ஷோபனா “அதானே செய்யுறேன்…” என்று சொன்னவள்….அவன் என்ன அர்த்தத்தில் சொல்கிறான் என்று புரிந்து போக “….முதல்ல உன் தோலை உரிக்கனும்டா..” என்று தேங்காயை அவன் மேல் எறிவது போல் பாவனை செய்ய வினியும் பயப்படுவது போல் நடித்தான்.
“அய்யோ உரிக்கச் சொன்னால்….எறியுறீங்களே…நியாயமா?” என்றபடியே அங்கிருந்து ஓடிப் போனான். ஷோபனா மனதுக்குள் சிரித்துக் கொண்டாள்.
இப்போதெல்லாம் மாமாவும் அத்தையும் தூக்கம் வராமல் 11 மணிவரை டிவி பார்த்தார்கள். பாண்டியனுக்கும் இப்போது ஓரளவு கால் சரியாகி விட்டது. கம்போ, ஆட்கள் துணையோ இல்லாமல் நடக்கப் பழகி விட்டான். கொஞ்சம் மெதுவாய் நடக்க வேண்டும் என்று டாக்டர்கள் அட்வைஸ் செய்திருந்தார்கள். அவனும் மாடிப்படி எல்லாம் சகஜமாய் ஏறி இறங்க ஆரம்பித்து விட்டதால் இருவரும் இரவில் தப்பு செய்ய யோசித்தார்கள். நல்ல இடம் வேறு கிடைக்கவில்லை.
அவர்களுக்கு அதிர்ஷ்டம் அடித்தது போல் பாண்டியனின் லாட்ஜில் வேலை செய்யும் ஒருவரின் மகளுக்குக் கல்யாணம் வந்தது. இவரும் இவர்கள் வசிக்கும் தெருவில் தான் வசிக்கிறார். கல்யாண மண்டபத்துக்கு கிளம்புவதற்காக அனைவரும் அன்று காலை ரெடியாகிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஷோபனா இளம் சிகப்புக் கலர் பட்டுப் புடவையில் அலங்கரித்துக் கொண்டு ஒய்யாரமாய் இருந்தாள். கண்ணாடியை மீண்டும் மீண்டும் பார்த்து கண்மை லிப்ஸ்டிக் என தீட்டி நிறைய மல்லிகையும் கனகாம்பரமும் வைத்துக் கொண்டு போதாக்குறைக்கு ரோஜா வேறு கொஞ்சம் வைத்துக் கொண்டாள். கழுத்தில் நகைகளும், நெக்லெஸும் ஜொலித்து அவள் அழகை பன்மடங்காக்கியது பாண்டியன், அவன் அப்பா எல்லோரும் வேஷ்டி சட்டையில் இருக்க வினி மட்டும் பேண்ட் போட்டிருந்தான்.
வினியின் பெரியப்பா..”டேய்..வேஷ்டி கட்டிட்டு வாடா” என்றதும் அவன் திரு திரு என முழித்து “வேஷ்டியா?..எனக்கு அதெல்லாம் கட்டத் தெரியாது பெரியப்பா” என்று சொல்ல அனைவரும் சிரிக்க அவனுக்குக் கத்துக் கொடுத்து புதிதாய் ஒரு வேஷ்டியைக் கட்டி விட்டார். அவன் ஒரு முழுக்கை சட்டை போட்டு வேஷ்டியைக் கட்டியதும், பெரியம்மா.
இப்பத் தான் மாப்பிள்ளை கணக்கா இருக்கான்…கல்யாண வீட்லேயே உனக்கு ஒரு பொண்ணைப் பார்த்திருவோம்டா” என்று கிண்டல் செய்தார். அனைவரும் கிளம்பி மண்டபத்தை அடைந்தார்கள்.
வினிக்கு கல்யாண விஷேசம் என்றாலே ஒரு குஷி. கலர் கலராய் பெண்கள்….வித விதமாய் சேலைகள், பாவாடை தாவணியில் சைட் அடிக்கும் பெண்கள், கலர் கலராய் மணக்கும் பூக்கள், நல்ல சாப்பாடு, சிரிப்பு என்று ஒரே ஆரவாரம் தான். காலை டிபன் சாப்பிட்டு முடித்து ஒரு ஓரமாய் சேரில் உட்கார்ந்திருக்க ஷோபனா அவனை நோக்கி வந்தாள். மைக்கில் பாட்டு அலறிக் கொண்டு இருந்தது. “ஆழ்வார் பேட்டை ஆளுடா….அறிவுரையக் கேளுடா…ஒரே காதல் ஊரில் இல்லையடா…”
ஷோபனா இவன் பக்கத்தில் வந்து உட்கார்ந்தாள். இவன் பார்த்து சிரித்தான். “காதல் போனால் சாதலா..இன்னொரு காதல் இல்லையா…தாவணி போனால்..சல்வார் உள்ளதடா..”
வினி அவள் பக்கம் சாய்ந்து தப்புத் தப்பா பாட்டு எழுதுறாங்க அண்ணி என்றதும்
அவள்.’
என்னடா சொல்லுற’ என்றாள்.
‘தாவணி போனால் ஜாக்கெட்டு தானே இருக்கும்?…
அதெப்படி சல்வார்?”
என்றதும் அவள் அவனைப் பார்த்துச்
பற்கள் தெரிய சிரிக்க
வினி அசந்து போனான்.