அது…. ஒருநாள் நீங்க ரெண்டுபேரும் தண்ணியடிசீங்கள்ல…. அன்னைக்கு என்ன பின்னால பண்ணினாரு. மறக்க முடியலையாம். திரும்பவும் என்ன குண்டில ஓக்கணுமாம்.
(விக்னேஷின் பூல் அவன் கைலிக்குள் வெடித்துச் சிதறியது. சுகத்தை கண்மூடி அனுபவித்தான். நான் அவன் என்னலாம் இவளை பண்ணனும்னு நெனைச்சேனோ அதை எல்லாம் பண்ணியிருக்கிறான். என் நண்பர்கள் உறவினர்கள் என்று அனைவரும் பார்த்து ஏங்கும் இவளது சூத்தை நாசம் பண்ணியிருக்கிறான்!)
பரவாயில்ல விக்னேஷ். நாளாக நாளாக எல்லாம் மறந்துடும். காமினி கண்களை துடைத்துக்கொண்டு படுக்கையில் சரிந்தாள். விக்னேஷ் அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்
காமினி கண்விழித்து எழுந்தபோது மணி 3. வீடெல்லாம் பூவாசமாக இருந்தது. கண்களை கசக்கிவிட்டு சுற்றி பார்த்தவள் வியந்துபோனாள். என்ன இது? இவ்வளவு பூக்கூடைகளை இங்க யார் வச்சது?
என்னங்க…. என்னங்க… என்று கேட்டுக்கொண்டே வெளியே வந்தவள், ஹாலில் விக்னேசுடன் இன்னும் இரு ஆண்கள் இருப்பதை பார்த்து வேகவேகமாக இடுப்பில் புடவையை சரி செய்தாள்.
அந்த ரூம்தான். போய் டெகரேட் பண்ணுங்க என்றான் விக்னேஷ். இரு ஆண்களும் சென்றார்கள்.
என்ன விக்னேஷ் இதெல்லாம்?
முதல்ல நீ சாப்பிடு காமி! என்றான் பரிவோடு.
காமினி அவனை கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டாள். எதுக்காக இவ்ளோ பூக்கள்? சொல்லு விக்னேஷ்..
விக்னேஷ் அவள் முகமெங்கும் முத்தமிட்டான்.
என் காமினி இன்னைக்கு அந்த பூக்களோட சேர்ந்து கசங்கப் போறா.
எ… என்ன சொல்ற விக்னேஷ்.
எஸ். நீ இந்தப் பெட்டில் கிடந்து புரளப் போற. உன் முனகல் சத்தம் கேட்டு நான் ரசிக்கப்போறேன்
எ… என்ன சொல்ற விக்னேஷ்… – காமினி தன் முகத்தில் தோன்றிய மலர்ச்சியை மறைக்க முடியாமல் கேட்டாள்.
மண்டு… நீ ராஜ் கூட படுக்கப்போற. நீ ஆசைப்பட்டவன்கூட… – விக்னேஷ் அவள் தலையில் செல்லமாய் கொட்டினான்.
காமினி துள்ளிக் குதித்தாள். அவனை இருகக் கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டு தேங்க்யூ விக்னேஷ்… தேங்க்யூ சோ மச் தேங்க்யூ தேங்க்யூ என்று கூச்சலிட்டவள், அய்யோ இது அன்பிலிவபிள் என்று முகத்தை மூடிக்கொண்டு சோபாவில் விழுந்தாள். சந்தோசத்தில் திக்குமுக்காடிப்போய் அவனைப் பார்த்தாள். விக்னேஷ் இதுவரை அவளை அவ்வளவு சந்தோசத்தோடு பாத்ததே இல்லை.
ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேங்க. இது அவருக்குத் தெரியுமா விக்னேஷ்?
ம்ஹூம். தெரியாது. நீதான் சொல்லப் போற.
அய்யோ என்னால முடியாது – வெட்கத்தோடு சொன்னாள்.