வெள்ளக் கட்டி 2 89

இப்படி பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே, !/2 பாட்டில் முடிந்து விட, முகத்தில் வழிந்த வேர்வையை தன் முந்தானையால் துடைத்த படி…”போதும் வாங்க… விட்டா மாமனும், மச்சானும் நாள் பூரா குடிச்சிட்டு இருப்பீங்க. அவர் திரும்பவும் குன்னூர் போகணும். அண்ணன் இங்கே தான் இருக்கும். நீங்க தான் பஸ்லே போகணும். இந்தாங்க சிகரெட். இதோடு முடிச்சுட்டு வாங்க…சாப்பாடு ரெடி ஆயிடுச்சு” என்று சொல்லி, இருவரையும் அழைத்துக்கொண்டு போய் சாப்பிட வைத்தாள். மாமா அதற்குள் சாப்பிட்டு விட்டு தூங்கிக்கொண்டிருக்க… அவரை எழுப்பி சொல்லி விட்டு, அடக்க முடியாத ஆசையில், குன்னூருக்கு திரும்பினேன். என் தங்கையை பார்க்க வேண்டும்,இன்னும் அவளிடம் மனம் திறந்து என்ன வெல்லாமோ பேச வேண்டும்…இன்னும் என்னென்னவோ செய்ய வேண்டும் என்று என் மனசுக்குள்,பட்டாம் பூசிகளாய் ஆசைகள் பறந்தன. என் ஆசை வேகத்துக்கு பஸ்சின் வேகம் ஈடு கொடுக்க முடியவில்லை.ச்சே.. என் இந்த பஸ் இவ்வளோ ஸ்லொவ்வா போகுது?வேற எக்ஸ்பிரஸ் பஸ்லே ஏறி இருக்கலாமா?என்றுதவியாய் தவித்தேன். என்னதான் நாம் முயன்றாலும் நடக்கும் நேரத்தில் தான் எல்லாம் நடக்கும் என்று நான் கண் மூடி கற்பனையில் ஆழ்ந்தேன். எப்படியோ ஒரு வழியாய் குன்னூர் பஸ் ஸ்டான்ட்டை பஸ் வந்தடைய…பஸ் நிர்க்கு முன்னே நான் இறங்கி,ஓட்டமும் நடையுமாய் சென்று ஒரு ஆட்டோ பிடித்து வீடு வந்து சேர்ந்தேன். அவசர அவசரமாக நான் வீட்டுக்குள் நுழைவதைப் பார்த்த அம்மா, “என்னடா தினேஷ்…இப்படி அரக்க பறக்க ஓடி வர்றே…என்ன விஷயம்?அங்கே மருமகன்,சம்பந்தி எல்லாம் நல்லா இருக்காங்களா? மஞ்சுவை பத்திரமாக கொண்டு போய் விட்டுட்டே தானே?”…என்று அடுக்கடுக்காய் கேட்ட கேள்விகளுக்கு பதில் ஏதும் சொல்லாமல், கண்கள் மட்டும் என் தங்கையை தேடி அலை பாய…நார்மலாக இருப்பததாக காட்டிக்கொண்டேன். மனசுக்குள் ‘நீ எங்கே…என் அன்பே..” என்ற பாடலின் பின்னணி ஒழிக்க, தவித்த தவிப்பை ஓரளவுக்கு புரிந்துகொண்ட அம்மா, “இன்னைக்கு ஆடி முதல் நாள் இல்லையா… பக்கத்து கோவிலுக்கு போய் இருக்கா. நீ சாப்பிட்டியா, (அருகில் வந்து நின்றவள்)…என்னடா உன் மச்சான் கூட சேர்ந்து தண்ணீ அடிச்சியா? மிலிடெரி காரங்க எல்லாரும் குடிப்பாங்க ‘ன்னு கேள்விப் பட்டிருக்கேன். இதுலே நீ மட்டும் என்ன விதி விளக்கா. இதுலே நீ வேறே காஷ்மீர் போர்டர்லே துடி பாக்கிறே…சரி சாப்பிடலைன்னா சொல்லு டிபன் செஞ்சு கொடுக்கறேன்.” “இல்லைம்மா…நான் அங்கேயே சாப்பிட்டுட்டேன்….சரி என் பிரெண்ட்க்கு நீ கொடுத்த கல்யாண பரிசு என்ன?…ப்ளீஸ் சொல்லும்மா?” “என்கிட்டே எங்கேடா இருக்கு, அவகிட்டே தான் அவ புருஷன் கொடுத்து இட்டிருக்கார். இரு கொஞ்ச நேரத்துலே அவ வந்துடுவா. அவகிட்டே கேட்டு வாங்கிப் பாரு. (நான் தவித்து அவஸ்த்தை படுவதைப் பார்த்து அம்மா தனக்குள்ளேயே சிரித்துக்கொண்டாள்.) வாசலில் நின்று பார்த்தேன்.தூரத்தில் லைட் மஞ்சள் நிறத்தில் சிவப்பு போர்டர் போட்ட காஞ்சிபுரம் பட்டுப் புடவை சாரா சரக்க,நெற்றியிலும்,வகிடு ஆரம்பத்திலும் அழகாக குங்குமப்போட்டு வைத்து,நெற்றியில்வைத்த குங்குமப்போட்டுக்கு மேலாகசிறு கீற்று போல திருநீர் வைத்து,அழகான மூக்கின் ஓரத்தில் சின்னதாய் மூக்குத்தி மினு மினுக்க,தலை நிறைய மல்லிகை சரத்தை தொங்க விட்டு, கையில் பூஜை கூடையுடன்…கழுத்தில் புதுமஞ்சள் தாலியுடன்…காலில் புது வெள்ளிக் கொலுசு கல கலக்க…மருதாணி வைத்த சிவந்த பாதங்களை அடி மேல் அடி எடுத்து வைத்து அழகாய் நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள், என் அன்புத் தங்கை. என் தங்கையின் அழகைப் பார்த்து எவன் எவனோ ஜொள் விட்ட படி திரும்பிப் பார்த்து பெரு மூச்சு விட்டு பேதலித்து நடந்தான். நான் வெளியே நிற்பதைப் பார்த்ததும், “என்னன்னா…எப்ப வந்தே?…மாமா நல்லா இருக்காரா? அவர் நல்லா இருக்காரா? ஆமாம்…நீ ஏன் வெளியே நிக்கிறே? என்று அவள் கேட்டுக்கொண்டிருக்கும் போதே…அவள் அழகை அங்குலம் அங்குலமாக ரசித்தேன். நான் அவள் அழகை ரசிப்பதை தெரிந்துகொண்டவள், வெட்கத்தில் தலை குனிந்த படி,மாராப்பை இரு பக்கமும் இழுத்து விட்டு சரி செய்துகொண்டு, இடுப்பில் இருந்த புடவையை கொஞ்சம் ஏற்றி விட்டு, சந்தன நிறத்தில் பல பலத்த அவள் இடுப்பை மறைத்து… புன்னகைத்த படியே என்னை கடந்து வீட்டுக்குள் நுழைய முயற்சிக்க…என்னை கடந்த அவளின் கையை கப் என்று பிடித்தேன். பிடித்ததும்,மெதுவாக கையை உத்தர…கண்ணாடி வளையல்கள் கல கலக்க, “என்னன்னா இது,வெளியிலேயே வச்சுக்கிட்டு….விடுண்ணா கையை…யாராவது பாத்துட்டா என்ன ஆகிறது?”என்று பொய்க் கோபம் கலந்த வெக்கத்துடன்,ஏன் காதுக்கு மட்டும் கேட்கும் படியாக சொல்லி,மெதுவாக என் பிடியிலிருந்து கையை உதறி,உள்ளே ஓடினாள். அவளை பின் தொடர்ந்து வீட்டுக்குள் நுழைந்தேன். -41- அம்மாவிடம் சென்றுஏதோ சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள்.அம்மாவும்,”எதுக்கெடுத்தாலும் அவசரம் தான் அவனுக்கு, பொறுமையே கிடையாது பொறுக்கிக்கு” என்று சொல்வது என் காதில் விழுந்தது.

1 Comment

Comments are closed.