என்னோட கைகளை வேகமாக எடுத்து விட்டு, எழுந்து உட்காந்தாள். எனக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை. இருட்டில் இருவரின் முகமும் சரியாக தெரியவில்லை என்பதால் வசதியாக போனது. ஒரு விதமான நிசப்தம் நிலவியது, அம்மா கொஞ்சம் தைரியத்தை வரவழைத்து “இங்க வசதியா இல்ல, நா கீழ படுகிறேன் அதான் எனக்கு சரி வரும்…” முந்தானையை சரி செய்து, கீழே படுத்தாள். நானும் “சரி maa” என்று சொல்லி திரும்பி கொண்டு படுத்தேன் இருவருக்கும் இடையே ஒரு விதமான மனப்போராட்டம். வெகு நேரம் இருவரும் தூங்கவில்லை, நடந்த நிகழ்வை எண்ணி யோசித்து கொண்டுஇருந்தார்கள். எப்போது தூங்கினார்கள் என்று தெரியவில்லை.
காலையில் நான் எழுத்தேன் மணி 10. அம்மா இல்லை, மனதிற்குள் ஒரு பயம், ஒரு வேலை அம்மா கோவப்பட்டு ஊருக்கு சென்று விட்டாலோ? உடனே எழுந்து bedroomai விட்டு வெளியே வந்தேன் நிம்மதி பெரு மூச்சு விட்டான். அம்மா kitchennil இருந்தாள், நான் எதுவும் சொல்லாமல் பல் தேய்த்த பிறகு அமைதியாக ஹாலில் டிவி பார்த்து கொண்டு இருந்தான்.அம்மா என்னிடம் “காபி வேணுமா?” நேத்து இருந்த சந்தோசம் இன்று அவள் வார்த்தையில் இல்லை, அம்மாவை நிமிர்ந்து பாக்க முடியாமல் “ஆமா” ஒற்றை வார்த்தையில் பதில் சொன்னேன்
இருவருக்கும் ஒரு விதமான குழப்பம், நேத்து நடந்த நிகழ்வை நினைத்து அம்மா என்ன சொல்லுவாளோ என்று எனக்கும் நான் என்ன சொல்லல போகிறான் என்று அம்மாக்கும் அம்மா கிட்சேன்னில் காபி போடா கிளம்பினாள், நான் தனியாக hallil உட்கார்ந்து யோசித்து கொண்டு இருந்தேன் . ஒரு முடிவுக்கு வந்தேன் இதற்க்கு மேலும் சுற்றி வளைக்காமல் அம்மாவிடம் கேட்க வேண்டும், இல்லையென்றால் அம்மாவின் நடவடிக்கை தன்னை குழப்பி விட்டு பைத்தியம் ஆகி விடும் நினைத்தேன்.
அம்மா காபி உடன் வந்தாள், அவளால் என்னோட முகத்தை நேரெடுத்து பார்க்க முடியவில்லை. நான் காபி யை அம்மாவிடம் வாங்கி கொண்டு மேஜையின் மேல் வைத்தேன். அம்மா கிளம்ப நினைத்தாள், நான் ஒன்றும் சொல்லாமல், அம்மாவின் விரல்களை பிடித்தேன் அம்மா திரும்பி பார்க்கவில்லை, ஆனால் என்னிடம் இருந்து விலகி செல்லவும் இல்லை, அந்த இடத்திலேயே நின்று கொண்டுஇருந்தாள்.
“அம்மா, கொஞ்ச உட்காருங்க…” நான் மெல்லமாக சொன்னேன்.
அம்மா மறுபேச்சு ஏதும் பேசாமல் என் அருகே உட்காந்து, தலையை குனிந்து கொண்டு, தரையை பார்த்து கொண்டுஇருந்தாள்.
“அம்மா என்ன ஆச்சு, ஏன் இப்படி அமைதியா இருக்கீங்க? நா தெரியாம பண்ணிட்டேன்….” அம்மாவின் மெல்லிய விரல்களை பிடித்து கொண்டு கேட்டேன்.
“நீ தப்பு பண்ணல டா, நா தான்….” சொல்லிக்கொண்டே லேசாக கண்ணீர் வர ஆரம்பித்தது.
“நீ ஒரு தப்பும் பண்ணல…”.
“இல்லடா எதோ ஒரு ஞாபகத்துல, என்ன சொல்றதுனு தெரில, நா உன்ன அந்த மாதிரி பண்ண விட்டு இருக்க கூடாது. என்ன மன்னிச்சுடு டா…” என்னை பார்த்து அழ ஆரம்பித்தாள்.