ஒரு தந்தை மகளின் பாசமும் காமமும் கலந்த ஒரு கதை எழுதலாம் என்று உள்ளேன். இந்தக் கதை நான் ஆங்கிலத்தில் வாசித்த ஒரு கதையின் நகலே. சிறிது சிறிதாக சில பல மாற்றங்களுடன் எழுதலாம் என்று எண்ணியுள்ளேன். உங்களின் ஆதரவினைப் பொறுத்து கதையினை தொடக்குவேன்.
அதே ஒரு அந்தி மாலை வேளை எனது அலுவலக வேலையை நிறைவு செய்து வீடு திரும்பிக்கொண்டிருந்தேன். 18 வருடங்களாக தனிமை எனும் ஒரு நண்பனோடு பயணம் செய்து கொண்டிருக்கும் எனக்கு எப்போது விடிவு என்று எனக்குள்ளே ஒரு கேள்வி. காலம் ஒரு நாள் பதில் சொல்லும் என்று என்னை நானே எப்போதும் போல தேற்றிக் கொண்டேன்.
வீடு சேர்ந்ததும் இரவு உணவு தயார் செய்ய வேண்டுமே என்று நினைவு வர “அடக்கடவுளே! இப்படியே நம்ம மிச்ச வாழ்க்கையும் சமையலிலும் வேலையிலுமே ஓடி விடும் போல” என்று ஒரு எரிச்சல் எனக்குள்ளே.
இரவு உணவு தயார் செய்து விட்டு hall இல் வந்து அமர்ந்து எனது பழைய வாழ்வை மீண்டும் ஒருமுறை மீட்டு பார்த்தேன்.
19 வருடங்களுக்கு முன்னர் எனக்கு கல்யாணம் நடந்தது எனது தந்தையின் நண்பரின் மகளோடு. கல்யாணம் நடந்த நாள் தொடக்கம் சிறிது சிறிதான சண்டைகள். ஆனாலும் நான் அவளை எப்போதும் விட்டுக் கொடுத்தது இல்லை. சரியாக ஒரு வருடம் கழித்தது எங்களுக்கு ஒரு மகள் பிறந்தாள். அதன் பின்னரே எங்களுக்குள் ஒரு பெரிய இடைவெளி விழ ஆரம்பித்தது. சண்டை மட்டுமே வாழ்க்கை என்றானது.
அந்தச் சண்டைகள் எல்லாம் உச்ச கட்டத்தை எட்டி விவாகரத்து என்ற ஒரு முடிவை தந்தது. நீதிமன்றில் குழந்தை தாயுடன் வளர வேண்டும் என்ற நிபந்தனை. என்னால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. மகளின் 2 வயது வரை அவளை தூரத்திலிருந்து பார்த்ததுடன் சரி. சரியாக இன்றைக்கு 16 வருடங்களுக்கு முன்னர் எனது நண்பன் ஒருவனின் துணையுடன் அமெரிக்காவில் வந்து குடியேறி விட்டேன். இன்று வரை எனது மனைவி என் மகளை எனக்கு காட்டாமலே வளர்த்து வருகிறாள். என் மகள் இப்போது எப்படி இருப்பாள் என்று கூட எனக்கே தெரியவில்லை.
இவ்வாறு என் மனது எப்போதும் போல என் வாழ்க்கை நினைவுகளை அசை போட்டுக் கொண்டு இருந்தது. ஏனோ எனக்கு இன்னுமொரு கல்யாணம் செய்வதில் விருப்பம் இருக்கவில்லை. “ஓ! நேரமாகி விட்டது. இரவு சாப்பிட்டு தூங்கி எழும்பி நாளை அலுவலகத்தில் புது புரொஜெக்ட் செய்யனுமே” என்று மூளை நினைவுபடுத்த, சாப்பிடலாம் என்று சோஃபாலிருந்து எழுந்த நேரம் என் கைத்தொலைபேசி சினுங்கியது.
இந்த நேரத்தில் யாராக இருக்கும் என்ற யோசனையுடன் ஃபோனை எடுத்து காதில் வைத்து “Hello” என்றேன்.
மறுமுனையில் இருந்து “Is this Mohan” என்று ஒரு பெண் குரல். நான் இது வரை கேட்காத ஒரு புதுக் குரல். நான் யாரென்று யோசித்த நொடியில் மறுபடியும் “Can I talk to Mohan” என்றது அந்தக்குரல். நான் குழப்பத்துடன் “Yes speaking” என்றேன்.
அந்தக் குரல் யாருடயது என்பதை என் அடுத்த பதிவில் சொல்கிறேன்.
எனக்கு அடையாளமே தெரியாத அந்தக் குரல் அதுவும் இந்தியா நம்பர். “எப்படி சுகமாக இருக்கிறீர்களா?” என்று தமிழில் கேட்டதும் யாரேனும் ஏதும் உதவி கேட்டு அழைத்துள்ளார்கள் போல என்று எண்ணியவாறு ” நான் நலமாக உள்ளேன். நீங்கள் யாரென்று தெரிந்து கொள்ளலாமா” என்று ஆவலுடன் கேட்டேன்.
“நான் ஆரணி” என்றவுடன் அந்தப் பக்கம் சிறிது மௌனம். ஆரணி என்ற பெயர் எப்போதோ கேள்விப்பட்ட பெயர் இருந்தும் அது யார் என்று எனக்கு தெரியவில்லை. என் நினைவின் ஆழத்தில் இருந்து சிந்தித்தும் அந்தப் பெயரின் சொந்தக்காரி யார் என்று தான் தெரியவில்லை. “மன்னிக்கவும், உங்களை எனக்கு முன்னரே தெரியுமா?” என்று குழப்பத்துடன் கேட்டேன். “எனக்கு தெரியும் உங்களுக்கு நான் நினைவில் இல்லை என்பது” கொஞ்சம் கவலையுடனான பதில். ஐயோ! என் மூளை எதையுமே, யாரையுமே நினைவில் வைத்துக் கொள்ளுதில்லையே என என்னை நானே நொந்து கொண்டேன். “இல்லை, நீங்க திடீர் என்று ஃபோன் பண்ணியதும் எனக்கு யார் என்று அடையாளம் காண முடியுவில்லை” என்று சமாளித்தேன். மறு முனையில் ” பரவாயில்லை, பெத்த பொண்ணை இத்தனை வருசம் பிரிஞ்சிருந்தா கண்டிப்பா நினைவிருக்காது தான்” என்ற வார்த்தைகளை கேட்டதும் எனக்கு ஒரு நிமிடம் தலையே சுற்றியது. நான் இத்தனை வருடங்களாக பார்க்கனும், கதைக்கனும் என்று ஏங்கிய என் மகளான இப்போது என்னோடு கதைக்கிறாள் என்று என்னை நானே கிள்ளிப் பார்த்தேன். அவளோடு கதைக்க கதையே எனக்கு வரவில்லை. வார்த்தைகள் வர தடுமாறுகிறது. கண்கள் முழுதும் கண்ணீர்.
வாய் தடுமாற்றத்துடன் ” ஆரணி, எப்படியம்மா இருக்கிறாய்? இத்தனை காலம் என் வாழ்க்கையில் உன் கூட கதைக்க மாட்டேனா என் ஏங்கிக் கொண்டிருந்தேன் ஆனால் இப்படி திடீர் என்று எனக்கே ஒரு அதிர்ச்சி கிடைக்கும் என்று நினைக்கவில்லை” என தடுமாறியவாறு சொன்னேன். “நான் நல்லா இருக்கிறேன். நான் உங்க கூட கதைக்கனும் என்று அடிக்கடி நினைச்சிட்டிருந்தன் ஆனால் அம்மா தான் உங்க கூட கதைக்கவே கூடாது என்று பிடிவாதமாக இருந்தாங்க. அதுதான் என்னால இவ்வளவு நாளா கதைக்க முடியல” என்றாள்.
“இப்ப மட்டும் உங்க அம்மா கதைக்க விடுவாளா என்ன, ஏன் நான் பெத்த பொண்ணை இத்தனை வருசம் என் கிட்ட இருந்து மறைச்சு வளர்த்தா என்று தான் தெரியல” என்றேன் கண் கலங்கியவாறே. “உங்களுக்கு செய்த எல்லாத்துக்காகவும் தான் கடவுள் அவங்களை நேரத்தோட அழைச்சிட்டார் போல” என்று என் மகள் அழுதாள். “என்ன!” எனக்கு அடுத்த அதிர்ச்சி. “என்னம்மா சொல்லுற, அம்மா இறந்திட்டாங்களா” என்ற எனக்கு கதைக்க வார்த்தையே வரவில்லை. அமெரிக்கா வந்த காலம் தொடக்கம் என் அப்பா, அம்மா இறந்த பின்னர் இந்தியாவில் யாருடனும் தொடர்பில் இல்லாமல் போனது எவ்வளவு பிழையான செயல் என்பதை அப்போது தான் உணர்ந்தேன்.
“இருக்கிறீங்களா” என்று அழுதவாறே என் மகள். “என்னை மன்னிச்சிடுமா, இத்தனை வருசம் யாரோடயும் தொடர்பில இல்லாம போனதால எனக்கு எதுவுமே தெரியாம போயிட்டு” என்று கலங்கினேன். “பரவாயில்லை, அம்மா இறந்ததை விட எனக்கு அப்பா இருந்தும் யாரும் இல்லாத அநாதை மாதிரி இருக்கேன் என்று தான் அதிக கவலை” என்று அவள் குலுங்கி குலுங்கி அழுததும் என்னால் தாங்க முடியவில்லை. “அழாதம்மா, உனக்கு அப்பா நான் இருக்கேன்மா. இனி உனக்கு எல்லாமா நான் இருக்கேன்மா” என்று அவளை சமாதானம் செய்ய முயன்றேன். “நான் உங்களிடம் எந்த உதவியையும் எதிர் பார்த்து கதைக்கல. அம்மா எனக்கு 10 வயசா இருக்கும் போதே அவங்க வீட்டோட சண்டை போட்டு பெங்களூர் கூட்டி வந்திட்டாங்க. இப்ப எனக்கு சொந்தம் என்று சொல்ல இங்க யாருமே இல்லை. நீஙக மட்டும் தான் எனக்கு இப்ப இருக்கிற ஒரே சொந்தம். அதனால் தான் உங்க அன்பாவது கிடைக்குமா என்று ஏக்கமா இருக்கு” என்று அழுகையோட என் மகள் சொல்லி முடித்தாள்.
Enna bro avlothanaa Sema story bro continue pannugaa
Bro Continue pannu bro. waiting for next episode
Dai ithu yepdi da mudiyum? Unakku story continue panna mudiyala na sollu naa panren