அடிக்கடி சந்திப்பதற்கு ஒரு இடம் வேண்டுமே என்று யோசித்தேன். வீட்டுக்குப் பின்பக்கம் உள்ள இடத்தில் வேப்ப மரங்களும் ரோஜா செடி இருந்த இடமும் தான் சரி என்று தோன்றியது. அங்கே தான் எங்கள் இரண்டு வீடுகளுக்கும் தனித் தனியாய் பாத்ரூம் எல்லாம் உண்டு. பொதுவாய் அவள் மாலை நேரத்தில் அந்த செடிகளுக்கு தண்ணீர் ஊற்றுவாள். பக்கத்தில் உள்ள வேப்பமரத்திற்கு பின்னால் கொஞ்சம் இடம் உண்டு. பார்க்கலாம். வேறு ஜடியா யோசிக்க வேண்டும்.
ஒரு நாள் மாலை நான் வீட்டின் பின்பக்கம் ஒரு சேரைப் போட்டு கைலியும் டி-ஷர்ட்டும் அணிந்து பேப்பர் படிப்பது போல் அவள் வருகைக்காக காத்திருந்தேன். கீதா வந்தாள். என்னைப் பார்த்ததும் சிரித்தாள். மனசுக்குள் ‘ஆஹா வந்துருச்சி நம்ம ஆளு’ என்று விசில் பறந்தது. நானும் புன்னகைத்தேன். என் மனைவி ஆர்த்தி டிவியில் மூழ்கியிருந்தாள். சாயங்காலம் ஆகி விட்டால் அவளுக்கு டிவி தான்.
நான் பேப்பரில் உள்ள விளம்பர பக்கங்களை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு எழுந்து பாத்ரூம் போவது போல் சென்று பார்த்த போது கீதாவின் வீட்டின் பின்பக்கம் அவள் அம்மாவோ அப்பாவோ இருப்பதாக தெரியவில்லை. ஆட்டோக்கார அப்பன் மதியம் சாப்பிட்டு போனால் இரவு ஒன்பது மணிக்கு வந்து படுத்திடுவான் என்று கவனித்து வைத்திருந்தேன். பாத்ரூமுக்குள் செல்லாமல் ஒரு கப்பில் தண்ணீர் எடுத்து ஊற்றிக் கொண்டிருந்த கீதாவிடம் போனேன். வேறொரு பாவாடை தாவணியில் எளிமையாய் இருந்தாள்.
“என்ன கீதா தண்ணி ஊத்துறியா?”
“இல்லை சார். பால் ஊத்துறேன்” என்று கடி ஜோக் அடித்து சிரித்தாள். “அடேயப்பா என்ன ஒரு குறும்புக்காரி” என்று ஜஸ் வைத்தேன். “அன்னைக்கு என்ன கூப்பிட கூப்பிட ஓடிட்ட” என்றதும் அந்த நாள் ஞாபகம் அவளுக்கு வர அவள் முகத்தில் வெட்கம் வந்தது. “போறதுக்கு முன்னாலே என் கைலியைப் பார்த்துட்டே போனியே..ஞாபகமிருக்கா?” அவளுக்கு நான் கேட்பதன் அர்த்தம் தெரிந்து “ச்ச்சீ…போங்க சார். நான் ஒன்னும் பார்க்கலை” என்றாள். முகத்தில் நாணம் வழிந்தோடியது.
“ஏய்…நீ பார்த்த…பொய் சொல்லுற” என்று சொல்லிவிட்டு தண்ணீர் உற்றிக் கொண்டு இருந்த கையைப் பிடித்து “உனக்கு பார்க்கணும்னு ஆசை இருக்கா?” என்றேன். “ச்ச்சீ….” என்றாள் முகத்தைச் சுளித்துக் கொண்டு. கையில் இருந்த விளம்பர பக்கங்களில் கலர் கலராய் பெரிதாக ஆண்களின் ஜட்டி விளம்பரம் போடிருந்தது. தடியான சுண்ணி புடைத்து தெரியும்படி போட்டிருந்தார்கள். ப்ளுபிலிம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் ஆண்களை ஜட்டியோடு படம் பிடித்து போடுவார்கள் போல! “இங்கே பார்” என்று அதைக் காட்டினேன். அவள் அதைப் பார்த்தாள். ‘இப்படித்தான் இருக்கும் கீதா. ஆமா அம்மா வீட்டில் இல்லையா?’ அவள் அந்தப் படத்தை பார்த்தவள் ‘அம்மா பக்கத்துல உள்ள கடைக்கு போயிருக்காங்க’ என்றவளின் பார்வை அந்த ஜட்டி மாடலின் ஆண்மையில் இருந்தது.
அவள் நான் கொடுத்த பேப்பரை வாங்கி வேறு பக்கம் திருப்பி எதையோ தேடினாள். ம்ம்ம்…என் ஜடியா வேலை செய்யவில்லை.
‘என்ன தேடுறே கீதா?’ என்றதற்கு, ‘இதோ இருக்கு. ஓ…இது தான் பேரா’ என்று அவளுக்குள்ளே
ஏதோ சொல்ல, அவள் பெண்கள் உள்ளாடைகள் விளம்பரத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். இது தான் சமயம் என்று
‘ஆமா உனக்கு எந்த டிஸைன் பிடிச்சிருக்கு’ என்றேன். தயங்கினாள். ‘சும்மா சொல்லு’ என்றதும் ‘இதெல்லாம் காஸ்ட்லியா இருக்கும் சார்’ என்றாள்.
‘இந்த மாடல் பிடிச்சிருக்கா…’என்று ஒன்றைக் காட்ட ‘ம்’ என்று தலையாட்டினாள். ‘உனக்கு 36 தானே’ என்று சும்மா அளந்து விட்டதும் ஆச்சரியமாய் பார்த்தாள். “எப்படி தெரியும்?” என்றாள். ‘பார்த்தாலே தெரியுதே’ என்று நான் என் பார்வையை அவள் மார்புகள் மேல் மேய விட்டேன். வெட்கத்துடன் குனிந்து மீண்டும் தண்ணீர் விட்டாள் செடிகளுக்கு. “எதுக்கு ப்ரா எல்லாம் பார்க்கிற..புதுசு வாங்கணுமா?’ என்றேன். “ம்….அடுத்த வாரம் என் பர்த்டே வருது..வாங்கனும் என்றாள்”
“பர்த்டேவா…எப்ப”
அடுத்த வாரம் செவ்வாய்க் கிழமை என்றாள். சொல்லிவிட்டு அவள் போய் விட நான் யோசிக்க ஆரம்பித்தேன். பர்த்டே நல்ல சமயம்
தான். ஆபிஸில் எனக்கு வேலையே ஓடவில்லை. அடிக்கடி டீ அடிக்க போய் சிகரெட் பற்ற வைத்தேன். ப்ரா வாங்கிக் கொடுத்திட
வேண்டியது தான் என்று முடிவு செய்தேன். இடையில் கல்பனா (கீதாவின் அம்மா) ஒரு முறை எங்கள் வீட்டுக்கு இட்லிமாவு கொடுக்க வந்தார்கள். அடுத்த வாரம் செவ்வாய் கிழமை மாவு எதுவும் கேட்காதீர்கள் என்று ஆர்த்தியிடம் சொல்ல, எனக்கு தெரிந்தாலும், என்ன என்று கேட்டேன். ‘கீதாவுக்கு பிறந்த நாளுங்க…அவளுக்காக ஸ்வீட், பிரியாணி போடலாம்னு இருக்கோம்’ என்றார்கள்.
ஞாயிற்றுக் கிழமை தனியாய் அவளைத் தனியாய் பார்க்க சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. “கீதா….திங்கட் கிழமை இரவு நான் உனக்கு ஒரு பர்த்டே கிப்ட் கொடுக்கணும். எங்க மீட் பண்ணலாம்” என்றேன். “ராத்திரியா?” என்றாள். “ஆமாம். சரியாய் இரவு 11-30 க்கு. வீட்டுக்கு பின்னால் வர்றியா?” என்றேன். “வேண்டாம் சார். பாத்ரூமுக்கு யாராவது தீடீர்னு வந்தாலும் வந்திடுவாங்க. பகல்லயே கொடுங்க.” “அதெல்லாம் முடியாது. ஒண்ணு பண்ணு. இரவு எப்படியும் யாரும் மொட்டை மாடிக்கு வர மாட்டாங்க. நீ அங்க வந்திடு.” தயங்கிக் கொண்டே அவள் முழித்துக் கொண்டு இருக்க, நான் ‘உனக்கு கட்டாயம் அது பிடிக்கும்’ என்றபடி கிளம்பிப் போய் விட்டேன்.
இரண்டு வீட்டுக்கும் ஒரே மொட்டை மாடி தான். நடுவில் மட்டும் ஒரு சுவர் உண்டு. ஈஸியாய்
தாண்டி விடலாம். திங்கட்கிழமை ஆபிஸில் வேலையில் கவனக் குறைவால் இரண்டு பேரிடம் திட்டு வாங்கினேன். எனது நினைப்பு
எல்லாம் இன்று இரவு கீதாவை என்ன எல்லாம் செய்யலாம் என்பது தான். எது வரை அவள் ஒத்துழைப்பாள் என்று சந்தேகம்.