‘ம்ம்ம்’ (சிரித்தாள்.)
குனிந்து பாவாடையால் என் உறுப்பையும் தொடைகளையும் துடைத்துவிட்டாள். குனிந்து நின்றதால் தொங்கியபடி குலுங்கிய பருத்த முலைகளை அடித்து அசையவிட்டு ரசித்தேன். அவள் வெட்கச் சிரிப்புடன் நன்றாக துடைத்துவிட்டு நிமிர்ந்தாள்.
‘மாலதி..’ (நான் காலை நீட்டி அவளின் தொடைகளை தடவி கட்டைவிரலால் புண்டை மேட்டை தடவினேன்.)
‘அய்ய்யோõ சாமி.. மறுபடியும் ஸ்டார்ட் பண்ணிடாத.. ஆள விடு..’ (தள்ளிச் சென்று அவசரமாக பாவாடையை அணிந்து கொண்டாள்.)
நானும் சிரித்தபடி எழுந்து என் ஜட்டியையும் பேண்டையும் அணிந்தேன். மழை நன்கு விட்டிருந்தது.
‘சுதா முழிச்சிருப்பாளா மாலதி?’
‘தெரியல சிவா. ஒரு சத்தத்தையும் காணோம்.’ (கனத்த முலைகளை பிராவுக்குள் திணித்துக் கொண்டே சொன்னாள்.)
‘ம்ம். பாப்பாவும் நல்லா தூங்குறா போல.’ (சட்டையை அணிந்து கொண்டு கட்டிலில் உட்கார்ந்தேன்.)
‘ம்ம். ரெண்டு பேரும் தூங்குறது சாருக்கு ரொம்ப வசதியாப் போச்சு.’ (புன்முறுவலுடன் பிராவுக்குள் பிதுங்கிய முலைகளை பிளவுசால் மூடி கொக்கிகளை அணிந்தாள்.)
‘ம்ம்.. ஏன்?’ (என் கையை நீட்டி பாவாடைக்கு மேல் தெரிந்த ஆழமான தொப்புளை வருடினேன்.)
‘ஆமா.. அவங்க ரெண்டு பேரும் தூங்கப் போயித்தானே சார் இவ்ளோ நேரம் ஆட்டமா ஆடினீங்க’ (தொப்புளிலிருந்த என் கையை விலக்கினாள்.)
‘அப்படி என்னடி ஆடினேன்?’ (விலக்கிய கையை இடுப்பில் வைத்து பிசைந்தேன்.)
‘என்ன ஆடினேனா? இன்னும் என்ன இருக்கு ஆடுறதுக்கு? அதான் நெனச்சதெல்லாம் முடிச்சிட்டியே.. பொறுக்கி.’ (என் கையை விலக்கிவிட்டு சேலையை இடுப்பில் சுற்றி அணியத் தொடங்கினாள்.)
‘ம்ம்ம்.. எப்படி இருந்துச்சு?’ (பிளவுசின் மேல் தெரிந்த முலைப்பிளவை ஆசையுடன் பார்த்தேன்.)
‘ஆமா.. எல்லாம் பண்ணிட்டு கடைசியா இப்படி வேற ஒரு கேள்வி கேட்டுடு.’
‘சொல்லுடி நாயே.’
‘போடா பொறுக்கி ராஸ்கல்.’ (வெட்கத்துடன் திரும்பி நின்று கொண்டு சேலை அணிந்து கொண்டிருந்தாள்.)
‘மாலு ப்ளீஸ் சொல்லு.’ (சரியா அணியாத சேலையில் தெரிந்த பாவாடையில் உருண்டிருந்த குண்டியை தட்டினேன்.)
‘ஏய்ய்.. போ சிவா.. நல்ல்ல்ல்லாõõ இருந்ந்துச்ச்ச்சு.. போதுமா?’ (அவளின் வெட்கம் எனக்கு பின்னழகின் நெளிவில் தெரிந்தது.)
‘ம்ம்ம்ம்..’
நான் எழுந்து அவளின் விரிந்த கருங்கூந்தலை விலக்கி முதுகில் முத்தமிட்டேன். அப்போது ‘வீல்’ என்று குழந்தையின் அழுகைக் குரல் கேட்டது. மாலதி பதறினாள்.
‘அய்யய்யோ.. பாப்பா முழிச்சிட்டா போல.’
‘ம்ம்ம்ம்.’ (நான் அவளை விட்டு விலகினேன்.)
‘சரி சிவா. நீ கீழ போ. நான் சேலைய கட்டிட்டு வரேன்.’
‘ம்ம். சரி. சீக்கிரம் வாடி.’
மாலதியின் குண்டியில் மீண்டும் ஒரு முறை ஓங்கி தட்டி விட்டு அவளைக் கடந்து படியை நெருங்கினேன். அவள் கிசுகிசுப்பான குரலில் என்னை அழைத்தாள்.
‘சிவாõ..’
நான் திரும்பினேன். அவள் கண்களில் காதலுடன் கலந்த ஏக்கம் தெரிந்தது. நான் அவளை நெருங்கி அவளுடைய உதடுகளில் என் உதடுகளைப் பொருத்தினேன். இதை எதிர்பார்த்தவள் போல் தன் உதடுகளை பிரித்து விரித்து என் உதடுகளை உள்வாங்கி உறிஞ்சி சுவைத்தாள்.
சில நொடிகள் எங்கள் நாக்குகளை உறவாட விட்டோம். மெய்மறந்து ஒன்றையொன்று சுவைத்து உறவாடிய அவற்றை வேறுவழியின்றி பிரித்தோம். அவள் என் கண்களை ஊடுருவிப் பார்த்தாள்.
‘ஐ லவ் யூ பொறுக்கி.’
‘ம்ம். ஐ லவ் யூ சோ மச் மாலு.’
சொல்லிவிட்டு நான் படியிறங்கி கீழே சென்றேன். குழந்தையின் அழுகுரல் நின்றிருந்தது. நான் உள்ளே சென்றபோது சுதா குழந்தைக்கு பாலூட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.
பாலூட்டுவதற்காகவே லூசான நைட்டியை அணிந்திருப்பாள் போலிருந்தது. நைட்டியின் ஜிப்பை திறந்து இடப்பக்க மார்பில் குழந்தையின் பசியாற்றிக் கொண்டிருந்த சுதா, என்னை பார்த்ததும் சட்டென்று திரும்பி எனக்கு முதுகு காட்டி அமர்ந்து கொண்டாள். எனக்கு சங்கடமாயிருந்தது.
‘ஓ.. சாரி மிஸ். நான் வெளில இருக்கேன்.’
‘இல்ல சிவா.. பரவால்ல. நீங்க உக்காருங்க. மாலதி எங்க?’ (என் பக்கம் திரும்பாமலே கேட்டாள்.)
‘அவங்க மேல டிரஸ் மாத்துறாங்க. அதான் நான் கீழ வந்தேன்.’
‘ஓ. சரி.’ (அருகில் கிடந்த துண்டை ஒரு கையால் எடுத்து தோளில் போட்டுக் கொண்டாள்.)
நான் சேரில் உட்கார்ந்தேன். சில நிமிடங்கள் எதுவும் பேசாமல் மவுனமாகவே இருந்தோம். படியில் மாலதி இறங்கி வருவது கேட்டது. சேலையை நேர்த்தியாக அணிந்து தலையை லூஸ் ஹேர் ஆக விட்டு அழகாக வந்தாள்.
நான் அவளை வியப்புடன் பார்த்தேன். கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னால் உடலில் ஒட்டுத் துணியின்றி நிர்வாணமாய் என் உறுப்பை சுவைத்துக் கொண்டிருந்தவளா இவள் என்று யோசித்தேன். என் மன ஓட்டத்தை என் பார்வையில் புரிந்து கொண்டவள், வெட்கத்துடன் முறைத்தபடி சேலையை சரிசெய்து கொண்டே என்னை கடந்து சுதாவின் அருகில் கட்டிலில் அமர்ந்தாள்.
‘என்ன சுதா? பாப்பாக்கு பசிச்சிருச்சா?’
‘ஆமாக்கா..’
‘ம்ம்.. இப்போ எப்படி இருக்கு உனக்கு? நான் டீ, காபி ஏதாவது போட்டு கொண்டு வரவா?’
‘இல்லக்கா.. எனக்கு வேணாம். சிவாக்கு போட்டுக் குடுங்க.’
‘பரவாயில்ல சுதா. எனக்கு வேணாம்.’
எங்கோ வானத்தில் விழுந்த இடிச்சத்தம் சூழலை உணர்த்த, மாலதி எழுந்தாள்.
‘சரி சுதா. ரொம்ப நேரமாச்சு. நாங்க கௌம்பறோம். நீ நல்லா ரெஸ்ட் எடு. பக்கத்து வீட்டம்மா எப்போ வருவாங்க.’
‘இப்போ வர்ற நேரம்தான். அம்மாவும் 7 மணிக்குள்ள வந்துடுவாங்க. ஒன்னும் பிரச்சினை இல்ல.’
‘ம்ம். சரி சிவா கௌம்பலாமா?’
‘ம்ம். சரி மாலதி.’ (நான் எழுந்தேன்.)
சுதா குழந்தையை கட்டிலில் வைத்துவிட்டு போர்த்தியிருந்த துண்டினுள் நைட்டியை சரி செய்துவிட்டு திரும்பினாள்.
‘ஓகே. மாலதி. பார்த்து போங்க. நீங்க எப்படி போவீங்க.?’