“நீங்க ஏன் இவ்வளவு தயங்கறீங்கன்னு எனக்குத் தெரியலே?… வர்ஷினியும் பெண்தானே?…. எங்ககிட்டே இருக்கிறது அவ கிட்டே இருக்காதுன்னு பயப்படறீங்களா?…. இல்லை சிறிசா இருக்குன்னு தயங்கறீங்களா?…”
“ஏய்…. வாயாடி!… உன்கிட்டே பேசி ஜெயிக்கமுடியாதுடி… “ நான் பின்வாங்கினேன்..
“நீங்க மட்டும் சரின்னு சொல்லுங்க!… நான் வர்ஷினியை வேண்டுமானால் கேட்டுப்பார்க்கிறேன்…..”
“என்னன்னு?….” என்றேன் நான் கிண்டலுடன்…
“எங்கண்ணனை கல்யாணம் பண்ணிக்க சம்மதம்மான்னுதான்….”
“ஏண்டி அசடு…. நான் அவளை கல்யாணம் பண்ணிட்டு உங்ககூட எப்படிடீ சந்தோஷமா இருக்கிறது?… என்னாலே உங்க ரெண்டு பேரையும் விட்டுட்டு இருக்க முடியாது….” நான் தீர்மானமாக சொன்னேன்…
“அப்படின்னா அதையும் சொல்லி கேட்டுப்பார்க்கிறேன்….”
“என்னது?…” என்றேன் ஆச்சர்யமாய்..
“இதிலே என்ன அண்ணா தப்பு?… நானும் என் அம்மாவும் ரவி அண்ணாவோடதான் குடும்பம் நடத்துவோம்… உனக்கு சம்மதமான்னு ஓப்பனா கேட்டுட வேண்டியதுதான்…”
“குடும்பம் நடத்துவோம்னு மொட்டையா சொன்னா அவளுக்கு புரியுமோ புரியாதோ?…” நான் இழுத்தேன்..
“அவ சந்தேகம் கேட்டாளுனா… ஆமாண்டி… எங்கம்மாவும் நானும் ரவி அண்ணனோடதான் படுக்கையிலே ஒன்னா படுப்போம்…. நாங்க ரெண்டுபேரும் துணியோட இருந்தாலும் ரவி அண்ணன்விடமாட்டார்…. எங்களோட எல்லாத்துணியையும் கழட்டி எறிஞ்சுடுவார்…. அதற்கு அப்புறம் அவர் எங்களை என்ன என்னவோ பண்ணுவார்னு உண்மையை சொல்லிட வேண்டியதுதான்….”
“என்னடி இவ்வளவு பெரிய விஷயத்தை சாதாரணமா சொல்றே?…” நான் மேற்கொண்டு பேசுவதற்குள் வீடு வந்து விட்டது… வாயை மூடிக்கொண்டேன்..
வர்ஷினி எங்கிருந்து வந்தாளோ தெரியவில்லை!… என்னைப் பார்த்ததும் கண்களில் ஒரு ஒளி மின்னியது மாதிரி தெரிந்தது… அது என் மனப்பிரமையாய் இருக்கும் என்று நினைத்துக்கொண்டேன்..
ஆன்ட்டியையும், பத்மினியையும் கட்டிக்கொண்டு அழுதாள்…. அப்படியே அழுதுகொண்டே உள்ளே சென்றுவிட்டார்கள்…. நான் தனித்து நின்றேன்…
வீட்டை பார்த்தேன்… அக்ரஹாரத்து வீடு…. முன்னாடி பெரிய பந்தல் போடப்பட்டிருந்தது… பந்தலில் இன்னும் சில ஆண்கள் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டு இருந்தார்கள்… நானும் அவர்களோடு சற்று தள்ளி அமர்ந்து கொண்டேன்…
“அம்பி யாருன்னு தெரியலையே?…” ஒரு பெரியவர் விசாரித்தார்…
எங்கிருந்தோ விச்சு வந்தார்…”நம்ம பத்மினியோட வீட்டிலே இருக்கிறவா!…. காலேஜ் படிச்சுட்டு இருக்கா!.. வர்ஷினியோட வீட்டு ஓனரையும் அவர் பொண்ணையும் இவர்தான் கூட்டிட்டு வந்திருக்கிறார்….”
வீட்டு ஒனரையும் அவர் பொண்ணையும் இவர்தான் கூட்டிட்டு வந்துருக்கிறவர்ங்கிறது எனக்கு ஓட்டிட்டு இருக்கிறார்ங்கிற மாதிரி என் காதில் கேட்டது… அது உண்மைதானே… இந்த ஒருவாரமா நான்தானே அவர்களை இரண்டு பேரையும் சக்கையா ஓட்டிட்டு இருக்கேன்…. நான் மனதுக்குள் சிரித்துக்கொண்டேன்…
“அப்போ நாழியாறது…. காலம்பற பாக்கலாமோலியோ….” பெரிசுகள் கிளம்ப ஆயத்தமாயின….
“ஓ…பேஷா!…” சற்றே சிறிசுகள் ஆமோதித்தன….
“ஏண்டா விச்சு!… அம்பிக்கு ஏதாவது ஏற்பாடு ஆயிருக்கா?…..” ஒரு பெரிசு கேட்டது…
“பார்க்கனும் மாமா!…. இல்லேன்னா நம்ம ஆத்துலேதான் படுத்துக்கட்டும்….”
“சரி!… என்னமோ பண்ணுங்கோ!… நான் ஆத்துக்கு போயிட்டு காலம்பற வர்றேன்…. ஆத்துலே மாமி காத்துண்டிருப்பா!..”
எல்லோரும் சரின்னு சொன்னார்கள்…. அவர் யார் என்பதுபோல் நான் விஸ்வநாதனை பார்க்க… என்னை நெருங்கியவர்..
“மாமாதான் இங்கே அக்ரஹாரத்திலே பெரிய மனுஷர்… அவர் பேச்சுக்கு எதிர்ப்பேச்சு கிடையாது…. பேரு கோபாலய்யர்” என்று விளக்கம் தந்தார்….
“செத்தே இருங்கோ!… நான் உள்ளேபோய் பாத்துட்டு வந்துடறேன்….” விஸ்வநாதனும் உள்ளே போக நான் பேசாமல் அமர்ந்து கொண்டேன்….
பத்மினியையும் மஞ்சுளாவையும் பார்த்தும் வர்ஷினி ஒடி வந்து கட்டிக்கொண்டாள்…