சலனமின்றி காரில் ஏறி எதுவுமே பேசாமல் செங்கல்பட்டு வந்து சேர்ந்தனர்.
மகிழ்ச்சியுடன் வாசலுக்கு வந்து வரவேற்றாள் சிவகாமி,
மணியின் முகத்தில் 1000W ஒளி. ஏற்கனவே நல்ல கலரான மீனா இன்னும் சந்தோஷ சிவப்பை முகத்தில் பூசி இருந்தாள். மீனா ஒரு வகையில் லதாவின் சாயல் தான். எல்லா வகையிலும். ஓல் ஆசையிலும் அதில் வெட்கமின்றி இருப்பதிலும்.
இந்த பிள்ளையையே தான் மணியை தேங்காய் உரித்துதான் உண்டானோம் என்பது அவர்கள் இருவருக்கு மட்டுமே தெரியும். பாவம் மணிக்கும் அவளுக்கும் 15 வருட வித்யாசம். இரு வீட்டு சொத்தும் விலகி போக கூடாதென லதா எடுத்த முடிவு இது. கிருஷ்ணனின் வழிகாட்டலும் அதுதான்.
இப்போது பார்க்கையில் லதாவுக்கு மீனா பரிதாபமாக தெரிந்தாள். வெறும் 21 வயது பெண். 36 வயதான தான் தம்பிக்கு மனைவி. இந்த வயதில் நம்மால் கூதி அரிப்பு அடக்க முடியலையே இவளுக்கும் அதே நிலைதானோ?
புருஷன் இல்லாத தன்னாலேயே வேறு ஒருவனை செட்டப் செய்ய முடியவில்லையே, ஒரு வேளை மணி இருந்தும் புண்ணியம் இல்லாமல் பொய் விட்டால் மீனாவின் நிலை.
பல கேள்விகள் லதாவை துளைத்தன. ஏற்கனவே சஞ்சீவிடம் நடந்தது கொண்டதை நினைத்து கஷ்டப்பட்டிருந்தாள்.
கொண்டாட்டங்கள் ஓய்ந்து சஞ்சீவ் மீனா மணி மூவரும் அரட்டையை ஆரம்பித்திருந்தார்கள்.
கிச்சனில் நின்று நடந்ததை நினைத்து வெம்பி கொண்டிருந்தாள் லதா
“ஏண்டி ஒரு மாதிரி இருக்க” சிவகாமி வாஞ்சையாக கேட்டாள்.
“ஒண்ணுமில்லம்மா”
“அம்மாவுக்கு தெரியாதா டி. அதான் உன் மூஞ்சே சொல்லுதே”
“வேலை கொஞ்சம் கடுப்பும்மா. நெறய மேனேஜ் பண்ண வேண்டிருக்கு. டயர்ட் ஆகுது. வாழ்கை போர் அடிக்குது.”
“ஏண்டி பொய் சொல்ற. அம்மாகிட்ட பொய் சொல்லாத”
“சொன்னா கேளுமா”
“உனக்குன்னு வேற யார் இருக்கா. அம்மாகிட்ட சொல்ல கூடாதா?”
ஏனோ அம்மாவை கட்டி பிடித்துக்கொண்டாள் லதா. அவளை அறியாமல் கண்ணீர் வேறு.
“ஹே என்னடி ஆச்சு” பதறினாள் சிவகாமி.
விம்மி விம்மி அழுதாள் லதா
“இங்க பாரு என்ன பிரச்சனைன்னு சொல்லு. மணியை விட்டு பாக்க சொல்றேன். நீ இப்படி ஒடஞ்சி போகாத. பிள்ளைங்க பாத்தா கஷ்டப்படுவாங்க”
அழுகை தொடர்ந்தது. சிவகாமி அவளின் மலை போன்ற முலைகளில் லதாவை தாங்கினாள்.
சிவகாமி லதா மீனா மூவருக்குமே ஒரே ஜீனாக இருக்கா வேண்டும். இன்றைக்கும் மூவருமே அழகு பதுமைகள்தான். சிவகாமிக்கு சில முடிகள் நரைதான் தவிர உடல் வாகும் இளமையும் இன்னும் அப்படியேதான்.
அவளும் இளம் வயதில் புருஷனை இழந்தவள்தான்.
“அழாதேம்மா” லதாவின் தலை கோதினாள் சிவகாமி.
“சாரிம்மா ஆபிஸ் ல கொஞ்சம் கஷ்டமா இருக்கு”
“என்ன கஷ்டம் என் செல்லத்துக்கு”
“ம்ஹும்” சலிப்பாய் பெருமூச்செறிந்தாள் லதா
“சொல்லுடாம்மா” முகம் சுருக்கி கொஞ்சலாய் கேட்டாள் சிவகாமி
சின்னதாய் புன்னகைத்து பாலச்சந்தர் பட ஹீரோயினியாய் கதை சொன்னால் லதா. அவள் கதையை
“நல்லா போய்கிட்டிருந்த ஆபிஸ்ல திடீர்னு ஒரு முக்கியமான ஆளு வேலய விட்டு போய்ட்டாரம்மா. ஆபிஸ முழுசா நல்லா பாத்துக்கிட்டார். முக்கியமா எனக்கு ரொம்ப பக்கபலமா இருந்தார். அவர் போகும்போது கஷ்டப்படுவேன்னு தெரியும் ஆனா உண்மையான கஷ்டம் இப்பதான் புரியுது. எல்லாத்தையும் நல்லா சமாளிச்சாலும் ஒரு சில நேரங்கள்ல அவர் இல்லாம ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கும்மா.” முகம் வெதும்பி லதா அம்மாவை பார்த்தாள்
“இவ்வளவுதானா?”
“உனக்கு புரிஞ்சது அவ்ளோதான்மா. என் கஷ்டம் எனக்குதான் தெரியும்”
“இதெல்லாம் ஒரு கஷ்டமா அவன் போன என்ன வேற ஆளே இல்லையா?”
“இல்லம்மா. எவ்வளவு தேடினாலும் அந்த ஆள் போல கெடைக்காது. கிடைச்சாலும் அது போல வராது. ஆபிஸ்ல எல்லாரும் பழையது போல நடந்துக்க மாட்டாங்க”
“இது என்ன பெரிய விஷயம். வேற ஒரு ஆள வேலைக்கு சேத்துக்கோ”
“அம்மா இது அப்படி இல்ல. உனக்கு புரியாத விஷயம்”
“எதுடி புரியாது. கிருஷ்ண விட நீ நல்லாவே மேனேஜ் பண்ணுவ. இதெல்லாம் ஒரு பெரிய விஷயமா உனக்கு?”
“அவர் இருந்திருந்தா எனக்கு இந்த பிரச்சினையே இல்லம்மா”
“அவனுக்கு எந்த விதத்திலும் நீ கொறச்சல் இல்ல. மனசுல வெச்சிக்கோ”
“அம்மா அப்படி ஒரு ஆளே உலகத்துல இல்லன்னு வெச்சிக்கயேன். அவ்ளோதான் என்னால சொல்ல முடியும்”
“அப்பா உன் ஆபிஸ்ல இருக்குறவங்கள யாராச்சும் ட்ரெயின் பண்ணு”
“இவள் வேற எதுமே புரியாம” மனசுக்குள் புழுங்கினாள் லதா
“அப்படிப்பட்ட யாரும் ஆபிஸ்ல இல்லம்மா”
“இது என்னடி அதிசயமா சொல்லுற. வெளிலயும் இல்லங்குற உன்கிட்டயும் இல்லங்குற. நீ இப்படி பேசற ஆள் இல்லையே. ஒன்னு மாட்டும் சொல்லுறேன் கேட்டுக்கோ. உனக்கு வேண்டியது உன்கிட்டத்தான் இருக்கு நீதான் அத உனக்கானதா மாத்திக்கணும்.பொம்பள ஒன்னு வேணும்னு நெனச்சிட்டா அத அடஞ்சே தீரணும்” சொல்லி விட்டு கூர்மையாய் பார்த்தாள் சிவகாமி
லதாவுக்கு பொட்டில் அறைந்தாற்போல் இருந்தது “உனக்கு வேண்டியது உன்கிட்டத்தான்” “உனக்கு வேண்டியது உன்கிட்டத்தான்” “உனக்கு வேண்டியது உன்கிட்டத்தான்”
மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்தது. கிருஷ்ணன் லதாவுக்காக காட்டிய வரத்தையல்லவா இது. குழப்பமாய் நிமிர்ந்தாள். அப்போது சஞ்சீவை அல்லவா கைகளில் தாங்கி இருந்தோம், அப்படியானால் கிருஷ்ணன் சஞ்சீவைதான் குறிப்பால் சொன்னானா?
லதாவுக்கு மனது ஒரு நிலையாய் இல்லை. கிச்சனில் காய்ந்து கொண்டிருந்த தட்டுகளில் இவள் முகமும் அங்கங்களும் பாதி பாதியாய் தெரிந்தன.
பாட்டி ஆகும் வயதா உனக்கு? ஓல் சுகத்தை வெறுக்கும் வயதா உனக்கு?
ஓல் சுகத்தை அனுபவிக்காமல் எதற்கு இந்த தேகம். இன்னும் எதற்காக பராமரிக்கிறாய். வீணாய் போகவா. சுருக்கங்கள் விழ இன்னும் சில வருடங்கள் ஆகும் அதற்குள் நீயே சுருக்கி கொள்ள போகிறாயா அல்லது சுருங்கி விட போகிறாயா? மனசாட்சி மகனை மயக்குவது பாவம் என்ற நினைப்பிற்கு அறுவை சிகிச்சை செய்துகொண்டிருந்தது.