“ஒரு சந்தேகம் கேட்கலாமா?”
“கேளுங்க.”
“இதி ஒரு பத்து மாத்திரை அவர் யூஸ் பண்ணினாருங்கரீங்களே, உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்?
“ஏங்க, அவர் கூட இத்தனை வருடம் குடித்தனம் நடத்தியிருக்கேனே, எனக்குத் தெரியாதா, இவராலே எத்தனை நேரம் வேலை செய்ய முடியும்னு? இப்போ கொஞ்ச நாளா இவர் ரொம்ப நேரம் வேலை செய்யும்போதே எனக்குக் கொஞ்சம் சந்தேகம்தான். அவரிடம் கேட்க ஒரு மாதிரியாயிருந்தது. அதனால் விட்டு விட்டேன்.”
“சரிங்க, அதுக்கும் இப்போ என்னைக் கூப்பிட்டதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?”
“நீங்கதான் பார்த்தீங்களே, அது விலை அதிகம்னு. அதோடு ஒரு வருடத்துக்கு மேல் அதை யூஸ் பண்ண முடியாது. அதனாலே உங்களுக்கு உபயோகமா யிருக்குமோன்னு. “
“நான் இதையெல்லாம் யூஸ் பண்ணினதே கிடையாது. என்னாலே என்ன முடியுமோ அதை என் பெண்டாட்டிக்குக் குடுத்துக்கிட்டிருக்கேன்.”
“சரிங்க. இதை வச்சு இன்னும் அதிகமா குடுங்க.”
“அது சரி. அதுக்கு இரண்டு நிபந்தனைங்க.”
“சொல்லுங்க.”
“நீங்க என்னோட சில கேள்விகளுக்குத் தப்பா நினைக்காம பதில் சொல்லணும்.”
“கேளுங்க.”
“இந்த மாத்திரகளிலே பல வகைகள் உண்டு. சிலது சாமான் சைஸைப் பெரிசாக்கும். சிலது ஸ்பெர்ம் வெளியே வரும் நேரத்தை மட்டும் நீட்டிக்கும். இந்த விந்து சீக்கிரம் வெளி வரும் பிரச்சினைக்காக மட்டும். சில மாத்திரைகள் இரண்டும் செய்யும். அளவையும் பெரிதாக்கி நேரத்தையும் கூட்டும். இதில் உங்கள் அனுபவத்தில் இது எந்த மாதிரி ரகம்னு தோணுது?”
“இது இரண்டயுமே செஞ்ச மாதிரித்தான் தோணிச்சு. சரி அடுத்த கண்டிஷன் என்ன?”
“இந்த மாத்திரையின் கூட இருந்த பேப்பரில் இது சில பேருக்கு வேலை செய்யும் என்றும் சிலருக்கு முழுசாக வேலை செய்யாது என்றும் வேறு சிலருக்கு ஒத்துக் கொள்ளாமல் அலர்ஜி ஏற்படலாம் என்றும் போட்டிருக்கிறது.”
“சரி, அதற்கு நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?”
“ஒன்றுமில்லை, நான் இதை வீட்டுக்கு எடுத்துச் சென்று சாப்பிட்டு அலர்ஜியாகிவிட்டால் என் பெண்டாட்டிக்கு என்ன பதில் சொல்வது””
“அதுக்கு?”
“அதனால் நான் இங்கேயே ஒரு மாத்திரை சாப்பிட்டுப் பார்க்கிறேன். அது வேலை செய்ய அரை மணியாகும் என்று போட்டிருக்கு. எனக்கு அது வேலை செய்யுதான்னு பார்க்கறேன். ஏதும் அலர்ஜி இல்லாமல் எனக்கு வேலை செய்யுதுன்னு கண்டு பிடிச்சா இன்னிக்கு வீட்டுக்குப் போய் பெண்டாட்டியைக் கிழிச்சிடறேன்.”
அவள் சிரித்தாள்.
“இவ்வளவுதானே. தாராளமாக இங்கேயே ஒன்று சாப்பிடுங்க. ஆனால் அரை மணி கழிச்சு வீட்டுக்குப் போய் பெண்டாட்டியைக் கிழிப்பானேன்? அதுக்கு லேட்டாகி வழியிலே யாரையாவது கிழிச்சுட்டா என்ன பண்றது?
“அதுக்கென்ன செய்யிறது?”
“ஏன், என்னையே கிழிச்சுட்டுப் போங்க?”
இப்போது நான் சிரித்தேன்.
“என்னங்க விளையாடறீங்களா? எனக்கு என் பெண்டாட்டியை விட்டா வேறு யார் எதிரிலும் கிளம்பக் கூட செய்யாதுங்க. இதிலே உங்களைக் கிழிக்கிறதா?”
“அதையும் பார்ப்போம். இருங்க. நான் சூடான பால் கொண்டு வறேன். அதிலே இந்த மாத்திரையிலே ஒண்ணு போட்டுக்குங்க.”
நான் அந்த அனுபவத்திற்காக்க் காத்திருந்தேன்.
அவள் கொண்டு வந்த பாலுடன் ஒரு மாத்திரையைப் பிரித்து வாயில் போட்டுக் கொண்டேன்.
“நான் வேலை செய்ய வேண்டுமென்றால் என் ஸ்டைலில்தான் செய்வேன். அதுக்கு சரின்னா எனக்கு ஒக்கேதான்.” என்றேன்.
“ஓக்கே. உங்களுக்கு எப்படி வேண்டுமோ அப்படி.” என்றாள்.
ஒரு ஐந்து நிமிடம் சென்றது. எனக்கு என்னவோ செய்தது. பாத் ரூம் போக வேண்டும் போல் இருந்தது.
“அவன் வேஷ்டி ஒன்று இருந்தால் கொடு. நான் பாத் ரூம் போக வேண்டும்.” என்றேன்.
அவள் உள்ளே சென்று அவனுடைய வேட்டி ஒன்றைக் கோண்டு வந்தாள்.
“அய்யய்யோ. நான் பாட்டுக்கு வீட்டு ஞாபகத்தில் உங்களை ஒருமையில் சொல்லி விட்டேன். சாரி.”
“அதனாலென்ன. பரவாயில்லை.” என்றாள்.
“நான் இங்கேயே வேட்டி மாற்றிக் கொள்ளட்டுமா?”
“தாராளமாக. அவரும் இப்படித்தான் யாரும் இல்லையென்றால் ஹாலிலேயே உடை மாற்றுவார். அப்படியே கால் தடுக்கி விழுவ்து போல் என் மேலே சாய்வார்.”
“நான் உன் மேலே சாயமாட்டேன். எனக்குப் பழக்கம்தான்.” என்று ஹாலில் நின்றவாறே, பாண்ட்டையும் ஜட்டியையும் கழட்டினேன். பிறகு வேட்டியை நிதானமாகப் பிரித்து அணிந்தேன்.
“ஸாரி, இதுவும் எனக்குப் பழக்கம்தான். வீட்டுக்கு வந்தால் பேண்ட்டோடு ஜட்டியையும் கழட்ட்டி விடுவேன்.” என்று ஜட்டியை உதறிக் காண்பித்தேன்.
அதை வாங்கி மூக்கில் வைத்து ம்ம்ம்ம் என மூச்சை இழுத்தாள்.
“அப்ப்பா… ஆம்பளை வாசம் பிடிச்சு நாலு நாளாயிடிச்சு.” என்று அந்த ஜட்டியை முகத்தில் வைத்துத் தேய்த்துக் கொண்டாள்.
இதை மொத்தமுமே இவள் திட்டமிட்டுதான் என்னை வரவழைத்திருக்கிறாளோ என்று ஒரு எண்ணம் தோன்றியது. அப்படி இருந்தால் மட்டும்தான் என்ன என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.
அவள் வீட்டு பாத் ரூம் எனக்கு ஏற்கெனவே தெரியுமென்பதால், நேராக பாத் ரூம் சென்றேன். ஒண்ணுக்கடிக்க வேட்டியைத்திறந்தால், என் சாமான் விறைத்துக் கொண்டிருந்தது. கொஞ்சம் கஷ்டப் பட்டு ஒண்ணுக்கடிப்பதற்குள் அது இன்னும் விறைப்பானது. ஒரு வழியாக ஒண்ணுக்கடித்து விட்டு வெளியே வந்தேன். என் பூள் வேட்டியை முட்டிக் கொண்டு முன்னால் டெண்ட் போல நின்றது.
அவள் ஹாலில் அதே இட்த்திலேயே அமர்ந்திருந்தாள். இன்னும் என் ஜட்டி அவள் முகத்தை மூடித்தான் இருந்தது.
நான் அவள் எதிரில் உட்கார்ந்து, “நான் ரெடி” என்றேன்.
“இருக்கட்டும், மாத்திரை சாப்பிட்டு பத்து நிமிடம்தான் ஆச்சு. இன்னும் பதினைந்து நிமிடம் போகட்டும்” என்றாள்.
நான் சொன்னேன். “இன்னும் பதினைந்து நிமிட்த்திற்கு வேறு வேலை இருக்கிறது. வா. பெட் ரூமுக்குப் போகலாமா அல்லது இங்கேயே ஆரம்பிப்போமா?”
“இல்லை, பெட் ரூமுக்கே போய் விடலாம். நானும் உடை மாற்றிக் கொள்கிறேன்.”
“இல்லை. உடை மாற்ற வேண்டாம்.”
“இல்லைங்க. சாரியிலே சௌகரியமா இருக்காது.”
“அதைத்தான் நானும் சொல்ல வந்தேன். ட்ரெஸ்ஸைக் கழட்டிடு. ஆனால் மாத்து ட்ரெஸ்ஸை அப்புறமா போட்டுக்கலாம்.”
“சீ, போங்க வெக்கமா இருக்கு. ஆரம்பமே ஜீரோவா?”