‘ம்ம்ம். அவ எங்கே?’
‘பிரன்ட் கூட விளையாடிட்டிருந்தா. எங்க போனான்னு தெரியல.’
(என்னைக் கூர்ந்து பார்த்தாள்) ‘என்ன சிவா கோபமா?’
‘நோ நோ.. அப்படி எல்லாம் இல்ல.’
‘ம்ம். என்கிட்ட இப்ப போன்ல கூட நீ பேசுரது இல்ல.’
‘ம்ம்ம். அவரு எப்படி இருக்காரு.’
‘ம்ம்ம் பரவாயில்ல. கால்ல வலி கொறஞ்சிருக்கு. ஆனா இன்னும் கால ஊன முடியல.’
‘ம்ம்ம்.. பிள்ளைங்க வரலையா?’
‘இல்ல வரல. நானே வரவேண்டாம்னுதான் நெனச்சேன். ஆனா காம்பியர் பண்ற ஸ்டூடன்ட்சுக்கு டிரெயினிங் குடுக்க வேண்டியிருந்தது. அதான் வந்தேன்.’
‘ம்ம்ம்.’
‘சிவா’
‘என்ன?’
‘ஏன் டல்லா இருக்க?’
‘ஒன்னுமில்ல. நான் நல்லாதான் இருக்கேன்.’
‘இல்ல உனக்கு என் மேல கோபம்.’
‘நெசமா இல்ல மாலதி.’
‘ம்ம்ம்.. என்னைப் புரிஞ்சுக்கோ சிவா.’
‘யெஸ். ஐ அன்டர்ஸ்டேன்ட் யூ மாலதி’
‘ம்ம். தேங்ஸ்.,’
சிறிது நேரம் ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருந்தாள். என் பார்வை அவளுடைய அழகை மேய்ந்து கொண்டிருந்தது. அவளும் அதைக் கவனிக்காமலில்லை. லேசாகத் தெரிந்த கவர்ச்சியான இடுப்பை ஏக்கத்துடன் பார்த்தேன். அவள் சேலையை இழுத்து மறைத்தாள். அவளுடைய உதடுகளை ஆசையுடன் பார்த்தேன். ரோஸ் நிறத்தில் ஈரமாயிருந்த திரட்சியான கீழ் உதட்டைக் கடிக்க வேண்டும் போலிருந்தது. பேசும் போது இரண்டு உதடுகளின் நடுவே தெரிந்த நேர்த்தியான வரிசையான பற்களின் நடுவே அவ்வப்போது தெரிந்த நாக்கை என் வாயினால் கவ்வி இழுத்து அதன் ஈரத்தை உறிஞ்சி சுவைக்க வேண்டும் போலிருந்தது. அவள் என் பார்வையைத் தவிர்க்க முடியாமல் தடுமாறினாள். யாரே வந்து அவளை அழைத்தார்கள். ‘இரு சிவா நான் இதோ வந்துடுறேன்’ என்று எழுந்தாள். எழும் போது சேலையின் பக்க வாட்டில் இறுக்கமான பிளவுசில் சிக்கியிருந்த அவளின் ஒருபக்க செழிப்பைக் கண்டு என் மனம் கிறங்கியது. அவளிடம் தயங்கியபடி சொன்னேன். ‘யூ ஆர் வெரி பியூட்டிபுல் இன் திஸ் சாரீ.’
அவள் லேசாக நெளிந்தபடி ‘தேங்ஸ் சிவா’ என்று விட்டு எழுந்து நடந்தாள். வழக்கம் போல் என் கண்கள் அவளின் செழித்த பின்புறங்களை மேய்ந்தது. அவள் சட்டென்று திரும்பி என்னைப் பார்த்தாள். நான் பார்ப்பதைப் பார்த்ததும் மீண்டும் திரும்பிக் கொண்டு சேலைத் தலைப்பை தன்னுடைய பின்புறங்களைச் சுற்றி இழுத்துக் கொண்டு நடந்தாள். எனக்குள் லேசாக விறைத்தது. சற்று பரபரப்பாக திரிந்து கொண்டிருந்த மாலதியையே ரசித்துக் கொண்டிருந்தேன். அவளுடைய பார்வையும் அடிக்கடி என் மீது படர்ந்து கொண்டிருந்தது. சிறிது நேரத்தில் அவள் கிளம்பினாள். ‘நான் வேணா வீட்டுல டிராப் பண்ணவா மாலதி?’
‘இல்ல சிவா.. நான் ஆட்டோலதான் வந்தேன். ஆட்டோ வெயிட்டிங்லதான் இருக்கு. நான் போயிடுறேன்.’
‘ம்ம்ம்’
‘பை சிவா.. போன் பண்ணு.’
‘ம்ம்ம்’
அவள் நடந்தாள். நான் அவளையே பார்த்தபடி மெசேஜ் அனுப்பினேன். ‘ஐ மிஸ் யூ மாலதி’
அவள் போனை எடுத்துப் பார்த்துவிட்டு திரும்பி என்னைப் பார்த்தாள். பின்னர் திரும்பி நடந்தபடி பதில் அனுப்பினாள்.
‘போடா’
இரண்டு நாட்கள் மாலதியுடன் சரியாகப் பேசமுடியவில்லை. இரவிலும் மெசேஜ் அனுப்புவதில்லை. அவளை நினைத்து ஏங்கினேன். ஆனால் அவளிடம் முன்பு போல் பேச தயக்கமாயிருந்தது. கணவருக்கு ஆக்சிடென்ட் ஆகி நடக்க முடியாமல் வீட்டில் இருக்கும் போது நான் ஏதாவது பேசி தப்பாக நினைத்து விடுவாளோ என்று பயமாயிருந்தது. அவ்வப்போது போனில் மிகுந்த கவனத்துடன்தான் பேசினேன். அவளைப் பார்க்க வேண்டும் போலிருந்தது. கணவரைப் பார்க்கச் செல்வது போல் ஒரு நாள் வீட்டிற்குச் சென்றேன். வெள்ளை நிறப் பூ போட்ட சேலை அணிந்திருந்தாள். பள்ளியில் இருந்து அப்போதுதான் வந்திருப்பாள் போலிருந்தது. என்னைப் பார்த்ததும் புன்னகைத்தாள்.
‘வா சிவா’
‘ம்ம்ம்.. அவரு எப்படி இருக்கார்?’
‘ம்ம் இருக்காரு.. பெட்ரூம்ல போய் பாரு.’
‘ம்ம். பிள்ளைங்க எங்க காணோம்?’
‘அவளுக ஸ்கூல்ல பிக்னிக் போயிருக்காளுக.. வர லேட்டாகும்’ என்று கூறிவிட்டு கிச்சனுக்குச் சென்றாள். நான் பெட்ரூமுக்குச் சென்றேன். அங்கே மாலதியின் கணவர் படுத்தபடி ஏதோ புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருந்தார். என்னைப் பார்த்ததும் புன்னகைத்தார்.
‘எப்படி இருக்கீங்க சார்?’
‘நல்லா இருக்கேன் சிவா’
‘பார்த்து ரொம்ப நாளாச்சு. அதான் எப்படி இருக்கீங்கனு பார்த்துட்டு போலாம்னு வந்தேன்.’
‘எதுக்கு சிவா பார்மாலிட்டி.. ஐ யம் ஓகே.’
‘வலி இன்னும் இருக்கா?’
‘ஆமா.. கால ஊன முடியல. இன்னும் ரெண்டு வாரம் படுத்துதான் இருக்கனும்னு டாக்டர் சொல்லிருக்கார். ஆனா படுத்தே இருக்க ரொம்ப எரிச்சலா இருக்கு. இவளும் பாவம் ரொம்ப கஷ்டப்படுறா’ என்று சொல்லும் போது மாலதி காபியுடன் உள்ளே வந்தாள். கட்டில் அருகே உட்கார்ந்து கொண்டு என்னிடம் காபியைக் கொடுத்தாள். இடது பக்க முந்தானை லேசாக விலகியிருந்தது. அவள் கவனிக்கவில்லை. நான் அதையேதான் கவனித்தேன். சிறிது நேரத்தில் அதைக் கண்டு கொண்டவள் வேகமாக சேலையை சரி செய்து முறைத்தாள். நான் குனிந்து கொண்டேன்.
மாலதி அறையை விட்டு வெளியே சென்றாள். நான் வாங்கி வந்த பழங்களை டேபிளில் வைத்துவிட்டு சிறிது நேரம் அவருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தேன். பின்னர் அவரிடம் சிறிது நேரம் ஓய்வெடுங்கள் என்று சொல்லிவிட்டு வெளியே வந்தேன். மாலதியை ஹாலில் காணவில்லை. டைனிங் ஹாலில் வெங்காயம் நறுக்கிக் கொண்டிருந்தாள். நான் அருகில் சென்று அமர்ந்தேன்.
‘என்ன சிவா? எப்படி இருக்கார் பார்த்தியா?’
‘ம்ம் பாக்கவே கஷ்டமா இருக்கு. ரொம்ப மெலிஞ்சு போயிட்டார். நடக்க முடியாம வீட்லயே இருக்குறது எவ்வளவு பெரிய கஷ்டம், பாவம்.’
‘ம்ம்ம்’ (அவள் முகம் வாடியது.)
‘ரிலாக்ஸ் மாலதி. எல்லாம் சரியாயிடும்.’
‘ம்ம்..’ (அழுதாள்)
‘ப்ளீஸ் மாலதி அழாதீங்க.. ஹி வில் பீ ஆல்ரைட்’
‘ம்ம்’ (கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டாள்) ‘சரி. சிவா.. இரு சாப்பிட்டு போலாம்.’
‘இல்ல மாலதி பரவால்ல. உ<ன்னைப் பார்த்தாலும் பாவமா இருக்கு.'
'ம்ம்ம்' (மீண்டும் கண்கலங்கியது) 'போன வாரம் அத்தையும் போயிட்டாங்க. இவரையும் பாத்துகிட்டு, ஸ்கூல் வேலையும் பாத்து, பிள்ளைகளை பாத்துகிட்டு சமையல் எல்லாம்.. அப்பாõ எவ்வளவு கஷ்டம் தெரியுமா?'
'ம்ம்ம் புரியுது.'
'இவருக்கு என் கஷ்டம் புரியவே மாட்டேங்குது. சும்மாவே படுத்திருக்கிறதால எப்ப பார்த்தாலும் என்மேல கோபப்படுறார். கத்துறார். இவருக்காகத்தானே நான் இவ்வளவு பாடும் பாக்குறேன்.' (உடைந்து போய் அழுதாள்) 'ம்ம்ம்.. பிள்ளைங்களாவது என்னைப் புரிஞ்சுக்கிறாளுகளானா அதுவும் இல்ல. காபி குடிச்ச டம்ளர கூட கழுவி வெக்க மாட்றாளுக..'
'ஓகே ஓகே கூல் மாலதி.. என்ன செய்ய? கஷ்டப்பட்டுத்தான ஆக வேண்டியிருக்கு..'
(கண்களைத் துடைத்தபடி) 'ம்ம்ம்.. எல்லாம் என் விதி. பட்டுத்தானே ஆகனும்?'
'மெதுவா மாலதி. அவரு காதுல பட்டா சங்கடப்படப் போறாரு.'
'ம்ம் .. இங்கருந்து அங்க கேக்காது..'
எனக்கு அவளைப் பார்க்கவே பரிதாபமாயிருந்தது. அழுதழுது மூக்கு சிவந்திருந்தது. ஆறுதலாக அவளுடைய கையைப் பிடித்துக் கொண்டேன்.
'எல்லாம் சரியாயிடும் மாலதி. பொறுமையா இரு..'
'ம்ம்ம்.. பொறுமையாத்தான் இருக்கேன் சிவா. ஆனா எனக்கு இதெல்லாம் வேணும் சிவா.. நான் செஞ்ச பாவத்துக்கு இந்த கஷ்டம் தேவைதான்.'
நான் ஒன்றும் பேசவில்லை. அமைதியாக இருந்தேன். மீண்டும் விசும்பியபடி தொடர்ந்து பேசினாள்.
'ஒனக்குத்தான் எல்லாம் தெரியுமே சிவா.. நான் அவருக்கு உண்மையா இல்ல. அதான் கடவுள் இப்படி என்னைத் தண்டிக்கிறார்.'
'ஏய்.. அப்படி எல்லாம் ஒன்னுமில்ல. எதையாவது போட்டு குழப்பிக்காத..'
'இல்ல சிவா.. இது எல்லாத்துக்கும் நான்தான் காரணம். நான் பண்ணின துரோகம்தான் காரணம். அன்னைக்கு அவருக்கு ஆக்சிடன்ட்னு போன் வந்ததுமே நான் பண்ணின பாவம் எல்லாம் நினைவுக்கு வந்து செத்துடலாம் போல இருந்துச்சு. தெரியுமா?' (உடைந்து போய் அழுதாள்)
எனக்கும் கண்கலங்கியது. அவளுடைய இடது தோளில் கையைப் போட்டு ஆறுதலாகப் பிடித்தேன். அவளும் என் தோளில் சாய்ந்தாள். அவளுடைய கண்ணீர்த் துளிகள் என் சட்டையில் விழுந்தன. நான் தோளை அழுத்திப் பிடித்தேன்.
'மாலதி என்ன இது? சின்னப்பிள்ள மாதிரி? ரிலாக்சா இரு.'
'ம்ம்ம்'
அவளுடைய தலைமுடி என் கழுத்தில் உரசியது. நான் குனிந்து அவளைப் பார்த்தேன். அவள் நிமிர வில்லை. மீண்டும் முந்தானை லேசாக விலகியிருந்தது. இளம் மஞ்சள் நிற பிளவுசினுள் தாலி சென்று மறைந்தது. மேலிருந்து பார்க்க அவளின் பிளவுசுக்குள்ளிருந்து முலைப் பிளவுகளின் தரிசனம் கொஞ்சம் கிட்டியது. எனக்கு லேசாக சூடேறியது. இடது தோளைப் பற்றியிருந்த என் கைகள் மேலும் அழுத்தம் கொடுத்தன. அவள் இன்னும் விசும்பியபடி இருந்தாள்.
என் தோளில் சாய்ந்து அழுது கொண்டிருந் மாலதியை இழுத்து அணைக்க வேண்டும் போலிருந்தது. கட்டுப்படுத்திக் கொண்டேன். என் அருகில் இருந்த அவளின் நெற்றியைப் பார்த்தேன். கூந்தல் வகிடு தொடங்கும் இடத்தில் குங்குமம் வைத்திருந்தாள். லேசாகக் குனிந்து அதில் முத்தமிட்டேன். அவள் பார்வையை நிமிர்த்தி என்னைப் பார்த்தாள். இன்னும் கண்கள் ஈரமாகவே இருந்தன. நான் நெற்றியில் முத்தமிட்டேன். அவள் பதறினாள்.
'என்ன சிவா?'
'இல்ல.. ஒன்னுமில்ல..' (தயங்கினேன்)
(என் கையை தோளிலிருந்து விலக்க முயன்றபடி) 'சரி சிவா.. எனக்கு கிச்சன்ல வேலை கெடக்கு..'
நான் நன்கு இறுக்கிப் பிடித்திருந்தேன். அவள் திமிறியபடி முறைத்தாள். மெதுவான கண்டிப்பான குரலில் சொன்னாள்.
'சிவா விடு.. சொன்னா கேளு'
'மாலதி ப்ளீஸ் ஐ மிஸ்டு யூ பேட்லி'
'சோ வாட்? முதல்ல கைய எடு.. நான் போகனும்'
நான் அவளின் தோளை இறுக்கிப் பிடித்து மெதுவாகப் பிசைந்தேன். இன்னொரு கையால் அவளின் கையைப் பிடித்து விரல்களைக் கோர்த்தேன். அவள் விடுவிக்க முயன்று தோற்றாள். நான் கையை எடுத்து முத்தமிட்டேன். அவள் நடுங்கினாள்.
'ஐயோ விடு சிவாõ ப்ளீஸ்.. நான் போறேன்.'
'ப்ளீஸ் மாலு.. ஐ லவ் யூ டி'
'சொன்னா கேளு.. நான் கத்திருவேன் விடு..'
முழுபலத்துடன் திமிறிக் கொண்டு என்னை விட்டு விலகி எழுந்தாள். அவளுடைய திமிறலில் லேசாக விலகியிருந்த முந்தானை முழுதாக விலகி ஒரு பக்க வனப்பைக் காட்டியது. பிளவுசுக்குள் இருந்து கருப்பு நிற பிராவிட் பட்டை வெளியே தெரிந்தது. நான் அவளின் செழிப்பை விழுங்குவது போல் பார்த்தேன். அவள் வேகமாக சேலையை இழுத்து மூடிவிட்டு கண்களை துடைத்துக் கொண்டே கிச்சனுக்குள் சென்றாள். நான் சிறிது நேரம் அப்படியே உட்கார்ந்திருந்தேன். 'சே.. ரொம்ப சீப்பாக நடந்து கொண்டோமோ' என்று வெறுப்பாயிருந்தது. அவளிடம் சொல்லிவிட்டு கிளம்பலாம் என்று தோன்றியது.
எழுந்து கிச்சனுக்குச் சென்றேன். அவள் எனக்கு முதுகு காட்டியபடி நின்றிருந்தாள். நான் பின்னால் நின்றபடி, 'சாரி மாலதி.. நான் இப்படியெல்லாம் நடந்திருக்கக் கூடாது' என்றேன். அவள் பதில் சொல்லவில்லை. திரும்பவும் இல்லை.
'உங்க கஷ்டத்த புரிஞ்சுக்காம நடந்துகிட்டேன். வெரி சாரி..'
அவள் உடைந்து போய் அழத் தொடங்கினாள். கைகளால் முகத்தை மூடிக் கொண்டு குலுங்கி அழுதாள். இதை நான் எதிர்பார்க்கவில்லை. என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. பக்கத்தில் சென்று 'அழாத மாலதி.. சாரி' என்றேன். அப்போதும் அவள் திரும்பாமல் மேலும் அழுதாள். நான் பின்னாலிருந்து அவளின் இரு தோள்களையும் பற்றினேன். என் கைகள் நடுங்கின. இறுகப் பற்றினேன். அவள் திரும்பவில்லை. நான் என் பக்கம் திருப்ப முயற்சித்தேன். அவள் திரும்பாமல் கைகளை இறுக்கி முகத்தை மூடிக் கொண்டு அழுதபடி இருந்தாள். நான் அவள் காதருகே மெதுவாக, 'ப்ளீஸ் மாலதி. என்னை மன்னிக்க மாட்டியா? நான் செஞ்சது தப்புதான். சாரி..' என்றேன். அவளின் டியோடரன்ட் கலந்த வியர்வை வாசம் என்னை என்னவோ செய்தது. மெதுவாக என் பக்கம் திரும்பியவள் என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தாள். கண்களில் கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. முகம் சிவந்திருந்தது. உடல் வியர்த்திருந்தது. என்னைப் பார்த்த அவளுடைய கண்களைக் கூர்ந்து பார்த்தபடி 'சாரிடி' என்றேன். என் பார்வையை அவளால் சந்திக்க முடியவில்லை. சட்டென்று குனிந்து என் நெஞ்சில் தலையை வைத்து அழுதாள்.