மேடம் 7 219

‘ஹலோ.’
‘ஹலோ சுதா. தேங்க்ஸ் பார் யுவர் ஹெல்ப்.’
‘இட்ஸ் ஓகே சிவா. நார்மல் ஆயாச்சா?’
‘ம்ம். அப்படித்தான் நெனக்கிறேன்.’
‘நைஸ்.’
‘ஓகே சுதா. நான் வெச்சிடுறேன். பை.’
‘ஓகே பை.’
நீண்ட நாள் தவிப்பு அடங்கியது எனக்கு உற்சாகத்தைக் கொடுத்தது. சரியாக அரை மணி நேரம் கழித்து மாலதியிடமிருந்து போன் வந்தது.
‘ஹாய் மாலதி’
‘ம்ம்..’
‘நல்லா இருக்கீங்களா?’
‘ம்ம் இருக்கேன்.’
‘இன்னும் கோபம் போகலையா?’
‘ஆமா நீ பண்ற காரியத்துக்கு கோபம் வராம என்ன செய்யுமாம்?’
‘அதான் சாரி கேட்டேன்ல. அப்புறம் என்ன?’
‘ம்ம்’
‘மாலதி’
‘என்ன?’
‘வீட்டுக்கு வந்துட்டீங்களா?’
‘இப்பதான் வந்தேன். வந்ததும் உனக்கு போன் பண்ணி திட்டனும்னுதான் கால் பண்ணேன்.’
‘சரி திட்டுங்க’
‘பொறுக்கி.. பன்னாட.. ராஸ்கல்..’
‘ம்ம்ம்’
‘என்ன ம்ம்ம்? கொழுப்பா?’
‘ஏன் இவ்வளவு கோபம் மாலதிக்கு?’
‘எதுக்கு சுதா கிட்ட வழியுற?’
‘ஏய்ய்.. நான் எங்க வழிஞ்சேன். உங்க கூட பேசனும்னுதான் அவங்ககிட்ட நம்பர் வாங்கி பேசினேன்.’
‘ஆமாமா.. உன்னைப் பத்தி தெரியாதாக்கும்? ஒழுங்கா இரு.. இல்லேனா கொன்னுடுவேன்.’
‘சரி சரி.. கோபப்படாதீங்க மேடம்’
‘ம்ம்’
‘மாலதி’
‘சொல்லு’
‘நாம ரெண்டு பேரும் பேசி நாலஞ்சு நாளாச்சு’
‘ம்ம். அதுக்கென்ன?’
‘என்னை நெனச்சீங்களா?’
‘உன்னை நான் எதுக்கு நெனக்கனும்?’
‘நெனக்கலையா?’
‘இல்ல’
‘நெசமா?’
‘நெசமாத்தான்’
‘சத்தியமா?’
‘சும்மா இருக்க மாட்டியா?’
‘சொல்லுங்க மாலதி’
‘என்னத்த சொல்லனும்?’
‘என்னை நெனச்சீங்களா இல்லையா?’
‘போ சொல்ல மாட்டேன்’
‘சொல்லுங்க ப்ளீஸ்’
‘போ சிவா.. நெனக்க கூடாதுனுதான் நெனக்கிறேன். ஆனா உன் நெனப்புதான் திரும்ப திரும்ப வந்து தொலைக்குது. இதுக்கு மேல என்ன எதுவும் சொல்ல வெக்காத.’
‘ம்ம்..’
‘சிவாõ’
‘என்ன?’
‘………’
‘என்ன சொல்லுங்க’
‘ஒன்னுமில்ல’
‘சொல்லுங்க மேடம்’
‘என்னை நெனச்சியா?’
‘இதென்ன கேள்வி மாலதி. எனக்கு எப்ப பார்த்தாலும் உங்க நெனப்புதான்’
‘ம்ம்..’
அதன் பிறகு என்ன பேசுவதென்று தெரியாமல் சில நொடிகள் மவுனமாயிருந்தோம். அந்த மவுனத்தை அவள்தான் உடைத்தாள்.
‘சிவாõ..’
‘சொல்லுங்க மாலதி’
‘வீட்டுக்கு வர முடியுமா?’
‘இப்பவா?’
‘ம்ம்’
‘என்ன திடீர்னு?’
‘உன்னைப் பாக்கனும் போல இருக்கு.’
மாலதி வீட்டின் முன் வண்டியை நிறுத்தி விட்டு கதவைத் தட்டினேன். மணி ஆறைத் தொட்டிருந்தது. அவள்தான் கதவைத் திறந்தாள். மெலிதாகப் புன்னகைத்து வரவேற்று சோபாவில் உட்கார வைத்தாள்.
உள்ளே சென்று காபி போட்டு கொண்டு வந்தாள். நைட்டி மாற்றாமல் பள்ளிக்கு அணிந்து சென்ற சேலையிலேயே இருந்தாள். முகத்தில் லேசான வாட்டம் தெரிந்தது.
லேசான இடைவெளியுடன் என் அருகில் அமர்ந்தாள்.
‘என்ன மாலதி? பிள்ளைங்க யாரையும் காணோம்?’
‘இன்னைக்கு ஒரு விசேச வீடு சிவா. அவளுகளுக்கு லீவு போட்டு அங்க கூட்டிட்டு போயிருந்தேன். எனக்கு ஹாப் டே தான் லவ் போட்டிருந்தேன். அங்கருந்து அப்படியே நான் ஸ்கூலுக்குப் போயிட்டேன். இவளுக ரெண்டு பேரையும் என் நாத்தனார் அவங்க வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போயிருக்காங்க. சாயங்காலம் வந்து விடுறேன்னு சொன்னாங்க.’
‘ம்ம்ம்’
‘நீங்க என் டல்லாயிருக்கீங்க.’
‘அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லயே.’
‘ஹலோ.. உங்களப் பத்தி எனக்கு தெரியாதா? நான் பார்த்ததுமே கண்டு பிடிச்சிடுவேன்.’
‘ம்ம்’
‘சொல்லுங்க’
‘ஒன்னுமில்ல. காலைல அவருக்கும் எனக்கும் சின்ன ப்ராப்ளம்.’
‘ஓகோ.. என்னாச்சு?’
‘இந்த விசேசத்துக்காக லீவு போடச் சொன்னேன். முதல்ல சரின்னு சொன்னவர் நேத்து லீவு கெடக்கலன்னு சொல்லிட்டார். நேத்திலருந்தே அவர் கூட பேசல. இன்னைக்கு காலைல கூட பெர்மிசனாவது போடுங்கனு சொன்னேன். முடியாதுன்னு கோபமா சொல்லிட்டுப் போயிட்டார்.’ (குரல் உடைந்து கண் கலங்கினாள்.)
‘சரி மாலதி. அவருக்கு ஆபீஸ்ல வொர்க் ஜாஸ்தியாயிருக்கும். இதைப் போயி பெரிசா எடுத்துக்கலாமா? கூல் டவுன்.’
‘ம்ம்ம்’ (குனிந்து கொண்டு கண்களில் வழிந்த கண்ணீரைத் துடைத்தாள்.)
(எனக்கு சங்கடமாயிருந்தது.) ‘மாலதி.. கூல் டவுன் ப்ளீஸ். அவரோட சிச்சுவேசன் என்னவோ? நீங்கதான் அதைப் புரிஞ்சுக்கனும். அழாதீங்க.’
(அவள் பட்டென்று நிமிர்ந்து கோபத்துடன் பார்த்தாள். கண்களில் மீண்டும் நீர் வழிந்தது.) ‘ஆமா.. நான்தான் எல்லாத்தையும் புரிஞ்சுக்கணும். என்னை யாரும் புரிஞ்சுக்காதீங்க.’
என்னைப் பார்க்காமல் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டாள். எனக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. சேலைத் தலைப்பால் முகத்தை துடைத்தபடி விம்மினாள். விம்மும் போது குலுங்கிய வலது பக்க மார்பகத்தை என்னால் பார்க்காமல் இருக்க முடியவில்லை.
ஆறுதலாய் அவளை நெருங்கி உட்கார்ந்து வலது கையைப் பிடித்தேன். அவள் என்னைப் பார்க்காமல் கண்ணை துடைத்தாள். நான் அவளின் வலது கைவிரல்களை என் இடது கை விரல்களுடன் கோர்த்தேன்.
‘மாலதி. ப்ளீஸ் டேக் இட் ஈசி. இதெல்லாம் சின்ன ப்ராப்ளம்தானே. இன்னைக்கி அவர் வந்ததுமே சரியாயிடும். ப்ளீஸ் ரிலாக்ஸ் டியர்.’
நான் பேசியது அவளுக்கு பெரிய ஆறுதலைத் தந்திருக்க வேண்டும். குனிந்தபடி அமைதியாயிருந்தவள் மெதுவாய் என் தோளில் சாய்ந்து கொண்டாள். அவள் கையிலிருந்து என் இடது கையை விலக்கி வலது கையால் பிடித்து கொண்டு இடது கையை அவளின் இடது தோளில் வைத்து ஆதரவாய்ப் பிடித்துக் கொண்டேன்.
அவள் இன்னும் அழுதபடி இருந்தாள். அவளுக்கும் கணவருக்கும் நிகழ்ந்த ஊடலின் அளவு அவளின் அழுகையில் தெரிந்தது. அவளை ஆறுதல் படுத்துவதற்காக தோளில் இருந்த என் கையை அழுத்தினேன். லேசான விம்மலுடன் அவளுடைய கையைப் பிடித்திருந்த என் கையை அவள் அழுத்தமாய் கோர்த்துப் பிடித்தாள்.
சேலையினூடாக அவளின் மார்புப் பிளவு விம்மியபடி லேசாகத் தெரிந்தது. என் பேண்டினுள் உண்டான ரசாயன மாற்றம் என் மூச்சுக் காற்றை சூடாக்கியது. அவளின் கூந்தலில் முத்தமிட்டு தோளிலிருந்த என் கையை கீழிறக்கி இடுப்பில் வைத்தேன். அவள் நிமிரவில்லை. கண்ணில் வழிந்த கண்ணீரை என் சட்டையில் முகம் புதைத்து துடைத்தாள். பின்னர் என் கையை இடுப்பிலிருந்து விலக்கி கோர்த்துக் கொண்டு நிமிர்ந்து என்னைப் பார்த்தாள்.
நான் அவளைப் புன்முறுவலுடன் பார்த்தபடி என் கையை விடுவிக்க முயன்றேன். அவள் கண்கலங்கியபடி தடுத்தாள்.
‘வேணாம் சிவா.’
நான் ஒன்றும் பேசவில்லை. அவளையே உற்றுப் பார்த்தேன். அவள் பார்வை தடுமாறியது. லேசாக குனிந்து கொண்டாள்.
‘ஏன் சிவா அப்படி பாக்குற?’
‘சும்மாதான் பாக்குறேன்.’
‘ம்ம்’
‘மாலதி..’
‘சொல்லுப்பா’ (நிமிர்ந்தாள்.)
அவள் நிமிர்ந்ததும் தாமதிக்காமல் சட்டென்று குனிந்து அவள் உதட்டை என் உதடுகளால் கவ்வினேன்.
ஏய்ய்ம்ம்.. அவ்வ்ம்ம்ம்ம்ம்…’
பெரிதான எதிர்ப்பு ஏதும் இன்றி உதடுகளை சுவைக்க விட்டாள். சில நொடிகளில் அவளும் மெதுவாய் நாக்கை நீட்டி என் நாக்கை கடித்து உறிஞ்சி இழுத்து தன் வாய்க்குள் புதைத்தாள்.
சில நிமிடங்கள் நீடித்த அந்த ஆழமான முத்தம் அவளின் கண்ணீர்த் துளி என் உதட்டில் பட்டு நின்றது. நான் உதடுகளை விடுவித்து அவளைப் பார்த்தேன். அவள் கண்கள் கலங்கியிருந்தன. ஆனாலும் உதடுகள் துடித்தன. கண்ணை மூடிக் கொண்டே முனகினாள்.
‘ப்ளீஸ்ஸ் சிவாõ.. டோன்ட் ஸ்டாப். ஐ நீட் இட்.’ (கண்ணில் மேலும் இரண்டு துளிகள் வழிந்து கன்னத்தை நனைத்தன. அவள் இடுப்பை எக்கி என் உதட்டை தன் உதட்டால் தடவினாள்.)