லக்ஷ்மி : பின் என்ன ஒரு பொண்ணு கிட்ட இப்படியா பேசுறது
நாகராஜ் : நீ கொஞ்சம் மூட் அவுட் ஆ இருந்த மாதிரி தெரிஞ்சது அதான் உன் மூட மத்த அப்படி பேசினேன் கோவிச்சுக்காத உக்காரு
லக்ஷ்மி : உன்கிட்ட என் உடம்பையும் மறைக்க முடியல மனசையும் மறைக்க முடியல எப்படி டா கண்டுபிடிக்குற
நாகராஜ் : அதுயெல்லாம் ஐயாவோட திறமை, அனுபவத்தில் வந்தது
லக்ஷ்மி : உங்க அனுபவம் பார்க்கறதோட வா இல்ல ஓ..
நாகராஜ் : அட என்னடி நீ, நான் இன்னும் வெர்ஜின் பையன்
லக்ஷ்மி : (வெட்கப்பட்டு சிரித்து கொண்டு) நிஜமாவா
நாகராஜ் : சாத்தியமா டி
லக்ஷ்மி : (அவன் தோளில் தட்டிக் கொடுத்து) நம்புறேன்
நாகராஜ் : ஆமா அங்க எப்படி
லக்ஷ்மி : என்ன எப்படி
நாகராஜ் : நீ வெர்ஜின் பொண்ணா
லக்ஷ்மி : (தயங்கி கொண்டே) என்னடா இப்படி எல்லாம் கேக்குற
நாகராஜ் : நீ கேக்கல சும்மா சொல்லு டி
லக்ஷ்மி : ஹ்ம்
நாகராஜ் : ஹ்ம் னா
லக்ஷ்மி : (வெட்கப்பட்டு கொண்டு) நான் இன்னும் வெர்ஜின் பொண்ணு தாண்டா
நாகராஜ் : பாத்த அப்படி தெரியலையே
லக்ஷ்மி : எத பாத்த
நாகராஜ் : உன் பைய பாத்த எவனோ நல்லா உருட்டி விளையாண்ட மாதிரி இருக்கே
லக்ஷ்மி : அப்படியா தெரியுது
நாகராஜ் : ஹ்ம்
லக்ஷ்மி : (திருட்டுத்தனமாக முழித்து கொண்டு) அப்படி எல்லாம் இல்ல. நான் இன்னும் கை படாத ரோஜா தான்
நாகராஜ் : திருடி உன் முகத்த பாத்தாலே தெரியுது ரெண்டு மூணு பேரு நல்லா உருட்டி உன் காய கனி ஆக்கி இருக்காங்க னு உண்மையா சொல்லு
லட்சுமி : (எப்படி சொல்வது என்று தயங்கி கொண்டே) ஐயோ அப்படி எல்லாம் இல்ல
நாகராஜ் : பின்ன எப்படி
லட்சுமி : (இதற்கு மேல் பொறுக்க முடியாமல் ) நான் கையடிக்கும் போது என் பைய நானே அமுக்குவேன் போதுமா. நான் எவன் கிட்டயும் போனது இல்ல நம்பு
நாகராஜ் : தெரியும்
லட்சுமி : இதுவும் தெரியுமா எப்படி