அந்த மென்பொருள் நிறுவனத்தில் மாலை எட்டு மணி தாண்டி இருக்கும். Confrence Room ‘ ல் Call முடிந்ததும் சோம்பல் முறித்தான் அருுண். உடன் லாவண்யா இருந்தாள்.
அருண்: இப்பலாம் ரொம்ப போர் ஆகிடுச்சி இந்த Project.
லாவண்யா: ஆமாம். 2 years ஒரே Project ல. வேலையும் அவ்வளவா இல்ல இப்பலாம். சும்மா வெட்டியா போகுது.
அருண்: முன்னலாம் நம்ப Team ல 8 பேர் இருந்தாங்க. நல்லா Busy’யா போகும்.இப்ப நம்ப ரெண்டு பேர் மட்டும்தான்.
லாவண்யா: ஆமா, Lead, Manager னு யாருமே நம்ப Project ல இல்ல இங்க. Direct Onsite Reporting தான்.
அருண்: அதனாலதான் நமக்கு appraisal Time ல Average rating ku மேல வரமாட்டுது. நம்ப பண்ற நல்ல Work பத்தி கூட இங்க இருக்க Line manager கு சொல்ல யாரும் இல்ல. Onsite ல இருக்கவங்க வேலையானா போதும்னு இருக்காங்க.
லாவண்யா: ம்ம்ம்ம்ம்ம்…..
திடீரென Conference room விளக்கு அணைந்தது. உடனே அருகிலிருந்த லாவண்யாவின் தொடையில் Tops ஐ விலக்கி டeging மேல் வைத்து தடவினான் அருண்.
லாவண்யா: டேய் என்ன பண்ற.. அசைஞ்சா Light வந்துடும்.
லாவண்யா: டேய் என்ன பண்ற.. அசைஞ்சா Light வந்துடும்.
அருண்: அதனாலதான்டி Table கு அடியில வச்சி தடவறன்.
உடனே லாவண்யா கைகளை வேகமாக Table கு மேல் ஆட்டினாள். உடனே விளக்கு ஒளிர ஆரம்பித்தது. அருண் உடனே பதறிப்போய் லாவண்யாவை விட்டு விலக சேரை பின்னால் தள்ளி ஒருவித பயத்தோடு Confrence Room கதவை பார்த்தான். அவன் முகத்தில் ஒரு கலவரம் தெரிந்தது.
அதற்கு லாவண்யா களுக்கென சிரித்து அவனை பார்த்து பயந்தாகோலி பயந்தாங்கோலி என்றாள். சிறிது நேரத்திற்கு பின் ஒரு அமைதி நிலவியது அந்த Room ல். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து வெட்க்க புன்னகை பூத்தனர்.
பின் அருண், நம்ப எவ்வளவு நாளைக்குதான் இப்படி தடவிகிட்டே இருக்கறது. அடுத்தகட்டத்துக்கு போகனும்னு ரொம்ப ஆசையா இருக்குடினு ஒருவித ஏக்கத்தோடு சொன்னான் .
லாவண்யா மௌனமாக அவனை ஏற இறங்க பார்த்துவிட்டு மெல்லிதாக புன்னகைத்தாள்.
அருண்: நீ ஏன்டி Hostel ல தங்காம தனியா Flat ல தங்கக்கூடாது.
லாவண்யா: எத்தன தடவடா சொல்றது. வீட்ல அப்படிலாம் Allow பண்ணமாட்டாங்கனு. நான் கேட்டும் பாத்துட்டன். Hostel ல தங்கறது மட்டும்தான் Safe வெளியில எங்கயும் தங்ககூடாதுனு Strict ‘டா சொல்லிட்டாங்க.
அருண் ஏக்கமாக ஒரு பார்வை பார்த்தான்.
லாவண்யா: ஒரு வீக் என்ட் பிரியா Flatmate இல்லாதப்ப நான் அவகூட தங்கனன். அன்னைக்கு கூட்டதுக்கு வரமாட்டனு சொல்லிட்டயேடா.
அருண்: எப்படிடி வர்ரது. ப்ரியா நம்ப Office ல வேலை செய்றவ. Safe இல்ல. ஒரு நாள் இல்லனா ஒருநாள் வெளியில தெரிஞ்சிடும்.
லாவண்யா: அதெல்லாம் Girls முடிவுபண்ணிட்டா எந்த விஷயமும் வெளியில தெரியாது. Boys தான் தம்பட்டம் அடிச்சிட்டு திரிவானுங்க.
அருண் வெருமனே தரையை பார்த்தான்.
நீயும் தைரியம் வந்து எங்கயும் கூட்டிட்டு போகமாட்ட. சும்மா வெளிய போகவே நீ Parents கூட தங்கியிருக்கறதால வர்ரது கஷ்டம்னு சொல்லி எப்பவாதுதான் வெளியில போறோம். இப்படியே போனா கடைசி வரைக்கும் தடவிட்டே இருக்க வேண்டியதுதான்னு முகத்தை கொஞ்சம் கடுகடுவென வைத்துக்கொண்டு சொன்னாள் லாவண்யா.
பின் ஒரு நாள் இரவு லாவண்யா அவள் அம்மாவுடன் போனில் பேசிக்கொண்டு இருந்தாள்.
அம்மா: ஏன்டி, கீதா Phone பண்ணாலா?
லாவண்யா: இல்ல, அக்கா Phone பண்ணலயே.
அம்மா: எத்தன வாட்டிடி சொல்றது அவள அக்கானு கூப்பிடாதனு. அவள அண்ணினு கூப்பிடு. என்னதான் கீதா சின்ன வயசுல இருந்தே நமக்குதெரியும்னாலும் அவ இப்ப உன் அண்ணன் வரதனோட Wife.
லாவண்யா: ஆமா பெரிய அண்ணன். சொந்த அண்ணனா? உன் தங்கச்சி மகன்தானே.
அம்மா: என்னதான் இருந்தாளும் உறவு முறைலாம் சரியா கூப்பிடணும்டி. சரி விஷயத்துக்கு வரேன். வரதன் Office விஷயமா 2 வாரம் வெளிநாட்டுக்கு போரானாம். அதனால அவன் இல்லாதப்ப கீதா அவவீட்ல உன்ன தங்கிக்க முடியுமானு கேட்டா. நான் உன்கிட்ட சொல்றனு சொன்னன்.
லாவண்யா: அக்கா வீட்ல இருந்து Sorry அண்ணி வீட்ல இருந்து Office ரொம்ப பக்கம்தான். கொஞ்சநாள் இந்த Hostel Rules ல இருந்தும் எனக்கு விடுதலை. So எனக்கு Double ok மா.
அம்மாவிடம் பேசிக்கொண்டு இருக்கும்போதே கீதாவிடமிருந்து Phone வந்தது லாவண்யாவுக்கு. அண்ணிதான்மா Line ல நம்ப அப்றமா பேசலாம்னு சொல்லி அம்மா Line ஐ துண்டித்து கீதாவின் Call ஐ Attend செய்தாள் லாவண்யா.
லாவண்யா : அண்ணி, சொல்லுங்க எப்படி இருக்கிங்க?
கீதா: நல்லா இருக்கன் லாவண்யா. நீ எப்படி இருக்க? ஒரே ஊர்ல இருந்தும் வீட்டு பக்கம் வர்ரதே இல்ல.
லாவண்யா: வேலையிலயே Busy யா போகுது அண்ணி. அம்மா இப்பதான் Phone பண்ணி சொன்னாங்க. எனக்கு எந்த பிரட்ச்சனையும் இல்ல அங்க வந்து தங்கறதுல.
கீதா: Thanks லாவண்யா. இரு அவர்கிட்ட Phone கொடுக்கறன்.
வரதன்: லாவண்யா, எப்படி இருக்க?
லாவண்யா: Fine னா. நீங்க எப்படி இருக்கீங்க.
வரதன்: Fine.