ஆகா நம் மகன் நம் மனதை புரிந்துகொண்டான் என லட்சுமி வெக்கத்துடன் ” சரி சரி இதுக்கு மேல இங்க நிக்கவேணாம் யாராச்சிம் வரப்போறாங்க”.
மதன் ” பையா, இதற் ஆவோ ” என வீட்டிற்கு செல்லும் வழியை நோக்கி கையை காட்ட. உள்ளே வர சொல்கிறான் என புரிந்துகொண்ட அவன் பிரித்த முடிச்சுகளை அவசர அவசரமாக கட்டினான்.
மதனும் லக்ஷ்மியும் முன்னாள் செல்ல போர்வைக்காரன் மூட்டையை தூக்கி தோளில் வைத்து நடந்தான்.
மதன் அப்பொழுது திரும்பி “பையா, லேனா” என வெளியில் கிடந்த லக்ஷ்மியின் சேலையை காட்டி எடுத்துவர சொன்னான்.
சேலையை எடுத்து தோளில் போட்டுகொண்டு அவர்களுக்கு பின் நடந்தான் போர்வைக்காரன். அவனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை மனதில் குழப்பம் யார் இவள் என் இப்படி சேலை அணியாமல் இருக்கிறாள் ? அதுவும் இவ்வளவு சிறு வயது இளைஞனோடு நெருக்கமாக இருக்கிறாளே .. என குழம்பி நடந்தவனின் எண்ணத்தை உடைத்தது லக்ஷ்மியின் ஆடிய குண்டி. வெறும் பாவாடையில் கால்களை வளைத்து வளைத்து வைத்து குண்டியை நன்றாக ஆட்டிக்கொண்டே கண்டால் லட்சுமி.
மதன் ஓரக்கண்ணால் பின்னால் அவன் லக்ஷ்மியின் குண்டியை ரசிப்பதை கண்டு சைகையால் லக்ஷ்மிக்கு சொல்ல லட்சுமி வேண்டுமென்றே நன்றாக ஆட்டி நடக்க தொடங்கினாள்.அவள் ஆட்ட ஆட்ட அவளது குண்டி பிளவு அப்பட்டமாக அவள் பாவாடைமேல் அச்சாக தெரிந்தது.
போர்வைக்காரனுக்கு மெல்ல சுன்னி கிளம்பி ஆட்டமாடியது அவனது கிராமத்தில் உள்ள பெண்கள் எல்லாம் சப்பையாக நெஞ்சுடன் ஒட்டிய முலை குட்டி குண்டி என்று தான் இருப்பார்கள். இங்கு தமிழ் நாட்டு கிராமங்களில் தான் அவன் நல்ல வளமான உடல் அமைப்புள்ள நாட்டு கட்டைகளை கண்டு ரசித்தான். இதுவரை அவன் கண்டத்திலேயே சரியான நாட்டுக்கட்டையாக லட்சுமி தெரிந்தால். கும்மென்று தூக்கி கொண்டு இருந்த அவளது குண்டி மட்டும் கிடைத்தால் போதும் அதை நக்கியே காலம் பூராக வாழ்ந்துவிடலாம் என மனதில் நினைத்துக்கொண்டே நடந்தான்.
அவளது குண்டியின் மேலே இடுப்பு அழகாக சிறிது பாவாடைக்கு வெளியே பிதிக்கிக்கொண்டு நாட்டுக்கட்டைகளுக்கே உண்டான உடல் வளைப்பை காட்டியது. அப்படியே ஓடி சென்று அவள் இடுப்பை பிடித்து கிள்ளிவிட்டு ஒரே ஓட்டமாக ஓடிவிடலாமா என்றெல்லாம் எண்ணிக்கொண்டு நடந்தான்.
அப்பொழுது காற்று வீசி அவன் தோளில் இருந்த லக்ஷ்மியின் புடவை அவன் முகத்தில் உரச அதில் இருந்து லக்ஷ்மியின் நறுமணம் அவன் மூக்கை துளைத்தது.
லட்சுமி உடம்பில் இருந்து வரும் தனித்தன்மையான வாசம் அது அதில் கிறங்கி தான் மதன் பல முறை அவர்கள் புணரும் பொழுது அவளது அக்குளில் மூக்கை வைத்து உறிஞ்சுவான். லட்சுமி வெக்கப்பட்டாலும் மகனுக்காக எப்பொழுதும் அக்குளை தூக்கிகாட்டுவாள்.
அந்த வாசம் போர்வை காரனை கிறங்கடித்தது. என்ன இதில் இருந்து வரும் வாசனை இது என கண்டுபிடிக்க மூளையை கசக்கினான். அப்பொழுதுதான் அவன் சிறுமூளைக்கு உதித்தது அந்த வாசம் லக்ஷ்மியின் வியர்வை மற்றும் அவள் தலையில் சூடிய மல்லிகை இரண்டும் கலந்து வருகிறது என்று. அப்படியே சேலையை மூக்கின் அருகில் வைத்து லக்ஷ்மியின் வாசத்தை நுகர்ந்துகொண்டே வந்தான் போர்வைக்காரன்.
மூவரும் வீடு வாசலுக்கு வந்தனர். மதனும் லக்ஷ்மியும் திண்ணையில் அமர போர்வைக்காரன் அருகில் வந்து லஷ்மியிடம் சேலையை நீட்டினான். லட்சுமி சேலையை வாங்கும்போது ஆள்காட்டிவிரலால் வேண்டுமென்றே அவன் கையை தொட அவனுக்குள் மின்சாரம் பாய்ந்தது. சேலையை வாங்கிய லட்சுமி அதை ஷால் போல் போட்டுகொண்டு அவளது மார்பை மறைத்தால். மதனும் அம்மா எதோ ஆட்டம் ஆடுகிறாள் என உணர்ந்து எதுவும் கூறாமல் இருந்தான்.
மார்பு மறைந்ததும் போர்வைக்காரனின் முகம் சுருங்கியது. சோகமாக மீண்டும் முடிச்சை அவிழ்த்தான். உள்ளே இருந்து கலர் கலராக பல போர்வைகளை எடுத்து வெளியே வைத்து எதோ பாதி ஹிந்தி பத்தி தமிழில் உலர ஆரம்பித்தான். மார்புகள் மறைந்ததும் வியாபாரத்தில் கவனத்தை செலுத்தினான் அவன்.
மதன் “கித்துனா ரூபியா ?” என ஒரு போர்வையை காட்டி கேட்டான்.
“ஐநூறு”
மதன் “என்னது 5௦௦ அ ? ரொம்ப அதிகமா இருக்கு” ” 250 ?”
மதன் பெரும் பேசிக்கொண்டு இருக்கும்போதே பேரம்.. அந்த வட நாட்டு இளைஞன் “நஹி நஹி ” என கூறி போர்வைகளை அடுக்கி எடுத்து உள்ளே வைத்துக்கொண்டிருந்தான்.
லட்சுமி மதனிடம் நீ என்ன டா பேரம் பேசுற இப்ப பாரு நான் பேரம் பேசி வாங்குறேன்.
மதன் ” அம்மா உனக்கு ஹிந்தி லாம் தெரியுமா ?”