவசரமாக விலக்கியிருக்கவேண்டும் . . .”

இந்த எண்ணம் எழுந்த வினாடியிலேயெ தீர்மானித்தேன். “முன்பின் அறிமுகமில்லாத வாலிபனுடன் தொடங்கியிருக்கும் இந்த சல்லாபத்தை என் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் . . அப்போதுதான் இது அதிகமாக வரம்பு மீறுவதாக நான் உணர்ந்தாலோ அல்லது என்னைத் துன்புறுத்துவதாக அமைந்தாலோ அவனிடம் மெலிதாக அதட்டல் போட்டோ மீறினால் கத்திக் கூச்சலிட்டோ நிறுத்த முடியும் .. ..மேலும் ஆண்களிடம் பிகு செய்யாமல் சரண் அடைந்தால் நம்மை மிக கீழ்த்தரமாக நினைப்பார்கள். . . எளிதாகக் கிடைக்கும் எதற்கும் மதிப்பு குறைவுதானே . . .” என்று.

அவன் மேலும் முன்னேறினால் என் வலது கை அல்லது தோளைத்தான் அவனால் தீண்ட முடியும். என் வலது தோளை முதலில் ஸ்பரிசித்தால் நான் என் கையை விலக்கினாலேயே அன்றி அவன் மேலும் முன்னேற முடியாது. திருமணமான எனக்கு அவனின் தற்போதைய இலக்கு எது என்பதை எளிதாகவே ஊகிக்க முடிந்தது. என் கனிகளைக் கையால் பற்றி தடவுவதும் ஆசை தீரப்பிசைவதுமே அவன் நோக்கமாக இருக்க முடியும். அவன் என்னைத் தொட்டபின் என் கையை நான் விலக்கி அவனுக்கு வழி செய்தால் நான் அவனுக்கு எளிதில் உடன்படுவது வெளிப்படையாகத் தெரிந்துவிடும்.

“. . . நான் உறக்கத்தில் இருப்பதாக அவன் எண்ண வேண்டும். . . . அதே சமயம் அவனுக்கு சந்தேகம் வராமல் அவன் எதிர்பார்ப்பது கிடைக்க வேண்டும். என் தாபங்களும் தீர வேண்டும். இதற்கு நான் வழி ஏற்படுத்த வேண்டும். . . “

உடனே முடிவெடுத்தேன். என் வலது கையை மெதுவாக உயர்த்தி என் தலை மீது வைத்துக் கொண்டேன். என் கையை உயர்த்தியதால் ஜன்னல் ஓரத்திலிருந்தும் அவன் விரல்நுனியிலிருந்தும் என் வலது புறத்திற்கு ஏற்பட்ட இடைவெளியைக் குறைக்க முடிவு செய்தேன். என் அசைவை அவன் உணராமல் சற்றே ஜன்னலை நோக்கி நகர்ந்து அமர்ந்து கொண்டேன். காத்திருந்தேன் அவனின் அடுத்த அசைவுக்கு. . . எனக்கே ஆச்சரியம். .. .! நானா இப்படியெல்லாம் நடந்துகொள்கிறேன் என்று.. .. ஏனோ தெரியவில்லை! அன்று நான் நானாக இல்லை. . . . கணவனல்லாத ஒருவனின் கை என்மேல் படர ஏங்கும் நிலைக்கு ஆளாகி இருந்தேன்.