நான் சிவா , வந்து 24 , ஊர் சென்னை . எனக்கு கென்யாவில் நல்ல சம்பளத்திற்கு வேலை கிடைத்தது . கென்யா ஒரு கிழக்கு ஆபிரிக்க நாடாகும். இந்நாட்டின் எல்லைகளில் வடக்கே எத்தியோப்பியாவும் கிழக்கே சோமாலியாவும் தெற்கே தன்சானியாவும் மேற்கே உகாண்டாவும் வடகிழக்கே சூடானும் தென்கிழக்கே இந்தியப் பெருங்கடலும் அமைந்துள்ளன. ஒரு இரவு நேரத்தில் துபாயில் இருந்து கென்யா விமானம் மூலம் நைரோபி கென்யா போனேன் , விமான நிலையம் எங்கு பார்த்தாலும் ஆப்பிரிக்கா மக்கள் .
டிரைவர் என்னை வரவேற்றார்கள் குடிக்க தண்ணீர் எல்லாம் வைத்து, ஐஸ் டவல் தந்து “வண்டியிலேயே போக போறோம், பிரேக் பாஸ்டுக்கு நிறுத்தி உடனே ஐந்து மணி நேர வேன் பயணம், அதில் கடைசி இரண்டு மணி நேரம் ரோடு கிடையாது ..”என்று சொல்லிவிட்டு டிரைவர் , கைடு எல்லாமே அந்த ஒரு ஆள் தான் காரில் சென்றோம் .கென்யாவின் தலை நகர் நைரோபி, நம்ம சென்னை மாதிரி இருக்குன்னு சொல்லலாம், கொஞ்சம் பெரிய கட்டிடங்கள், ஓரளவுக்கு நல்ல சாலை , சிக்னல் , ஒரு ரயில்வே ஸ்டேஷன் கூட பார்த்தேன், சாலையில் வண்டிகள் எல்லாம் பயங்கர பழசு .போற வழியில் ஒரு பெரிய ஸ்லம்மை கடந்து போனோம், ஒரே மக்கள் கூட்டம், நிறைய கடைகள், பெட்டி கடைகள், பிளாட்பாரம் கடைகள் , காய்கறி, பழம் , மாட்டு இறைச்சி, … எதோ நம் ஊரை பார்ப்பது போலேவே இருந்தது
போகிற வழியில் ஒரு கால்ப் கோர்ஸ் கூட பார்த்தேன் . ஒரு சில பங்களாக்கள் , நல்ல வீடுகள், பெரும்பாலும் மிகவும் சாதரண கடை, வீடு , ஏழை மக்கள். அப்பப்ப குழைந்தைகள் சீருடையில் , ஆனால் பெரிய காலேஜ் அல்லது பிரம்மாண்டமான ஸ்கூல் பார்க்கவே இல்லை, அது உள் பக்கமாக இருக்கலாம் , என் கண்ணில் படவில்லை .போகிற வழியில் ஒரு பெரிய மலை உச்சியில் நிறுத்தினார் எங்கள் டிரைவர். அங்கிருந்து ரொம்ப தொலை தூரம் வரை நன்றாக தெரிகிறது, டிரைவர் சொன்னது அங்கிருந்து ஜோர்டான் தெரியும் என்று..அவர் ஏதோ அளந்து விடுகிறார் என முடிவு செய்து பார்த்தேன், நிறய தூரம் தெரிந்தது … நடுவில் ஊரோ, கட்டிடமோ ஒன்றும் கிடையாது ..அவர்கள் சொன்ன நல்ல சாலையும் அவ்வளவு நன்றாக இல்லை, ரொம்ப மோசம் தான் இருந்தாலும் இரவில் பிரயாணம் செய்த களைப்பால், வண்டியின் குலுங்களுக்கு தூங்க முயற்ச்சித்து, ஓரளவுக்கு தூங்கினேன், கொஞ்ச நேரத்தில் சாலை முடிந்தது, இப்பொழுது சாதரண மண் சாலை தான், போகும் வழியிலேயே நிறைய மாடுகள் கூட்டத்தை பார்க்க முடிந்தது , திடீரென ஒரு வரி குதிரை கூட்டத்தை பார்த்தவுடன் வண்டியில் எல்லாரும் பரவசமானோம், டிரைவர் ஒரு நமட்டு சிரிப்பை உதிர்த்தார், அதன் அர்த்தம் அப்போது புரியவில்லை. ஒரு மணி நேரம் சாலை இல்லா மண் வழியில் பயணித்த பிறகு, ஒரு இடத்தை அடைத்தோம், அது தான் மசாய் மாரா . அங்கிருந்து ஒரு அரை மணி நேர சாலை இல்லா காட்டில் பயணம் செய்து , நடு காட்டில், உள்ள ஒரு மாறாஸிம்ஹா என்ற ரிசார்ட்க்கு போனோம். அந்த ரீசார்டை நடத்துபவர் -ஒரு இந்தியர் அதுவும் சென்னை சேர்ந்த தமிழ் பெண் ராணி வயது 33. எனக்கு இங்கு தான் வேலை .நான் ரொம்பவும் ஆச்சிரியப்பட்டு பார்பதை பார்த்து ராணி ” நான் 10 வருடமாக இங்கு ரிசார்ட் நடத்திவருகிறோம் . என் காதல் கணவர் ஒரு விபத்தில் 3 வருடங்களுக்கு முன் இறந்து விட்டார் ,