இரவு
ஒன்பது மணி இருக்கும் போது
பெரிசுகள் இருவரும் கல்யாணப் பெண் இருக்கும் வீடு
அதே தெரு
என்பதால்
அங்கு போயிருந்தார்கள்.
ஆவர்கள் போனதும்
பாண்டியன் ஷோபனாவிடம்,
“லாட்ஜில் வேலை பார்க்கிறவர்
கல்யாணம் என்பதால்
லாட்ஜூலயே ட்ரிங்ஸ் பார்ட்டி இருக்கு…
அதனாலே
நான் காலையில தான் வருவேன்…
அம்மா அப்பாகிட்ட சொல்லாதே.
நான் இங்கேயே தூங்கிட்டேன்னு சொல்லிடு.
உண்மையைச் சொன்னால்
கால்வலியோட
எங்கேடா போனான்னு அப்பா திட்டுவாரு”
என்று சொல்ல
அவளுக்கு அவன் எங்கே போகிறான்
என்று தெரிந்தது.
..
ஒன்றும் சொல்ல முடியவில்லை.
பாண்டியன் கிளம்பி வெளியே போனதும்
ஷோபனா படுக்கையில் படுத்து
‘படுக்கையில்
அவன் ஆசைப்பட்ட படியெல்லாம்
செய்தாலும் வெளியே அலைகிறானே….’ என ஏதோதோ நினைத்தாள்.
ஏதோ யோசனையுடன்
கீழே ஹாலுக்கு இறங்கி வர
வினியும் வேஷ்டியை சரி செய்து கொண்டே
அப்போது தான் வீட்டுக்குள் வந்தான்.
இவள் அவனை நோக்கி நடந்தாள்.
“மணமகளே…..
மணமகளே…
வா….வா…..
உன் வலது காலை எடுத்து வைத்து
வா…வா…”
என்று
அந்த திருமண வீட்டிலிருந்து பாட்டு கேட்டது.
ஷோபனா பாண்டியன்
சொன்னதை வினியிடம்
சொன்னாள்.
வினி அவளிடம் “நிஜமாவா?
அவன் காலையில தான் வருவானா?”
என்று கேட்க அவளும்
ஆமாம் என்று சொன்னாள்.
உடனே ஷோபனாவைப் பார்த்து
இவன் விஷமமாய் சிரிக்க,
“என்னடா சிரிப்பு?’
என்றாள் கோபத்துடன்.
‘இன்னைக்கு நமக்கு ஜாக்பாட்
அடிச்சிருக்கு’ என்றதும்
அவளுக்குப் புரிந்தது.
“ம்ஹூம்..நான் கீழே வர மாட்டேன்”
என்றாள்.