ஆனாலும் இப்போதைக்கு அண்ணிக்கு வேண்டியது ஆறுதல் என்று நினைத்தவாறு, “அண்ணி! நான் சொன்னேன் அல்லவா? நம் எதிர் வீட்டில் டாக்டரைப் பார்த்தேன் என்று? அவரைச் சென்று கண்டால் என்ன?” என்று கேட்டாள். லட்சுமி பதிலுக்கு “அந்தப் பையனா? அவன் படிக்க அல்லவா செய்கிறான்? மேலும் ஒரு பெண் டாக்டரைக் காணுவது அல்லவா நல்லது” என்று கூற, “அண்ணி, அந்த டாக்டர் இறுதி ஆண்டு படித்துக் கொண்டிருக்கிறார். இவ்வளவு பக்கத்தில் இருப்பதால் அவரை முதலில் பார்க்கலாம். கலந்து ஆலோசித்து விட்டுப் பின்னர் வேண்டியதை தீர்மானிக்கலாம். நாளை நான் கல்லூரி செல்லும் நேரத்தில் அவர் இருக்கிறாரா என்று பார்ப்போம்” என்று சொல்ல, லட்சுமிக்கும் அது சரியென்றே பட்டது. அப்போ¦தைக்கு அவளுக்கு ஒரு வித சமாதானமும் உண்டானது.
அடுத்த நாள் காலை ஒன்பதரை மணி அளவில் வசுமதி அண்ணியுடன் டாக்டர் மோகனின் வீட்டுக்குச் சென்று காலிங் பெல் ஐ அழுத்தினாள். நள்ளிரவு ·பாக்டரி நைட் ஷிப்ட் முடிந்து வந்த கணவன், வழக்கம் போல அவளுடன் ஒரு ‘போடு’ போட்டு விட்டுத்தான் உறங்கச் சென்றான். சாதாரணமாக அவன் மதிய உச்ச வேளை வரை உறங்கி விட்டுப் பின்னர் சாப்பிட்டு விட்டு வேலைக்குச் செல்வது வழக்கம் என்பது எல்லோருக்கும் தெரியும். வசுமதி அன்று காலை, “அண்ணி, நான் உங்களை டாக்டருக்கு அறிமுகம் செய்துவிட்டு காலேஜ் செல்கிறேன். அண்ணன் பாவம் தூங்கட்டும். நீங்கள் கலந்து ஆலோசித்த பிறகு நமக்கு என்ன செய்வது என்று தீர்மானிக்கலாம்” என்று சொல்ல, அந்த ஆலோசனையின் படி இருவரும் எதிர் வீட்டுக்கு அன்று காலை சென்றனர்.
நமது கதா நாயகன் அதாவது – மோகன் – “டாக்டர்’ மோகன், சென்ற மாலையின் இனிய நினைவுகள் நிரம்பிய கனவுகளுடன் நன்றாகத் தூங்கி அன்று காலை எழுந்தவுடன், காலையிலேயே தந்தை பிஸினஸ் விஷயமாக சென்றுவிட்டார். அம்மாவோ “லேடீஸ் க்ளப்” மீட்டிங்க் இருக்கிறது என்று சொல்லி ஒன்பது மணிக்கு வெளியே செல்ல, சோம்பலுடன் டிவியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மோகனுக்கு “இந்த நாள் இனிய நாளாக” விளங்க ஆசி கூற, இன்றைக்கும் ஏதோ ஒன்று நடக்கப் போகிறது என்று உள்ளுணர்வு கூறியது. ரொட்டியை கொரித்த வண்ணம் ந்யூஸ் பேப்பரை ஆழ்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த மோகனை, ‘டிங்’ என்று அழைத்த காலிங் பெல் ஓசை, எழுப்பியது. இந்த நேரத்தில் யாராக இருக்கும் என்று ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்த மோகன், திகைத்து விட்டான்.
முந்தைய தினம் மாலை தான் அனுபவித்து சிகிச்சை கொடுத்து அனுப்பி இருந்த அந்த பருவச் சிட்டு வசுமது கூட ஒரு தள தள என்று பழுத்துக் குலுங்கும் அசைவுடன் வேறொரு பெண்ணுடன் வராந்தாவில் நிற்பது தெரிந்தது. அது வசுமதியின் அண்ணியாகத் தான் இருக்கும் என்று ஊகித்த அவனுக்கு “இந்தப் பெண் ஏதாவது உளறி விட்டாளோ” என்ற கலக்கமும் ஒரு கணம் வயிற்றில் புளியைக் கறைத்தது. ஆனால் இருவரும் வெகு சாதாரணமாக ஒரு வித கோபமும் முகத்தில் தெரியாததால், வேறு ஆபத்து ஒன்றும் இல்லை என்று சுதாரித்துக் கொண்டு, கதவைத் திறந்தான்.
பவளப் பற்கள் பள பளக்க புன்னகைத்த வசுமதி, “குட் மார்னிங் டாக்டர்!! கலையில் தொந்தரவுக்கு மன்னிக்கவும். இது என் அண்ணி – பெயர் லட்சுமி!! இவர்களுக்கு உங்களை கலந்து கொஞ்சம் ஆலோசிக்க வேண்டும். எனக்கு காலையில் பத்து மணிக்கு கெமிஸ்ட்ரி க்ளாஸ் – அதனால், நீங்கள் இவர்களை பார்த்து ஆவன செய்வீர்களா??” என்று கெஞ்சலுடன் கேட்க, மோகனின் இதயம் ஒரு முறை நின்று விட்டது போல் இருந்து பின்னர் தொடர்ந்தது. காலையில் தாவணி போட்ட தன் இதயக் கனி தன் முன்பு வந்ததே பெரும் பாக்கியம் – அவனது தெர்மோ மீட்டர் அவளைக் கண்டதும் முந்தைய தினத்தின் நினைவுகள் வர டெம்பரேச்சர் கூடியதனால்அட்டென்ஷனில் ஆகத் தொடங்கியது. மனமோ ‘கரும்பு தின்னக் கூலியா வேண்டும்’ என்று துள்ளிக் குதிக்க, “நோ ப்ராப்ளம்ஸ் அட் ஆல் .. யு ஆர் ஆல்வேஸ் வெல்கம். ஒரு டாக்டராக இருப்பவன் எந்த நேரமும் பேஷண்டுகளைப் பார்க்க கடமைப் பட்டவன்” என்று கடமையின் தத்துவம் கூறத் தொடங்கினான்.
வசுமதியும் அவனது கண்கள் தனது முன்புறம் மொய்ப்பதையும் அவனது விழிகளில் ஆசை மயக்கம் தெரிவதையும் காணத் தவறவில்லை. நமட்டுச் சிரிப்புடன் “டாக்டர் சார், என் அண்ணி அப்படி ஒன்றும் ஒரு நோயாளி ஒன்றும் இல்லை.. சில காரியங்களில் உங்கள் அட்வைஸ் ஐ நாடி வந்திருக்கிறோம். அறிமுகம் இல்லாத ஒரு டாக்டரைப் பார்ப்பதை விட தெரிந்த டாக்டர் நல்லது என்று நான் தான் கூட்டி வந்தேன்!” என்று சிரிக்க, “சரி! உள்ளே வாருங்கள்!” என்று அழைத்தான். வசுமதி ஒரு வசீகரப் புன்னகையுடன் “இல்லை டாக்டர், எனக்கு இப்பொது காலேஜிக்குப் போக வேண்டும். அண்ணியை அழைத்து ஆலோசனை கூறுங்கள், நான் வேண்டுமானால் பின்னர் வந்து பார்த்துக் கொள்ளுகிறேன்” என்று சொல்லி விட்டு, அவசர அவசரமாக கல்லூரிக்கு ஓடினாள். மோகனுக்கு தலையும் காலும் ஓட வில்லை. அதிர்ஷ்டம் தன்னை எப்படி பின் தொடருகிறது என்று நினைத்தபடி ஒரு புன்னகையுடன், அண்ணியை உள்ளே கன்சல்டிங் அறைக்கு அழைத்துச் சென்று இருக்குமாறு சொல்லி விட்டு வீட்டின் கதவை அடைத்தான்.
டாக்டர் மோகன் அவளைத் தன் கன்சல்டிங் ரூமுக்கு அழைத்துச் சென்ற போது அவன் மனம் அலை பாய்ந்து கொண்டிருந்தது – ஓரக் கண்களால் வசுமதியின் அண்ணியைப் பார்த்து எடை போட்டான்; வசுமது இளம் காயாக இருந்து பழுக்கத் தொடங்கிக் கொண்டொருந்த கனி – இவளோ நன்கு பழுத்த பழம்!! தள தள என்று எடுப்பான மேனி, புருஷன் கைப்பட்டு நன்றாக புடைத்து பருத்திருந்த மார்பகங்கள், புடவைக்கு நடுவே பளீர் என்று தெரிந்த அந்த வளைவான இடுப்பு, உருண்டு திரண்டிருந்த பின்னழகுகள் – இவளைத்தான் கணவன் போட்டு புரட்டிக் கொண்டிருந்ததை ஒளித்திருந்து பார்த்திருந்த வசுமதிக்கு இளமைக் காய்ச்சல் வந்ததில் ஆச்சரியம் என்ன? என்று எண்ணியவாறே அவன் தன் மேசைக்குப் பின்னர் அமர்ந்திருந்தவாறு, “அண்ணி! உங்கள் பெயர் என்ன??” என்று வினவினான்.
லட்சுமி கண்கள் விரிய ‘இவன் ஏன் தன்னை அண்ணி என்று அழைக்கிறான்?’ என்று மனதில் எண்ணியவாறு ‘லட்சுமி’ என்று பதிலளித்தான். மோகன் புன்சிரிப்புடன், “ஏன் ஆச்சரியப்படுகிறீர்கள், எனக்கு சின்ன வயதில் இருந்தே வசுமதியை மிகவும் பிடிக்கும். இப்போது அவள் மீது காதலே வந்து விட்டது. கல்யாணம் செய்து கொண்டால் அவளைத்தான் என்று மனதில் நினைத்தேன். எனவே அவளுக்கு அண்ணி என்றால் நானும் அண்ணி என்று அழைப்பதில் தவறில்லையே என்று சொல்ல, லட்சுமிக்கு இப்போது டாக்டர் பேஷண்ட் என்ற இடைவெளி குறைந்து ஒரு வித நெருக்கம் தோன்றியது. மனதுக்குள் தன் கணவனின் தங்கை வசுமதி கொடுத்து வைத்தவள்தான் என்று நினைத்துக் கொண்டு ஒரு பதில் புன்முறுவலை உதிர்த்தாள்.
மோகன் அவளை உற்றுப் பார்த்தவாறே, “சரி! உங்கள் பிரச்சினை என்ன?” என்று கேட்க, லட்சுமி கம்மிய குரலில் தனக்கு திருமணம் ஆகி இரண்டு வருடங்கள் ஆகியும் கருத்தரிக்கவில்லை, என்று விக்கலுடன் கூற, மோகன் மெல்ல சிரித்தவாறு, “இந்தக் காலத்தில் பிள்ளை பெருவதை தள்ளிப் போடுவது அல்லவா ·பேஷன்??” என்று விளையாட்டாகக் கேட்க, லட்சுமி விசும்பத் தொடங்கி விட்டாள். மோகன் ஏதோ தப்பாகச் சொல்லிவிட்டோமோ என்ற அச்சத்தில், “சாரி அண்ணி, நான் ஏதாவது தப்பாக பேசியிருந்தால் மன்னித்து விடுங்கள்” என்று சொன்னான். லட்சுமி சுதாரித்துக் கொண்டு, “இல்லை இல்லை, உங்கள் மீது ஒரு தப்பும் இல்லை” என்று சொல்லி பின்னர் தனக்கு மலடிப் பட்டம் சூடப் பட்டதையும், குடும்பத்தில் தனக்கு ஒரு மவுசு உண்டாக வேண்டும் என்றால், குழந்தை பெற்றே ஆக வேண்டும் என்று தீர்க்கமான குரலில் சொன்னதைக் கேட்ட மோகனுக்கும் “தேன் வந்து பாயுது காதினிலே” என்ற உணர்வு உண்டானது!