கிரிஜா சோனாலி 4 34

“முழுங்கு அதை!” அவன் கரகரத்த குரலில் கூறினான்.

கிரிஜாவுக்கு, அவனது விந்தை முழுங்க முயன்றபோது, மூச்சுத்திணறியது. குமட்டிக்கொண்டு வருவது போலிருந்தது. ஆனால், வேறு வழியின்றி அவளுக்கு விழுங்கியே ஆக வேண்டியதாயிற்று. அவள் விழுங்கினாள், அவனது சுண்ணியிலிருந்து பீறிட்டு வர வர, எல்லாவற்றையும் அவள் விழுங்கினாள்.

“ஆஹ்ஹ்ஹ்!” அவன் அலறினான். அவனது கைகள் அவளது தலையிலிருந்து தளர்ந்து கொண்டன. அவன் கட்டிலில் கால்நீட்டிப் படுத்துக்கொண்டு இழுத்து இழுத்து மூச்சு விட்டான். அவளை அவன் மறுபடியும் பார்த்தபோது, அவனது முகத்தில் ஒரு நிறைவான புன்னகை இருந்தது. கிரிஜா புரண்டு படுத்துக்கொண்டாள். பிறகு எழுந்து முழங்கால்களைக் கட்டிக்கொண்டு உட்கார்ந்து கொண்டாள். தனக்கு அந்த நால்வராலும் ஏற்பட்டிருந்த இம்சைகளை எண்ணியபடி, மெதுவாக விசும்பத்தொடங்கினாள். அங்கிருந்து தன்னை உயிரோடு அனுப்புவார்களா, எப்போது கிளம்புவார்கள் என்று யோசிக்கத் தொடங்கினாள். அவர்களது விருப்பங்கள் அனைத்தையும் தான் விரும்பியோ விரும்பாமலோ நிறைவேற்றியிருந்தாள். இனிமேலாவது தன்னை விட்டுவிடுவார்களா இவர்கள்?

சிறிது நேரம் கழித்து அவள் தலை நிமிர்ந்தபோது, நால்வரும் ஆளுக்கொரு பீர் பாட்டிலை அருந்திக்கொண்டு அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். பாபு அவளை நோக்கிப் புன்னகைத்தான்.

“அதான் எல்லாம் முடிஞ்சிதில்லே?” கிரிஜா சீறினாள். “என்னைக் கொண்டு போய் விட்டிருங்க!”

அவளது குரலிலிருந்த கூர்மை அவளுக்கே ஆச்சரியமளித்தது. பாபுவும் சற்றே வெலவெலத்துத் தான் போய் விட்டான். சிறிது நேரம் அவளையே வெறித்தவன், பிறகு கலகலவென்று சிரிக்க ஆரம்பித்தான்.

“முடிஞ்சிதா? இப்போத் தானம்மா ஆரம்பிச்சிருக்கோம்…?”

நால்வரும் சிரித்தனர். கிரிஜா கூனிக்குறுகியபடி குலுங்கிக் குலுங்கி அழத்தொடங்கினாள்.

கண்ணாடி ஜன்னல் வழியாக ஊடுருவிக்கொண்டிருந்த மாலை வெயில் ஒளியில், கிரிஜாவின் கூந்தல் தங்கம் போலத் தகதகத்துக்கொண்டிருந்தது. மூர்த்தி தனது இருக்கையிலிருந்து எழுந்து கொண்டு, அவளையே கண்கொட்டாமல் கவனித்துக்கொண்டிருந்தார். அவளைப் பார்க்கிறபோதெல்லாம் ஓய்வெடுக்கிற வயதிலும் அவரது இதயம் வேகவேகமாகத் துடிப்பது வழக்கமாகியிருந்தது. அழகு என்றால் அப்படியொரு அழகு அவள்! சற்றே துணிச்சலை வரவழைத்துக்கொண்டு, அவளது இருக்கையை நோக்கி நடந்தார் மூர்த்தி. அவள் ஏறிட்டுப் பார்த்ததும் அவர் புன்னகைத்தார்.